Του Βασίλη Χιώτη
Αυτές τις μέρες που όλοι μετρούν ζημιές και θύματα από την εξάπλωση του Κορωνοϊού, διαπιστώνουμε παράλληλα, πως όταν με το καλό περάσει κι αυτή η μπόρα, δεν θα μας έχει αφήσει μόνο συντρίμμια.
Έχει και τις θετικές της πλευρές η ζωή, όπως την διαμόρφωσαν οι νέες συνθήκες στις οποίες θα πρέπει όλοι να συνηθίσουμε –κι αν μπορούμε- να τις κάνουμε μόνιμες.
Υπάρχει και μια «θετική προίκα» που δημιουργεί αυτή η ιδιότυπη καραντίνα και οι περιορισμοί που μας έχουν επιβάλει για τη προστασία της δημόσιας υγείας, που αν τη διατηρήσουμε κι όταν έχει περάσει η πανδημία, τότε θα έχουμε βάλει ακόμη μεγαλύτερη τάξη στη ζωή μας, από αυτή που μας υποχρέωσαν ξαφνικά να βάλουμε τα capital control του 2015.
Ακούστε τον Βασίλη Χιώτη και τον Νότη Παπαδόπουλο στον ΣΚΑΪ 100,3 εδώ
Όπως λοιπόν το 2015 μάθαμε ξαφνικά να ζούμε με 60 ευρώ την ημέρα και με συναλλαγές σχεδόν αποκλειστικά με πλαστικό χρήμα, ο Κορωνοϊός, που εισέβαλε ξαφνικά στις συνήθειες μας μόλις πριν από 15 μέρες, μας μαθαίνει:
***Να προστατεύουμε πιο σχολαστικά την υγεία μας. Αν συνεχίσουμε να προσέχουμε έτσι και του χρόνου, ούτε η γρίπη θα μας αγγίξει το 2021.
***Να την περνάμε με πολύ λιγότερα χρήματα, έχοντας κόψει ξαφνικά τις ταβέρνες, τα μπαράκια τις καφετέριες και τις εκδρομές, ενώ νομίζαμε πως δεν μπορούμε χωρίς αυτές…
***Να μαγειρεύουμε ότι υπάρχει στο σπίτι, ενώ μέχρι πρότινος είχαμε τα ντουλάπια γεμάτα και τα ψυγεία μας ξέχειλα, αλλά τρώγαμε τα λεφτά μας στα delivery.
***Να ανακαλύψουμε την αξία του σπιτιού, του βιβλίου της μικρής παρέας στη γειτονιά, του περίπατου και της ποδηλατάδας, μικρές χαρές, που είχαμε σχεδόν ξεχάσει.
***Να συναλλασσόμαστε μόνο με κάρτες, αφού τα μετρητά είναι πλέον κι ανθυγιεινά.
Και το πιο σπουδαίο από όλα: Όπως μας ένωσε ο Κορωνοϊός, δεν κατόρθωσαν να μας ενώσουν ούτε τα μνημόνια, ούτε το μεταναστευτικό, ούτε οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο και στον Έβρο.
Μάθαμε επιτέλους να έχουμε ομοψυχία στις δύσκολες καταστάσεις και εθνική συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων, κάτι που δεν καταφέραμε ποτέ ξανά, μετά τη δικτατορία.
Να λοιπόν που αυτή η αναπάντεχη κατάρα, αρχίζει να μας κάνει καλύτερους ως ανθρώπους κι ως κοινωνία.
Κι αυτή η μικρή προίκα, θα είναι κρίμα να πάει χαμένη…
