Για όσους τον γνωρίζουν η συνέντευξή του ήταν αυθεντικός Νίκος Αλιβιζάτος. Ένας άνθρωπος ανήσυχος, παθιασμένος στην ενασχόλησή του με τα κοινά, που τα παίρνει όλα στα σοβαρά, προσπαθεί πάντα να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω του, να διαμορφώσει άποψη να αμφισβητήσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.
Μαθαίνουμε για παράδειγμα ότι τον έχει απασχολήσει «το πολύ μεγάλο ερώτημα» αν κινδυνέψαμε πράγματι να βγούμε από το ευρώ, «να κάνουμε την βουτιά» όπως το λέει. Για τον Βαρουφάκη δεν έχει αμφιβολία, για τον Τσίπρα ωστόσο «δεν είμαι βέβαιος». Μπορεί να ήταν διαπραγματευτικό τρικ. Τι ήταν να το πει; Αμέσως ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριών στα σόσιαλ μίντια ότι ξεπλένει τον Τσίπρα, τον διαχωρίζει από τους άλλους. Πόσο μάλλον που επισημαίνει ότι πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν σταλινικοί και θα ήθελαν «να μας χώσουν φυλακή επειδή διαφωνούμε πολιτικά μαζί τους», προσθέτοντας όμως «ότι βγάζω τον πρωθυπουργό έξω από αυτό».
Υπάρχουν και χειρότερα. Σε άλλο σημείο της συνέντευξης υποστηρίζει ότι σε προσωπικό επίπεδο ο πρωθυπουργός είναι «γοητευτικός» κι αυτό κυρίως προκύπτει από την εξυπνάδα του, «πιάνει πουλιά στον αέρα» όπως λέει χαρακτηριστικά. Και μπήγει ακόμα πιο βαθειά το μαχαίρι υποστηρίζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο κ. Μητσοτάκης εκλέχτηκε από τύχη πρόεδρος στη ΝΔ,.
Επειδή τα μηχανάκια δεν λειτούργησαν στην πρώτη ψηφοφορία και υπήρξε κύμα δυσαρέσκειας σε βάρος του κ. Μεϊμαράκη. Όπερ έδει δείξαι: εξυψώνει τον Τσίπρα, θάβει τον Μητσοτάκη, ένοχος ο κ. καθηγητής για συριζαϊσμό με γεφυρώδεις προεκτάσεις και ιδιοτελή κίνητρα, βεβαίως βεβαίως.
Μόνο που πρόκειται για μια τελείως στρεβλή ανάγνωση όσων υποστήριξε. Όταν για παράδειγμα αναφέρεται στην έξοδο από το ευρώ και την θέση του κ. Τσίπρα, εξηγεί πως δεν κάνει δίκη προθέσεων αλλά τον ενδιαφέρει με ποιο τρόπο (ο Τσίπρας) οδήγησε την χώρα σε ένα σημείο «που θα μπορούσε να συμβεί το κακό». Με άλλα λόγια όχι μόνο δεν τον απαλλάσσει αλλά αντιθέτως του καταλογίζει ανευθυνότητα. Και στο σημείο αυτό εξηγεί ότι πολλές φορές στην ιστορία μας, τυχαίοι παράγοντες έχουν οδηγήσει είτε σε θριάμβους είτε σε καταστροφές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Δεκεμβριανά που ξεκίνησαν από τους πυροβολισμούς εναντίον των διαδηλωτών στο Σύνταγμα. Στα πλαίσια αυτής της συζήτησης προεκτείνει το τυχαίο στο σήμερα και αναφέρεται στις εκλογές της ΝΔ. Μιλάει ο καθηγητής που εκφράζει ελεύθερα την σκέψη του, όμως στην εποχή μας δεν έχουμε την παραμικρή αντοχή για κάτι τέτοιο. Όλα υποτάσσονται στην πολιτική σκοπιμότητα. Όποιος δεν προσαρμόζεται είναι αυτομάτως ένοχος.
Η ίδια παρανάγνωση γίνεται και στα υπόλοιπα σημεία της συνέντευξης. Λέει για παράδειγμα ότι ο Τσίπρας είναι έξυπνος και γοητευτικός όπως ο Ανδρέας αλλά την ίδια στιγμή τον καρφώνει επισημαίνοντας ότι στερείται της παιδείας του Ανδρέα. Δεν θα ένιωθα ιδιαίτερα κολακευμένος. Και βέβαια επικρίνει στρατηγικές πλευρές της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως την απλή αναλογική που την χαρακτηρίζει καταστροφή για την χώρα τονίζοντας την ανάγκη, στην επόμενη Βουλή να υπάρξει πλειοψηφία για την αλλαγή του εκλογικού νόμου αλλά και πλειοψηφία για την εκλογή προέδρου. Πιο σαφής διατύπωση για την ανάγκη νίκης της Νέας Δημοκρατίας δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Και μάλιστα, θα ισχυριζόμουν, με αυτοδυναμία, αν αναλογιστούμε ότι το ΚΙΝΑΛ στο ζήτημα του εκλογικού νόμου επαμφοτερίζει.
Συριζαίος λοιπόν ο Αλιβιζάτος; Μόνο κάποιος τυφλωμένος από το πάθος του θα μπορούσε να το ισχυριστεί. Όποιος δηλαδή δεν ανέχεται τον παραμικρή διαφοροποίηση στον πολιτικό λόγιο, όποιος πιστεύει, για να αντιστρέψουμε το γνωμικό, πως όλα τα προβλήματα είναι καρφιά και το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένα σφυρί. Ή πάλι όσοι δεν μπήκαν καν στον κόπο να διαβάσουν την συνέντευξη κι ακολουθούν το πλήθος στα σόσιαλ μίντια. Προφανώς και όσοι βγάζουν αγνή και άδολη κακία του στιλ ποτέ δεν τον εκτιμούσα σαν συνταγματολόγο! Μάλιστα.
Δυστυχώς ο Αλιβιζάτος δεν είναι το μοναδικό θύμα. Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούμε τον διασυρμό του Αρκά για παράδειγμα, από τους Συριζαίους. Όχι για τα σκίτσα του αλλά για το ότι τολμάει να κάνει πολιτική κριτική μέσα από αυτά, ενώ τόσα χρόνια, λένε, το απέφευγε. Εδώ δεν υπάρχει καν το πρόσχημα της κριτικής στο έργο του, η επίθεση είναι κατευθείαν στο πρόσωπο. Ασκείς κριτική άρα είσαι εκ των προτέρων ύποπτος. Λες και έχει υποχρέωση να δώσει λογαριασμό πότε και με ποιους θα ασχοληθεί.
Φυσικά όλα αυτά γίνονται στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης. Δεν υπάρχουν ταμπού, μας λένε. Κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής. Μόνο που δεν είναι αυτό το θέμα, δεν μπαίνει σε αμφισβήτηση το δικαίωμα. Για την ποιότητα του δημόσιου λόγου μιλάμε, για τις δίκες προθέσεων, το κυνήγι μαγισσών και την ανθρωποφαγία. Την μετάπτωση τελικά της διαφωνίας στην μισαλλοδοξία.
ΥΓ Η συνέντευξη δόθηκε στην Lifo και στην Κατερίνα Ανέστη.
