Ξέρω, το θέμα των εξετάσεων για τη εισαγωγή στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, δεν είναι της ώρας. Μεσούσης της προεκλογικής περιόδου μάλλον είναι «αντιτουριστικό». Για άλλα συζητάμε οι δημοσιογράφοι, άλλα μας ενδιαφέρουν.
Και, όμως, είτε είμαστε γονείς είτε όχι, ένα από τα θέματα που μας έχουν «μείνει» βαθιά στο υποσυνείδητο μας είναι εκείνη η περίοδος των πανελληνίων εξετάσεων. Σε πέντε ημέρες να παίζεται το μέλλον της ζωής μας. Πόσο άδικο. Και πόσο ευτελές για τα όνειρα μας. Γιατί μεγαλώσαμε με το «πρέπει» της εισαγωγής στα ΑΕΙ. Αλλιώς είμασταν αποτυχημένοι. Η σκιά από πάνω μας ότι «δεν πέρασε». Δεν «μπήκε» πουθενά.
Δεν λέω πως το συγκεκριμένο σύστημα εξετάσεων είναι άδικο. Τουναντίον το θεωρώ απολύτως αξιοκρατικό. Διότι τα αγαθά κόποις κτώνται. Έτσι ήταν έτσι θα είναι. Δεν ξέρω φυσικά αν έτσι πάντα είναι και στη ζωή. Ειδικά όταν βλέπεις ημιμαθείς ανθρώπους να «πετυχαίνουν». Όταν η αξιοκρατία είναι ακόμη ζητούμενο επαγγελματικά. Όταν τα πρότυπα που μας «προσφέρουν» είναι το ακριβό αυτοκίνητο, το πλούσιο σπίτι και το εξοχικό στη Μύκονο. Ασχέτως αν εκεί ισχύει η αποθέωση της αρπαγής και της παρανομίας.
Αυτό που αμφισβητώ είναι πως το συγκεκριμένο σύστημα εξετάσεων δεν προάγει τα όνειρα των παιδιών μας. Ενισχύει τη παπαγαλία, τη στείρα απομνημόνευση, την ανούσια παράθεση γνώσεων. Είναι διαφορετικό ένα σχολείο που τα παιδιά θα είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα και με κέφι και όχι αναγκαστικά να μετέχουν σε καταπιεστικά σχολεία. Είναι διαφορετική μια εκπαιδευτική διαδικασία που θα ενισχύεται το όνειρο και το ταλέντο ενός μαθητή και διαφορετικό είναι φτάνει στο σημείο να «ξεχάσει» τα θέλω του. Είναι διαφορετικό η απόκτηση πτυχίων που είναι σημαντικό για τη ζωή του και διαφορετικό να ξέρει πως θα χάσει χρόνια από τη ζωή του να τα αποκτήσει για να επιδιώξει να βρει ένα «βίσμα» που θα του ανοίξει την πόρτα της επαγγελματικής ενασχόλησης. Το ταξίδι στη ζωή δεν μπορεί να ξεκινάει με αναγκαστικές λύσεις. Είναι διαφορετικό για μια οικογένεια να ξεπουλά τα πάντα προκειμένου να σπουδάσει το παιδί και διαφορετικό να αναρωτιέται αν όλα αυτά έχουν νόημα, παρατηρώντας τους κόπους και τις αγωνίες του, να γίνονται θρύψαλα για πέντε ημέρες.
Θυμάμαι μια σοφή ψυναλύτρια, τη Βάσω Βασιλείου, δίνοντας συμβουλές προς σκέψη σε νέους γονείς να τονίζει πως «οι αριστούχοι έφηβοι δεν είναι απαραίτητο πως θα γίνουν ευτυχισμένοι ενήλικες». Και έναν φωτισμένο καθηγητή λυκείου, να κλείνει τα βιβλία να κατεβαίνει από την έδρα να κάθεται ανάμεσα στα θρανία, ανοίγοντας διάλογο με τους μαθητές, παραδίδοντας με εμπνευσμένο τρόπο, το μάθημα. Πότε κανείς από τους μαθητές του, δεν έλειψε από το μάθημα του.
Γιατί σημασία δεν έχει αν θα περάσεις στο Πανεπιστήμιο, που είναι βεβαίως σημαντικό αλλά σπουδαιότερο είναι να κάνεις στη ζωή σου αυτό που αγαπάς. Γιατί πως αλλιώς θα γίνεις ευτυχισμένος ενήλικας;…
