Του Βασίλη Χιώτη
Από την χθεσινή συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ταγίπ Ερντογαν δεν προέκυψε τίποτα το θετικό για την Ελλάδα. Αλλά δεν προέκυψε και τίποτα το αρνητικό.
«Σε αυτές τις περιπτώσεις το θετικό είναι πως δεν υπήρξε κάποια αρνητική εξέλιξη στην συζήτηση. Κι ακόμα πιο θετικό είναι πως οι δύο πλευρές εξακολουθούν ακόμη να συζητούν» παρατηρούσαν χθες έμπειροι διπλωμάτες, ομολογώντας πάντως πως η κατάσταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις έχει γίνει πια πολύ δύσκολη.
Ο Ερντογάν μετά τις επιχειρήσεις στη Συρία και τους επαίνους του Ντόναλντ Τράμπ, συμπεριφέρεται πλέον σαν «πλανητάρχης» που πιστεύει πως μπορεί να επιβάλει τους όρους του σε κάθε συμμαχία και σε κάθε συνομιλητή του.
Κι η επιθετική συμπεριφορά του, ενισχύεται κι από την απαράδεκτα ουδέτερη στάση που ακολουθούν το ΝΑΤΟ κι η Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια διένεξη μεταξύ δύο συμμάχων, εκ των οποίων ο ένας παραβιάζει καταφανώς τις αρχές του διεθνούς δικαίου.
Υπό το πρίσμα αυτό, ο έλεγχος και η αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας, θα είναι η πιο δύσκολη αποστολή που θα έχει να διαχειριστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην κυβερνητική του θητεία.
Είναι επίσης σαφές, πως ο Ερντογάν κλιμακώνει τις απειλές του, διότι θέλει να εξουδετερώσει τα τετελεσμένα που έχει πετύχει στην εκμετάλλευση της ΑΟΖ της η Κυπριακή Δημοκρατία. Φαίνεται να πιστεύει, πως αν εξακολουθήσει να απειλεί την Ελλάδα, μπορεί να επιτύχει την συγκατάθεση του ΝΑΤΟ για να παγώσουν οι γεωτρήσεις στην Κύπρο, μέχρι να διασφαλίσει μερίδιο από τον ορυκτό της πλούτο.
Φαίνεται επίσης να πιστεύει, πως αν αρχίσει αν εξαφανίζει από τους χάρτες του ελληνικά νησιά, τότε μπορεί να επιτύχει και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Κι απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει άλλο δρόμο, από το να προσπαθεί συνεχώς να κινητοποιήσει τους συμμάχους της και να αναδείξει το πρόβλημα. Δεν έχει άλλη λύση. Ούτε άλλη αποτελεσματική στρατηγική, με δεδομένη την διαφορά ισχύος των δύο χωρών. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει κάποτε ο Ερντογάν να επιτίθεται, είναι μόνο αν νιώσει ότι η Ελλάδα δεν είναι τόσο μόνη της, όσο ήταν προ μηνών η Συρία.
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα, που εξακολουθεί να εξοπλίζεται, όχι για να αντιμετωπίσει έναν εξωτερικό κίνδυνο, όπως κάνουν αρκετά άλλα μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά για να αντιμετωπίσει τις επεκτατικές βλέψεις μιας …συμμάχου της!
Η ελληνική κυβέρνηση, είναι υποχρεωμένη να συνεχίζει να το φωνάζει όπου μπορεί, μήπως και κάποια στιγμή το καταλάβει κι ο Ντόναλντ Τραμπ, που επαινεί τον Ερντογάν, αλλά ζητά από την Ελλάδα περισσότερες αμερικανικές βάσεις, αλλά και το μονοπώλιο της εγκατάστασης της τεχνολογίας 5G στη περιοχή μας. Αν του πούμε και κανένα όχι, ίσως το καταλάβει…
Αυτοί που φωνάζουν να πάρουμε τα γιαταγάνια στα χέρια και να κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία, είναι απλώς αφελείς ή ανόητοι. Δυστυχώς οι πραγματικοί μας σύμμαχοι έχουν περιοριστεί. Και χωρίς καλούς συμμάχους, δεν ξεκινάς πολέμους. Ή όταν τους ξεκινάς, τους χάνεις…
