Του Νικόλα Μπάρδη
Ο Αλέξανδρος ξυπνάει καθημερινά στις 06:30 το πρωί, πριν καλά καλά ο ήλιος ανατείλει. Χωρίς να χάνει χρόνο, ετοιμάζεται για να έρθει να τον παραλάβει το βαν που θα τον πάει στο σχολείο του, στο γειτονικό χωριό της Χρυσοβίτσας Ιωαννίνων. Είναι ο μοναδικός μαθητής Λυκείου στο Φλαμπουράρι Ζαγορίου και σε καθημερινή βάση κάνει 120 χιλιόμετρα, για να πάει και να έρθει από το σχολείο. Όπως λέει χαρακτηριστικά και η μητέρα του στην κάμερα του Όπου Υπάρχει Ελλάδα, έχει χρόνια να πάρει κανονικό πρωινό, καθώς οι απότομες στροφές στον δρόμο για το σχολείο είναι μία έξτρα δοκιμασία που έχει να αντιμετωπίσει. Και οι δυσκολίες δεν σταματούν εκεί… Καθώς πλέον προετοιμάζεται για τις Πανελλήνιες, γράφτηκε και σε φροντιστήριο στα Γιάννενα, που βρίσκονται πολύ μακριά από το σπίτι του.
Όπως αναφέρει και ο ίδιος, πλέον το έχει συνηθίσει. Και φυσικά, παρά την κούραση και την ταλαιπωρία, συνεχίζει ακάθεκτος να παλεύει για τα όνειρά του. Θέλει να γίνει δάσκαλος και να δουλέψει σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό, για να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του σε εκείνα τα παιδιά που βρίσκονται μακριά από τα αστικά κέντρα και τον σύγχρονο τρόπο ζωής. «Αν ήταν στο χέρι μου, θα έφερνα πιο κοντά την πόλη στο χωριό», λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά, για να μην αναγκάζονται τα παιδιά να «ξενιτεύονται» για να πάνε σχολείο ή φροντιστήριο. Και φυσικά, εκτός από την εκπαίδευση, δύσκολη είναι και η κοινωνική ζωή, καθώς αν αποφασίσει να βγει μια βόλτα στα Γιάννενα, για να τον πάει η μητέρα του, πρέπει να κλείσει το μαγαζί που συντηρεί στο χωριό.
Το Φλαμπουράρι Ιωαννίνων κάποτε έσφυζε από ζωή, αλλά σήμερα μετρά ελάχιστους μόνιμους κατοίκους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ασχολούνται με την ξυλεία, λόγω της πλούσιας βλάστησης στην περιοχή. Σε υψόμετρο 1.012 μέτρων και σε απόσταση 60 χιλιομέτρων μακριά από τα Γιάννενα, η καθημερινότητα των κατοίκων εκεί δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη και προκειμένου να έχουν βασικές υπηρεσίες ή αγαθά, αναγκάζονται να ταξιδέψουν μέχρι την πόλη, για να εξυπηρετηθούν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι νέοι του τόπου να φεύγουν, και να μην επιστρέφουν ποτέ. Πριν από δύο δεκαετίες το χωριό είχε κόσμο και στην πλατεία ηχούσαν παιδικές φωνές. Σήμερα η ησυχία που επικρατεί είναι εκκωφαντική, σχεδόν απόκοσμη και το χωριό μοιάζει έρημο.
Οι δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει ο Αλέξανδρος και τα άλλα παιδιά από τα γειτονικά χωριά στο Ζαγόρι Ιωαννίνων είναι μία καθημερινότητα που πολύ δύσκολα μπορεί να φανταστεί ένα παιδί της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης. Η ίδια κατάσταση φυσικά επικρατεί και σε άλλα απομακρυσμένα και ακριτικά σημεία της πατρίδας μας, όπου γονείς και παιδιά δίνουν τον δικό τους αγώνα, και παλεύουν ασταμάτητα για να πετύχουν τους στόχους τους και να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Αυτό που επιθυμούν όλοι είναι να ζωντανέψει ξανά ο τόπος τους, κάτι που σε ορισμένες περιπτώσεις φαντάζει ουτοπικό. Η πολιτεία δεν πρέπει να ξεχνάει αυτούς τους ήρωες της βιοπάλης και οφείλει να διευκολύνει άμεσα και έμπρακτα την καθημερινότητά τους.
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
