Του Lionel Laurent
Το τελευταίο πολιτικό ρίσκο του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν αγγίζει τα όρια της παράνοιας -να προσπαθεί το ίδιο πράγμα, αλλά να περιμένει διαφορετικά αποτελέσματα.
Ο Σεμπαστιάν Λεκορνί, ο πρωθυπουργός του οποίου η κυβέρνηση έσπασε ρεκόρ την περασμένη εβδομάδα, αφού κατέρρευσε μέσα σε 14 ώρες, διορίστηκε ξανά την Παρασκευή.
Όπως και πριν, ο στόχος είναι να προσελκύσει το κεντροαριστερό εκλογικό σώμα με πολιτικές παραχωρήσεις, να αποτρέψει πρόωρες εκλογές και να περάσει έναν προϋπολογισμό που θα επιτύχει σταθερότητα στο δρόμο προς τις προεδρικές εκλογές του 2027. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η προφανής προθυμία του Μακρόν να διακινδυνεύσει το μεταρρυθμιστικό του κληροδότημα για να επιτύχει τον στόχο του. Ίσως, αυτό να μην είναι αρκετό.
Η επιβίωση του υπουργικού συμβουλίου του 39χρονου Λεκορνί, που αποτελείται από πολιτικούς εξόριστους και τεχνοκράτες, εξαρτάται από 25 ψήφους, ή περίπου το ένα τρίτο των κοινοβουλευτικών εδρών των κεντροαριστερών Σοσιαλιστών.
Αυτό είναι το μόνο που θα χρειαζόταν θεωρητικά για να ανατραπεί η κυβέρνηση, υποθέτοντας ότι θα προστεθούν στις ψήφους μη εμπιστοσύνης από τον ακροδεξιό Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν, το υπόλοιπο των κεντροδεξιών που είναι σύμμαχοί της, την ακροαριστερά, τους κομμουνιστές και τους Πράσινους. Γι' αυτό και πολλά εξαρτώνται από την ελευθερία δράσης του Λεκορνί να «στρίψει» προς τα αριστερά –υποτίθεται ότι έχει «λευκή επιταγή» από τον Μακρόν να τροποποιήσει, να διορθώσει ή να καταργήσει το μεταρρυθμιστικό του κληροδότημα.
Το ίδιο το Σοσιαλιστικό Κόμμα από το οποίο αποχώρησε ο Μακρόν για να ιδρύσει το δικό του κίνημα έχει γίνει ο βασικός παράγοντας που θα καθορίσει το μέλλον της χώρας, και οι παραχωρήσεις θα μπορούσαν να είναι σημαντικές. Ο Λεκορνί έχει ήδη δεσμευτεί να παραιτηθεί από το δικαίωμα να περνάει νόμους με διάταγμα. Επιπλέον, έχει δώσει το πράσινο φως για την αύξηση της φορολογίας των υψηλόμισθων.
Και αυτή την εβδομάδα θα μπορούσε να παγώσει τη διχαστική μεταρρύθμιση του Μακρόν για τις συντάξεις του 2023, μεταθέτοντας ουσιαστικά το θέμα σε όποιον διαδεχθεί τον πρόεδρο για να το επανεξετάσει το 2027. Το κόστος είναι υψηλό, καθώς ενδεχόμενο «πάγωμα» ισοδυναμεί με το 0,3% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος το 2026-2027, σύμφωνα με το Bloomberg Economics. Για να μην αναφέρουμε τον κίνδυνο η μείωση του ελλείμματος και του χρέους να πάρει λάθος κατεύθυνση. Το παλιό είναι καινούργιο, και οι μεταρρυθμίσεις που ήταν απαραίτητες έχουν ξαφνικά γίνει προαιρετικές.
Αυτή είναι μια απίστευτα επισφαλής πορεία προς την επιβίωση, πόσο μάλλον προς μια νέα κυβερνητική συμφωνία. Οι μηχανορραφίες του Μακρόν δίνουν προτεραιότητα στην τακτική και την πολιτική, στοιχηματίζοντας ουσιαστικά ότι, βαθιά μέσα τους, τόσο η κεντροαριστερά όσο και η κεντροδεξιά θέλουν να αποφύγουν τις πρόωρες εκλογές και να αποστασιοποιηθούν από τα άκρα.
Αυτό παραμένει μια ελπίδα και όχι μια στρατηγική. Ο αριθμός των πολιτικών ανατροπών που προτείνονται μπορεί επίσης να αυξήσει μόνο τον μηδενισμό και την αποστροφή που αισθάνονται οι ψηφοφόροι προς την τρέχουσα πολιτική τάξη, δημιουργώντας προβλήματα στο μέλλον. Μπορεί επίσης να έχει ελάχιστη σημασία αν μια κοινοβουλευτική συμμαχία δεν ακολουθήσει την γραμμή, όπως έχει κάνει αρκετές φορές κατά το προηγούμενο έτος.
Οι επενδυτές έχουν αρχίσει να αγνοούν μεγάλο μέρος αυτής της αναταραχής και ο αντίκτυπος στις αγορές και την οικονομία έχει περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό. Δίκαιο. Αλλά αυτό σχετίζεται με παράγοντες που δεν ελέγχονται από τον Μακρόν. Η έκρηξη της τεχνητής νοημοσύνης –ή φούσκα– απλώνει τη μαγεία της σε εταιρείες blue-chip όπως η Legrand SA, η οποία επωφελείται από τις δαπάνες για κέντρα δεδομένων και προσελκύει το ενδιαφέρον της ABB Ltd για εξαγορά.
Ο ιδιωτικός τομέας επίσης προσαρμόστηκε γρήγορα στις γεωπολιτικές αλλαγές, όπως οι δασμοί του Τραμπ. Και υπάρχει μια σιωπηρή εμπιστοσύνη ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα στηρίξουν τη Γαλλία αν η αστάθεια εξελιχθεί σε κατάρρευση. Ορισμένοι ή όλοι αυτοί οι παράγοντες ενδέχεται να μην διαρκέσουν πολύ, ειδικά αν η Γαλλία υποδεχτεί το νέο έτος χωρίς προϋπολογισμό.
Η κύρια αποκάλυψη αυτού του δράματος ήταν ο ίδιος ο Λεκορνί. Ο πιστός, αυτοαποκαλούμενος «πολεμιστής μοναχός» έχει δει τα ποσοστά δημοτικότητάς του να αυξάνονται. Σε άλλη εποχή και σε άλλο τόπο, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο «άνθρωπος της πρόνοιας» που οι Γάλλοι αναζητούν τόσο συχνά σε περιόδους κρίσης. Άλλοι διεκδικητές του «θρόνου», από τον Eντουάρντ Φιλίπ έως τον Γκαμπριέλ Ατάλ, χάνουν σιγά-σιγά αλλά σταθερά έδαφος έναντι της Λε Πεν στις δημοσκοπήσεις.
Ωστόσο, προς το παρόν, ο Λεκορνί φαίνεται να έχει παγιδευτεί στο πολιτικό ισοδύναμο μιας σωσίβιας λέμβου χωρίς κουπί –και οι καρχαρίες κάνουν κύκλους γύρω του.
*Ο Lionel Laurent είναι αρθρογράφος του Bloomberg Opinion και γράφει για το μέλλον του χρήματος και το μέλλον της Ευρώπης. Προηγουμένως, ήταν δημοσιογράφος για τα πρακτορεία Reuters και Forbes.
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
