Γιατί το τι έχουμε να ακούσουμε από το πρωί, για τα μηνύματα του Πολυτεχνείου που παραμένουν διαχρονικά, δεν περιγράφεται…
Πράγματι παραμένουν διαχρονικά τα μηνύματα του Πολυτεχνείου,με εξαίρεση ίσως το «Έξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ» που μόνο το ΚΚΕ εξακολουθεί να το φωνάζει.
Αλλά καταντά κουραστικό, να παίρνει ο καθένας τα μηνύματα του Πολυτεχνείου και να τα διαστρέφει όπως τον βολεύει, ή να φωτίζει μόνο αυτά που τον εξυπηρετούν.
«Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» ήταν το βασικό μήνυμα του Πολυτεχνείου που πρέπει να παραμείνει διαχρονικό.
-Ποιο ψωμί; Η κυβέρνηση πριμοδοτεί την αισχροκέρδεια των ολίγων, θα πουν σήμερα κάποιοι.
-Ποια Ελευθερία; Αυτή που συρρικνώνεται από τις παρακολουθήσεις με παράνομα λογιστικά; θα πουν κάποιοι άλλοι.
-Ποια Παιδεία; Με 5.000 φοιτητές που περιμένουν στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό; θα πουν ορισμένοι…
Εντάξει, μπορεί όλα αυτά να έχουν μια βάση για κριτική, αλλά μη τρελαθούμε κιόλας…
Σε αυτή τη χώρα, ούτε το ψωμί λείπει, ούτε η Ελευθερία, ούτε φυσικά η Παιδεία…
Μπορεί η ακρίβεια να καλπάζει, αλλά δεν μιλούσαν γι αυτό οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Κι όταν μιλούσαν για ελευθερία, μιλούσαν για το δικαίωμα του κάθε έλληνα να λέει ελεύθερα την γνώμη του και να μπορεί αν θέλει, να καταγγέλλει και τον ίδιο τον πρωθυπουργό χωρίς στοιχεία και να μην έχει συνέπειες.
Όσο για την Παιδεία, μπορεί να μην είναι τέλεια, αλλά έχουν γίνει άλματα τα τελευταία χρόνια.
Γι αυτό είναι καλύτερα να αφήσουμε το Πολυτεχνείο και τα μηνύματα του ήσυχα. Και να μιλάνε για αυτά, όσοι ήταν εκεί, ή είναι αυτής της γενιάς κι έζησαν τα γεγονότα από κοντά.
Ας μη μιλάνε όσοι τα ανακάλυψαν πρόσφατα και τα κάνουν κι αυτά εργαλεία της στρατηγικής τους, ενώ το 1973 δεν είχαν καν γεννηθεί.
Ας μιλάνε εκείνοι που πάνε στη πορεία 48 χρόνια, κάθε χρόνο. Κι όχι όσοι πάνε τα τελευταία χρόνια κι αποχωρούν διακριτικά πριν αυτή φτάσει στην αμερικανική πρεσβεία, μη τυχόν και τους πάρει κανένα μάτι…
