Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας: Η ΝΔ στις εκλογές του καλοκαιριού κατήγαγε πολιτική και όχι ιδεολογική νίκη. Ο κόσμος σιχάθηκε τα ψέματα του Τσίπρα και παραλλήλως πίστεψε ότι μέσα από την μείωση των φόρων ο Κυριάκος θα βγάλει την οικονομία από το τέλμα. Αυτά τα δυο ήταν τα καθοριστικά που έκριναν το εκλογικό αποτέλεσμα, συνεπικουρούμενα από το Μακεδονικό, τα ζητήματα ασφάλειας και το μεταναστευτικό, αλλά ως δευτερεύοντα αυτά. Η φράση του Κλίντον «είναι η οικονομία ηλίθιε» συνεχίζει να διαθέτει ατσάλινη ισχύ και να είναι ο πρώτος παράγων που κρίνει τις εκλογικές αναμετρήσεις.
Ας μην έχουμε λοιπόν την παραμικρή αμφιβολία ότι πρωτίστως η οικονομία θα κρίνει και την επόμενη αναμέτρηση, όποτε γίνει. Είτε σε έναν χρόνο όπως λένε κάποια σενάρια, είτε σε τρία. Και πώς θα πάει η ελληνική οικονομία μπροστά παρακαλώ; Ασφαλώς όταν παγιωθεί κλίμα εμπιστοσύνης και σταθερότητας, όταν σουλουπωθούν οι τράπεζες κι αρχίσουν να δίνουν δάνεια, όταν η Ελλάδα αποκτήσει την πιστοληπτική βαθμίδα κάθε κανονικής χώρας. Και πάλι όμως αυτά δεν είναι αρκετά. Χρειάζονται ακόμα δυο πολύ σημαντικά πράγματα.
Πρώτον, να φύγουν από το κράτος όσες υπηρεσίες μπορούν να εργαστούν καλύτερα και αποδοτικότερα στον ιδιωτικό τομέα. Δεύτερον, να υπάρξει μια εσωτερική επανάσταση στο κράτος που θα σπάσει την σημερινή γραφειοκρατική του μιζέρια και δυσκοιλιότητα. Κοντολογίς, χρειάζεται ένα ευρύ πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και ένα σάρωμα στον σημερινό αγκυλωμένο και αντιαναπτυξιακό κρατικό μηχανισμό.
Χρειάζεται ένα ευρύ πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και ένα σάρωμα στον σημερινό αγκυλωμένο και αντιαναπτυξιακό κρατικό μηχανισμό.
Ούτε στο ένα ούτε στο άλλο θα βρει ο Κυριάκος τον δρόμο στρωμένο με καταφάσεις και ροδοπέταλα. Μπορεί ο ίδιος να τα ‘χει πει από τότε που έγινε αρχηγός της ΝΔ, η ελληνική κοινωνία όμως παραμένει αθεράπευτα κολλημένη και στον κρατισμό και στο κανάκεμα των δημοσίων υπαλλήλων. Ό,τι κι αν κάνει η κυβέρνηση σ’ αυτούς τους τομείς, θα βρει απέναντι της και ισχυρές ομάδες ανθρώπων και προαιώνια συμφέροντα. Φυσικά, θα βρει απέναντι της και την αντιπολίτευση, αυτά δα έλειπε.
Πλην αν ο Κυριάκος δεν τα κάνει αυτά, απλώς δεν θα καταφέρει να φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη. Διότι οικονομική ανάπτυξη και μεγάλο κράτος δεν πάνε μαζί. Είτε το ένα θα έρθει, είτε το άλλο θα επιβιώσει. Επίσης, δεν θα υπάρξει άνθηση της μικρής και μεσαίας επιχείρησης που είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας, όσο θα εξαρτάται η ύπαρξη και η επιβίωση τους από γραφειοκράτες και στενόμυαλους δημοσίους υπαλλήλους που κρύβονται πίσω από ένα βουνό πολυνομίας για να μην υπογράψουν τίποτα.
Το πρόβλημα είναι πράγματι πολύπλοκο. Για να κάνει αυτά που χρειάζεται η απογείωση της οικονομίας, ο πρωθυπουργός θα δυσαρεστήσει πολύ κόσμο και θα βρεθεί μπροστά σε σκληρές αντιδράσεις. Αν πάλι δεν τα κάνει, θα έχει μεν την ησυχία του αλλά στο τέλος της τετραετίας του θα παρουσιάσει ένα αναιμικό έργο για το οποίο δεν θα υπάρχει λόγος να επιβραβευτεί. Εδώ μόνο η πολιτική βούληση και η πίστη για την ορθότητα των απόψεων του μετράνε. Αν πιστεύει ότι ήρθε όχι μόνο για να ξανακυβερνήσει αλλά και για να κάνει κάτι καλό για τους πολίτες και την χώρα, τότε θα τα αποτολμήσει ανεξαρτήτως κόστους. Αλλιώς, μια από τα ίδια θα αποδειχτεί. Είτε χάσει, είτε ξανακερδίσει.
