Μέσα στον χαρτοφύλακά του βρίσκονταν τα μυστικά του παρελθόντος του, κομμάτια της ζωής του, την οποία κράτησερ κρυφή για δεκαετίες.
Το 1997, αφού είχε ήδη δημιουργήσει οικογένεια στην Αυστραλία, αποκάλυψε την αλήθεια. Είπε ότι, σε ηλικία πέντε ετών, υιοθετήθηκε από τα ΕςΕς κι έγινε μασκότ των Ναζί.
Η ιστορία του, μία από τις πλέον εντυπωσιακές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε βιβλίο, που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τον τίτλο Η Μασκότ.
Μου έδωσαν μια στολή, ένα μικρό τουφέκι κι ένα μικρό πιστόλι, είπε ο Άλεξ στο BBC.
Μου ανέθεταν θελήματα, να γυαλίζω παπούτσια, να κουβαλάω νερό ή να ανάβω φωτιά. Όμως, η βασική δουλειά μου ήταν να διασκεδάζω τους στρατιώτες. Να τους κάνω να νιώθουν λίγο πιο χαρούμενοι.
Στα επίκαιρα της εποχής εμφανιζόταν ως ο νεαρότερος Ναζί του Ράιχ, κι έγινε μάρτυρας τρομερών φρικαλεοτήτων.
Όμως, οι Ναζί δεν ανακάλυψαν ποτέ την πιο σημαντική λεπτομέρεια γύρω από τη ζωή του: η μασκότ τους είχε εβραϊκή καταγωγή.
Δεν ήξεραν ότι ήμουν Εβραίος που είχε γλιτώσει από τη μανία μιας ομάδας Ναζί. Νόμιζαν ότι ήμουν ορφανό, από τη Ρωσία.
Η ιστορία του αρχίζει εκεί που αρχίζουν και οι αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας. Σε ένα χωριό της Λευκορωσίας, στις 20 Οκτωβρίου 1942, τη μέρα που εισέβαλε ο γερμανικός στρατός.
Θυμάμαι το γερμανικό στρατό να μπαίνει στο χωριό, να συγκεντρώνει όλους τους άντρες στην πλατεία και να τους εκτελεί. Η μητέρα μου μού είπε ότι ο πατέρας μου σκοτώθηκε, κι ότι θα πεθαίναμε όλοι.
Δεν ήθελα να πεθάνω, κι έτσι, μέσα στη νύχτα, προσπάθησα να φύγω. Αποχαιρέτησα τη μητέρα μου με ένα φιλί κι έτρεξα σ' ένα λόφο έξω από το χωριό, όπου έμεινα μέχρι που ξημέρωσε. Εκείνη την ημέρα σφαγιάστηκε ολόκληρη η οικογένειά του η μητέρα του, ο αδερφός του, η αδερφή του.
Πόνεσα πολύ. Θυμάμαι που δάγκωνα το χέρι μου για να μην ακούγεται το κλάμα μου, και με βρουν στο δάσος όπου κρυβόμουν. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς συνέβη. Νομίζω ότι λιποθύμησα μερικές φορές. Ήταν τρομερό.
Όταν σταμάτησαν οι πυροβολισμοί, δεν είχα ιδέα πού να πάω κι έτσι αποφάσισα να μείνω στο δάσος, γιατί δεν μπορούσα να επιστρέψω. ήμουν ο μόνος ζωντανός. Πρέπει να ήμουν πέντε ή έξη χρονών.
Πήγα στο δάσος αλλά δεν με ήθελε κανείς. Χτυπούσα τις πόρτες των ανθρώπων, μου έδιναν ψωμί αλλά μου έλεγαν να φύγω. Κανένας δεν με περιμάζεψε.
Επέζησε με αυτά που έβρισκε στα ρούχα των νεκρών στρατιωτών.
Μετά από περίπου εννέα μήνες στο δάσος, ένας ντόπιος τον παρέδωσε σ' ένα τμήμα της λετονικής αστυνομίας, που αργότερα ενσωματώθηκε στα ΕςΕς.
