Της Ιωάννας Μάνδρου
Τελευταία, και με αφορμή τα μέτρα για τον κορωνοϊό, η χρήση όρων και λέξεων στην αγγλική έχει προσλάβει διαστάσεις πανδημίας. Κυβερνητικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι, αναλυτές, δημοσιολογούντες και λοιποί χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο λέξεις στα αγγλικά για να προσδιορίσουν τα μέτρα που λαμβάνονται για τον περιορισμό της εξάπλωσης του κορωνοϊού, ωσάν η ελληνική γλώσσα, μία από τις τέσσερις αρχαιότερες γλώσσες στον κόσμο με συνεχή διαχρονική χρονική παρουσία, να μην διαθέτει λέξεις που να μπορούν να προσδιορίσουν τα απαγορευτικά μέτρα.
Η χρήση λέξεων και όρων στα αγγλικά ή σε άλλες γλώσσες είναι σύνηθες φαινόμενο και μάλιστα στη σημερινή εποχή, όπου οι ανάγκες της παγκοσμιοποίησης προσδίδουν σε όλες τις χώρες του πλανήτη διασυνοριακές δυνατότητες επικοινωνίας, δραστηριοτήτων και επαφών, που ήταν παντελώς άγνωστες πριν από κάποια χρόνια.
Όμως η κατάχρηση στη χρήση των λέξεων άλλων γλωσσών, που γίνεται κατά κόρον στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια με αποκορύφωμα τους όρους για τα απαγορευτικά μέτρα για την πανδημία, δεν έχει σχέση ούτε με την παγκοσμιοποίηση ούτε με τις πραγματικές ανάγκες της επικοινωνίας. Τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, η κατάχρηση αυτή γίνεται για την κάλυψη φαινομένων πραγματικής ημιμάθειας, γλωσσικής φτώχειας και έλλειψης
παιδείας για τη σημασία της γλώσσας, γεγονός που δεν μπορεί παρά να γεννά προβληματισμούς.
Θα ήταν ενδιαφέρον να λεχθεί, ότι η γλώσσα δεν είναι μόνον εργαλείο επικοινωνίας, αλλά όχημα παιδείας και πολιτισμικής κατάστασης, ενώ ενίοτε προσδιορίζει και την εθνική συνείδηση, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο και δεδομένο, καθώς υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη που
προσδιορίζονται εθνικά χωρίς να μιλούν μία συγκεκριμένη εθνική γλώσσα.
Στα καθ’ ημάς τις τελευταίες δεκαετίες έχουν υπάρξει προσεγγίσεις σχετικά με τη γλώσσα που δύσκολα θα αναζητήσει κανείς σε άλλο ευρωπαϊκό κράτος και όχι μόνον. Η φτωχοποίηση της, η συρρίκνωση της, η κακομεταχείριση της, πρωτίστως από το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα, έχει εμφανιστεί ως στοιχείο
δημοκρατικής ισότητας! Τώρα δε με αφορμή την πανδημία η γλωσσική πενία εμφανίζεται ορατή παρά ποτέ. Και η ημιμάθεια το ίδιο. Μήπως είναι καιρός
να αλλάξουμε λιγάκι ρότα γιατί οι εποχές αλλάζουν προσφέρονται για άλλες προσεγγίσεις;
