Γι΄ ακόμη μία φορά βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές με τα περιστατικά βίας κι εκφοβισμού να εμφανίζονται στην δημοσιότητα το ένα μετά το άλλο. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μένει ασυγκίνητος μπροστά στην είδηση πως ένα αγόρι 14 ετών αυτοκτόνησε για να μην πονάει άλλο από τους συμμαθητές του που τον χτυπούσαν άγρια.
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να κρύψει την οργή του όταν μαθαίνει πως ένας άνθρωπος που μάλιστα μιλάει με μηχανική υποστήριξη εξαφανίστηκε στην ύστατη προσπάθειά του να γλιτώσει από την βία που δεχόταν κάθε τόσο λόγω της εμφάνισής του. Το κακό όμως είναι πως αυτά τα δύο περιστατικά αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Η κρίση των ηθικών αξιών στην σύγχρονη Ελλάδα, δεν επιτρέπει χώρους για ουδέτερη στάση.
Τα σχολεία έχουν ανάγκη από δασκάλους ευθύνης κι όχι από τυπικούς μεταφορείς γνώσης. Ένας παιδαγωγός, υπεύθυνος για την αγωγή των μαθητών του, καλείται να λάβει σοβαρά τον ρόλο του και να άγει, να οδηγεί δηλαδή τα παιδιά στην διαμόρφωση του χαρακτήρα τους μέσα από την απόκτηση των κατάλληλων εκείνων τρόπων συμπεριφοράς, την μετάδοση αξιών και ιδανικών και την ενσυναίσθηση. Η τελευταία δε παράμετρος, διατηρεί καθοριστική σημασία αναφορικά με την συμπεριφορά ενός ατόμου και την σχέση του με τους άλλους.
Η ενσυναίσθηση που θα ήταν πολύ χρήσιμο να αποτελεί και μάθημα στο σχολείο, είναι η δυνατότητα που έχουμε να αναγνωρίζουμε και να κατανοούμε τα συναισθήματα των άλλων, πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν διαφωνούμε μαζί τους.
Η βία τρέφεται από την σιωπή. Το θύμα εκφοβισμού συνήθως ντρέπεται ή φοβάται να μιλήσει ή ακόμη δεν αισθάνεται πως μπορεί να εμπιστευθεί τον δάσκαλό του, ο δάσκαλός του από την άλλη φοβάται να αναλάβει την ευθύνη, η οικογένεια αγνοεί το τι συμβαίνει και δημιουργείται μοιραία μια συνθήκη που ευνοεί τον θήτη να επαναλάβει την αποτρόπαια πράξη του. Ένα πλαίσιο λοιπόν, που θα διαμόρφωνε ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των εκπαιδευτικών, των γονέων και των μαθητών, θα περιόριζε το γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη βίαιων συμπεριφορών και θα κατέρριπτε την εκκωφαντική σιωπή που ευνοεί το τέρας.
Παράλληλα δε, ο δάσκαλος δεν πρέπει να σταματά την προσπάθεια να πλησιάζει τους μαθητές του, να τους μιλάει, να τους ακούει, να αισθάνεται πραγματικά τι του λένε, τα κίνητρα, τις επιθυμίες τους και τους λόγους για τους οποίους συμπεριφέρονται με τον εκάστοτε τρόπο. Η εκπαίδευση λοιπόν καλείται άμεσα να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της.
