Του Βασίλη Χιώτη
Το προσχέδιο του προϋπολογισμού που κατατέθηκε χθες στη Βουλή από την νέα κυβέρνηση, έχει μια μικρή αλλά ουσιώδη διαφορά, με τους προϋπολογισμούς των τελευταίων ετών.
Δεν επιδιώκει πλέον θηριώδη υπερπλεονάσματα, αναλαμβάνοντας απλώς την δέσμευση στην αιτιολογική του έκθεση, πως μέρος αυτών θα αναδιανεμηθούν στους πολίτες. Αλλά αντιθέτως, προβλέπει ρητώς την αναδιανομή των φορολογικών και άλλων εσόδων, τηρώντας απλώς την δέσμευση για την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 3,5%.
Αυτή και μόνη η διαφορά από τους προηγούμενους προϋπολογισμούς, απεικονίζει και την διαφορά φιλοσοφίας που έχει η κυβέρνηση, όχι μόνο με την προηγούμενη, από και τις παλαιότερες που από το 2009 και μετά, είχαν ως μοναδικό τους στόχο την επίτευξη των μνημονιακών υποχρεώσεων, αλλά όχι και την αποκατάσταση των αδικιών που προκαλούσαν.
Για πρώτη φορά τα τελευταία δέκα χρόνια, προβλέπεται ρητώς, πως εντός του 2020 θα διατεθούν τουλάχιστον 1,2 δις ευρώ για την χρηματοδότηση δράσεων της ελληνικής οικογένειας, όπως η μείωση της φορολογίας, η ενίσχυση των φοροελαφρύνσεων για τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες, αλλά και για την ενίσχυση των κρατικών δομών που εγκαταλείφθηκαν, όπως τα νοσοκομεία, τα σχολεία, ο εξοπλισμός της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής.
Είναι η πρώτη φορά που κατηγορίες ελλήνων θα δουν να τους επιστρέφεται ένα τουλάχιστον μέρος εκείνων που εισέφεραν επί χρόνια για να αντιμετωπιστεί η βαθιά κρίση της ελληνικής οικονομίας. Ένα μέρος των θυσιών τους που υποσχόταν πως θα τους επιστρέψει η κυβέρνηση της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ (με τον χυδαίο τίτλο μάλιστα «δώστε πίσω τα κλεμμένα), αλλά ουδέποτε τους επέστρεψε, αποταμιεύοντας τους φόρους τους σε πλεονάσματα – μαμούθ, για να δαπανηθούν στην προεκλογική περίοδο με καθαρά ψηφοθηρικά κριτήρια.
Είναι ο πρώτος προϋπολογισμός, που θα έχει ένα –μικρό έστω- όφελος ο μισθωτός κι ο συνταξιούχος που έβλεπε επί χρόνια το εισόδημά του να συρρικνώνεται, αλλά κι ο αυταπασχολούμενος που αναγκάστηκε να πληρώνει παράλογα υψηλές εισφορές.
Και βέβαια είναι ο πρώτος προϋπολογισμός που ενισχύει και πάλι το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και ταυτόχρονα θεσμοθετεί ειδικό αποθεματικό για τις ανάγκες των υπουργείων που καλούνται κάθε φορά να αντιμετωπίσουν έκτακτα γεγονότα (πυρκαγιές, πλημμύρες σεισμούς κι άλλες φυσικές καταστροφές) χωρίς να διαθέτουν έκτακτους πόρους.
Με λίγα λόγια είναι ένας προϋπολογισμός που επιχειρεί τα πρώτα δειλά βήματα για να αρχίσει και πάλι να υπηρετείται ο πολίτης, όπως συνέβαινε στις εποχές προ κρίσης.
Διότι, καλές είναι οι οικονομικές επιδόσεις, η ανάπτυξη και η μείωση του δημοσίου χρέους, αρκεί κι ο πολίτης να ζει ανθρώπινα την καθημερινότητά του.
Κι αυτό το τελευταίο, το παραμέλησαν οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια...