Εκείνη την ημέρα, συγκέντρωναν κόσμο για εκτέλεση, κι ο Άλεξ πίστεψε ότι θα σκοτωνόταν.
Κοντά μου βρισκόταν ένας στρατιώτης και του είπα: 'Πριν με σκοτώσετε, μπορείτε να μου δώσετε λίγο ψωμί;' Με κοίταξε και με πήγε πίσω από το σχολείο. Με εξέτασε και διεπίστωσε ότι ήμουν Εβραίος. 'Δεν γίνεται, δεν γίνεται', είπε. 'Κοίτα, δεν θέλω να σκοτώνων, αλλά δεν μπορώ να σε αφήσω εδώ γιατί θα πεθάνεις.
'Θα σε πάρω μαζί μου, θα σου δώσω καινούργιο όνομα και θα πω στους άλλους στρατιώτες ότι είσαι ορφανό, από τη Ρωσία.'
Μέχρι σήμερα, ο Άλεξ Κούρτσεμ δεν έχει ιδέα γιατί τον λυπήθηκε ο Λοχίας Γέκαμπς Κούλις. Όποιο κι αν ήταν το κίνητρό του, σίγουρα ο Άλεξ ήταν τυχερός λόγω της Αρίας εμφάνισής του. Πάντως, κράτησαν το μυστικό μεταξύ τους.
Έλεγα στον εαυτό μου συνέχεια ότι δεν έπρεπε να τους απογοητεύσω, γιατί αν κάποιος μάθαινε την αλήθεια, θα πέθαινα. Φοβόμουν τους Ρώσους, μήπως και με πυροβολήσουν, και τους Γερμανούς, μήπως μάθουν ότι είμαι Εβραίος. Δεν είχα πού να στραφώ.
Ο μικρός Άλεξ είδε τις μάχες στο ρωσικό μέτωπο και χρησιμοποιήθηκε από τα ΕςΕς για να ξεγελάσει Εβραίους, που οδηγήθηκαν στο θάνατο.
Στους σταθμούς των τρένων από όπου μεταφέρονταν τα θύματα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μοίραζε σοκολάτες για να μην φοβούνται οι Εβραίοι να επιβιβαστούν στα βαγόνια. Το 1944, όταν άρχισε να διαφαίνεται η ολοκληρωτική ήττα των Ναζί, ο διοικητής της μονάδας των ΕςΕς τον έστειλε σε μια λετονική οικογένεια.
Πέντε χρόνια αργότερα, κατάφερε να φτάσει στην Αυστραλία. Για ένα διάστημα, εργάστηκε σε τσίρκο και τελικά έγινε τεχνικός τηλεοράσεων στη Μελβούρνη.
Όλον αυτόν τον καιρό, κρατούσε το παρελθόν του κρυφό, και δεν αποκάλυψε τίποτα ούτε στη σύζυγό του, την Πατρίσια.
Όταν έφυγα από την Ευρώπη είπα: 'ξέχνα το παρελθόν σου. Πηγαίνεις σε μια νέα χώρα, έχεις μπροστά σου μια νέα ζωή. Μην το σκέφτεσαι καν.'
Κατάφερα να το κάνω. Έλεγα στον κόσμο ότι είχα χάσει τους γονείς μου στον πόλεμο, αλλά δεν προχωρούσα σε λεπτομέρειες. Κράτησα το μυστικό μου, δεν αποκάλυψα τίποτα σε κανέναν.
Τελικά, το 1997, μίλησε στην οικογένειά του, και μαζί με τον γιο του, τον Μαρκ, άρχισαν να ανακαλύπτουν περισσότερα για το παρελθόν.
Αφού επισκέφθηκε το χωριό όπου γεννήθηκε, έμαθε ότι το πραγματικό όνομά του ήταν Ίλια Γκαλπέριν, και μάλιστα βρήκε στα λετονικά αρχεία ένα φιλμ όπου εμφανιζόταν ο Άλεξ με στολή των ΕςΕς.
Πηγή: Πηγή: BBC, (επιμέλεια, Μιχάλης Δελέγκος)
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
