Ας ξεκινήσουμε με μια υπόθεση εργασίας. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν πιάνει το 40,79% της 21/5, φθάνει πολύ κοντά στην πηγή, αλλά νερό δεν πίνει. Θα είναι φυσικά πρώτος, αλλά και ταυτοχρόνως θα έχει αποτύχει. Κυβέρνηση δεν θα προκύπτει και θα μπαίνουμε σε μια περιπέτεια για το δίμηνο Ιουλίου-Αυγούστου, με άγνωστο τέλος. Κακή εξέλιξη, που θα έχει ανατρέψει όλα τα δεδομένα. Ποιος θα έχει χάσει πραγματικά; Μόνο ο Μητσοτάκης ή και κάποιοι άλλοι μαζί του. Εάν υποθέτετε ότι εννοώ τη ΝΔ έχετε χάσει.
Οι πραγματικοί ηττημένοι θα είμαστε εμείς! Τσίπρας και Ανδρουλάκης θα πανηγυρίζουν. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Θα παραστήσουν ότι συναισθάνονται την κατάσταση, οτι στέκονται στο ύψος των περιστάσεων(!), όμως δεν θα χάσουν ούτε λεπτό να ασχοληθούν με το φίδι μέσα στην τρύπα. Άλλοι θα κληθούμε να το τραβήξουμε έξω. Αν σας φοβίζει ήδη το θεωρητικό, σε αυτή τη φάση, ενδεχόμενο, προετοιμαστείτε να το ζήσουμε εάν αντιμετωπίσουμε με χαλαρότητα ή με ΚΙΝΑΛ ΠΑΣΟΚική κομματική προσήλωση τις εκλογές στις 25/6. Και στις δυο περιπτώσεις αναλαμβάνουμε ρίσκο.
Το μήνυμα πρέπει να είναι καθαρό, διατυπωμένο με ενάργεια και θάρρος. Η πιθανή ερμηνεία του ως προσπάθεια υποστήριξης της ΝΔ ή του Μητσοτάκη είναι καθόλα επιφανειακή. Και εξηγείται εύκολα. Η υποστήριξη κατά κύριο λόγο παρέχεται στην κοινωνία, στο Κράτος και στην άμεση προτεραιότητα να σχηματισθεί βιώσιμη Κυβέρνηση σταθερής αυτοδυναμίας. Όλα τα άλλα υποθετικά σχήματα, είναι σενάρια αποτυχίας που φέρνουν αναστάτωση, αβεβαιότητα και αφήνουν εκτεθειμένη μια ολόκληρη χώρα, την Ελλάδα. Αλίμονο εάν υποκύψουμε.
Ποικίλα συμφέροντα, από επιχειρηματικά έως μοναστηριακά, συνασπίζονται για να «κοντύνουν» όσο μπορούν τον Μητσοτάκη. Επιχειρήθηκε εντονότερα τον Αύγουστο του 2022 με το θέμα των υποκλοπών και επανήλθαν οι ενδιαφερόμενοι τον περασμένο Μάρτιο με το δυστύχημα στα Τέμπη. Σκοπός τους ήταν να φθείρουν την Κυβέρνηση, να προκαλέσουν εσωτερική κρίση ώστε να αποσταθεροποιηθεί και γιατί όχι να μην παραιτηθεί ο Πρωθυπουργός. Έπεσαν πάνω στο τοίχο «Μητσοτάκης»!
Βρισκόμαστε, για 2η φορά ενώπιον του καθήκοντος μας. Ας γίνει κατανοητό ότι ψηφίζουνε για εμάς, την οικογένεια μας, τη ζωή μας, για την πατρίδα μας και όχι για τον Μητσοτάκη. Εκείνον τον επιλέγουμε ως τον καταλληλότερο να κάνει την δουλειά για λογαριασμό μας. Συνεπώς, δεν υπάρχουν περιθώρια για εφησυχασμό και αδιαφορία. Ασκούμε το δικαίωμα μας, φροντίζοντας να σχηματιστεί Κυβέρνηση άνετης πλειοψηφίας, ώστε ο Πρωθυπουργός να μην εξαρτάται από τα κέφια ενός ή δύο βουλευτών. Η αυτοδυναμία πρέπει να είναι ευρεία και αποτελεσματική. Σε αυτή τη φάση, είναι δευτερεύουσας σημασίας η νίκη ΚΙΝΑΛ ΠΑΣΟΚ επί του ΣΥΡΙΖΑ. Εάν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να κινδυνεύσει η ευρεία αυτοδυναμία Μητσοτάκη, έχει καλώς.
Πάντως, το ΚΙΝΑΛ ΠΑΣΟΚ αναπτύσσει πολιτικό λόγο, που θυμίζει ΣΥΡΙΖΑ στις «ένδοξες στιγμές» του λαϊκισμού, του αντιμητσοτακισμού και του ριζοσπαστικού ιδεασμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει τίποτε, ούτε καινούργιο βεβαίως. Δεν έχει περιεχόμενο. Έχει μόνο, ως καινούργιο απόκτημα, το Νίκο Μαραντζιδη, που καλείται (τέτοιες ώρες-τέτοια λόγια) να βρει λύσεις στο πρόβλημα ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πάγιο πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ, να ψάχνουν για λύση την τελευταία στιγμή, κουτουλώντας στους τοίχους...
Συνεπώς, ο Κ. Μητσοτάκης, όπως έχουμε σημειώσει εδώ και δυο χρόνια εξακολουθεί να είναι μοναδικός παίκτης με προοπτική εξουσίας στο πολιτικό σκηνικό. Αντίπαλο έχει τον εαυτό του, τα ενδεχόμενα στραβοπατήματα του, όπως και της Κυβέρνησης που θα σχηματίσει. Ζητεί διευρυμένη αυτοδυναμία προκειμένου να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Ας σκεφτούμε ότι είναι σωστό να του δώσουμε καθαρή εντολή και για έναν, πρόσθετο, λόγο:
Να μην του επιτρέψουμε να επικαλεστεί την αδυναμία να ανταποκριθεί στις ευθύνες του επειδή δεν του «προικίσαμε» την Κοινοβουλευτικό Ομάδα της ΝΔ.
Όσο κι αν ο ίδιος δηλώνει ότι «δεν θα καβαλήσει καλάμι» θα πρέπει να γνωρίζει πως για έναν επιπλέον λόγο η παρακολούθηση του κυβερνητικού έργου θα είναι ακόμη πιο εντατική.
Ακριβώς γιατί οι πολίτες θέλουν ισχυρή Κυβέρνηση και ισχυρό έλεγχο από τους ίδιους, όταν η Αντιπολίτευση απέχει πολύ από το να είναι επαρκής...
