Για εμάς που γκριζάραμε και ακόμα και στην 4η δεκαετία, επιμένουμε να φοράμε σορτσάκι και να τρέχουμε στις αλάνες -έστω πλέον ερασιτεχνικά λόγω ηλικίας- το ποδόσφαιρο συνεχίζει να αποτελεί ένα μεγάλο σχολείο.
Αποτελεί μια μικρή κοινωνία , που θα πρέπει τα μέλη τους να συνεργαστούν αρμονικά μεταξύ τους, να ενισχύσουν τα πλεονεκτήματα και τις αρετές συμπαικτών και να κρύψουν τις αδυναμίες άλλων, προκειμένου στον μαραθώνιο ενός πρωταθλήματος με πολλές αγωνιστικές να επιτύχουν. Χρειάζονται όλοι , γιατί θα υπάρξουν τραυματισμοί, τιμωρίες, και θα πρέπει να υπάρχει αυτογνωσία και αρμονία μεταξύ των παικτών που πρωταγωνιστούν, των χαμάληδων που δουλεύουν στο γήπεδο για την ομάδα και των αναπληρωματικών που θα κληθούν ανά πάσα στιγμή να καλύψουν τα όποια κενά, προκύψουν.
Για να επιτύχει μια ομάδα και να έχει και διάρκεια, όλοι οι παίκτες θα πρέπει να λειτουργούν σαν τα δάκτυλα ενός χεριού και να είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά. Την ευθύνη για αυτό, έχει ο προπονητής, ο οποίος μπορεί να μην ιδρώνει στον αγωνιστικό χώρο , αλλά είναι αυτός που ξενυχτά τα βράδια, μιλά με τους παίκτες, τους εμψυχώνει και είναι ο ιθύνων νους και η ψυχή μιας ομάδας. Αν μάλιστα έχει και ποδοσφαιρική εμπειρία και άρτια τεχνική κατάρτιση, μιλάμε για τον ιδανικό προπονητή.
Την περασμένη χρονιά στην ομάδα μας ήρθε ένα παίκτη, ο οποίος όπως λέμε στην ποδοσφαιρική γλώσσα, είχε όλο το πακέτο. Είχε πολύ καλή φυσική κατάσταση, αριστεροπόδαρος, μπορούσε να παίξει σε πολλές θέσεις και απαράμιλλη τεχνική. Από τα πρώτα παιχνίδια κέρδισε τις εντυπώσεις όλων και αναβάθμισε την ομάδα μας, οδηγώντας την στις πιο υψηλές θέσεις της βαθμολογίας. Γρήγορα όμως ανέκυψαν προβλήματα. Αν και ο συγκεκριμένος παίκτης ήταν και καλό παιδί και ποτέ δεν εκνευρίστηκε ή τσακώθηκε με συμπαίκτη του, η αδρεναλίνη του κατά την διάρκεια του αγώνα, χτυπούσε κόκκινο, με αποτέλεσμα τα επεισόδια με αντιπάλους και διαιτητές να ήταν συχνά, αποσυντονίζοντας την όλη ομάδα και συχνά οδηγώντας στην αποβολή του.
Αφού έγινα οι πρώτες συστάσεις και ο συμπαίκτης εξέφρασε την μεταμέλεια του, του δόθηκε και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία, όμως τα επεισόδια συνεχίστηκαν. Τότε ο προπονητής ανέλαβε την ευθύνη να εκδιώξει τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή από την ομάδα, παρά τις αντιδράσεις κάποιων παικτών, λόγω της ποδοσφαιρικής του αξίας. Σε αυτούς απάντησε , ότι θέλει οι ποδοσφαιριστές να κρίνονται μόνο από την ποδοσφαιρική τους απόδοση και την συμπεριφορά στο πλαίσιο μια μικρής κοινωνίας όπως είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα και όχι από τον τσαμπουκά προς αντιπάλους και διαιτητές.
Εξιστορώντας όλα αυτά θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, που αγαπά το ποδόσφαιρο να επιστρατεύσει την ποδοσφαιρική λογική του. Ξεκαθαρίζω ότι αντιπαθώ τους «πολιτικούς τσαμπουκάδες» τύπου Πολάκη και ειλικρινά προσπαθώ -αν και στην περίπτωση του είναι δύσκολο- να αποφεύγω να ασχοληθώ μαζί τους. Θεωρώ ότι όσοι πολιτικοί σαν και αυτόν ενδιαφέρονται να προκαλούν μόνο θόρυβο με τσακωμούς και επεισόδια, δεν προσφέρουν ουσία , παρά μόνο οχλαγωγία και διχασμό σε κομματικά και φανατισμένα ώτα.
Όμως κατά την γνώμη μου δεν φταίει ο Πολάκης, αλλά ο ίδιος ο πρωθυπουργός που ανέχεται ένας εκ των υπουργών του, να πρωταγωνιστεί μονίμως - δικαίως ή αδίκως- σε επεισόδια με ζώντες και πεθαμένους.
Εκτός και αν και ο κ. Τσίπρας αποδέχεται αυτήν την οχλαγωγία και το διχασμό που προκαλεί ο υπουργός του, για να εξυπηρετήσει και αυτός κομματικά ώτα, ή αν η ρήση ουδείς αναντικατάστατος δεν ισχύει για τον ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να βρει ένα άξιο και ικανό στέλεχος για να αντικαταστήσει τον κ. Πολάκη ώστε να σταματήσουν τα συνεχή επεισόδια που δεν κοσμούν την πολιτική ζωή του τόπου και την κυβέρνηση που εκπροσωπεί.
