Ο «πατέρας» της σύγχρονης κοινωνιολογίας, ο Γάλλος φιλόσοφος Αύγουστος Κοντ, συνήθιζε να χαρακτηρίζει την επιστήμη ως τη νέα θρησκεία του σύγχρονου κόσμου, όπου κατέχει την ίδια θέση σημαίνουσας θεσμικής αυθεντίας που στα μάτια των «πιστών» της μεσαιωνικής Ευρώπης κατείχε η Καθολική Εκκλησία. Η ένδεια αντίληψης της πολιτισμικής κατασκευής του μικρόκοσμου είναι τόσο βαθιά στον Δυτικό κόσμο που αρκεί η νομοτελειακή εξάπλωση κάποιου ιού για να στρέψει το αχανές βλέμμα πάλι πρός την εκπληρούμενη αυθεντία της επιστήμης. Ο λοιμωξιολόγος γίνεται αυτομάτως ο Πάπας που εμφανίζεται στο μπαλκόνι να ευλογήσει τα πλήθη, ο δε κρατικός μηχανισμός της δημόσιας υγείας φαντάζει σαν καμβάς από αγιογραφία του Γκρύνεβαλντ. Εκεί κάπου εμφανίζεται και το συγκρουσιακό πεδίο μεταξύ δυο θρησκειών: της πίστης και της επιστήμης.
Είναι εντυπωσιακά αμήχανο το πόσα πάθη μπορεί να προκαλέσει η διάσημη καταξιωμένη επιστήμονας που σε κάθε εμφάνιση της στα ΜΜΕ, ισορροπεί μεταξύ της πίστης και της επιστήμης, μιλώντας για τον μη κίνδυνο μετάδοσης του ιού από την Θεία Κοινωνία, ενώ παράλληλα δίνει έμφαση στο πλύσιμο των χεριών, την απόσταση, την χρήση μάσκας και την υγιεινή, προκειμένου να μην μεταδίδεται ο ιός μέσω των σταγονίδιων του σάλιου, ακριβώς όπως μεταδίδεται εδώ και χρόνια η απλή εποχική γρίπη. Οι πολέμιοι κάνουν λόγο για ανακολουθία, χωρίς να θέτουν επί τάπητος το ζήτημα της πίστης. Τί είναι η πίστη; Το μεγαλύτερο λάθος είναι η εξανθρώπιση και η εκλογίκευση μιας απόλυτα προσωπικής υπόθεσης όπως η πίστη. Αρκεί κανείς, να αναρωτηθεί ποιό είναι το θεμελιώδες ερώτημα της πίστης: Υπάρχει Θεός; Απόδειξέ το. Δεν υπάρχει Θεός; Απόδειξε το. Οι υποστηρικτές του φιλοσοφικού οντολογικου επιχειρήματος περί της ύπαρξης του Θεού, διατείνονται πως εάν ο ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει την μεγαλύτερη δυνατή ύπαρξη, τότε αυτή η ύπαρξη θα πρέπει να υπάρχει. Οι επικριτές του επιχειρήματος θεωρούν πως αν μπορεί το μυαλό μας να συλλάβει την ύπαρξη κάποιου που δεν μπορούμε να δούμε, δεν σημαίνει ότι αυτό υπάρχει. Προφανώς, πρόκειται για ένα αιώνιο ερώτημα που υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική και εκεί ακριβώς βρίσκεται η πίστη. Γι αυτό θεωρώ περισσότερο ατυχή την προσπάθεια κάποιου που αμφισβητεί την λίθο της πίστης σε οποιονδήποτε.
Είναι δικαίωμα του πιστού- επιστήμονα να αναφέρεται στους κατασκευασμένους ή μη φυσικούς νόμους, προβάλλοντας παράλληλα και το προσωπικό ζήτημα της πίστης; Φυσικά και είναι. Οι επικριτές της, όπως οι πιστοί του Μεσαίωνα στην θρησκεία της Επιστήμης, ανάβουν την πυρά για την καύση της "αιρετικής", δίχως να μπουν στον κόπο να εξηγήσουν γιατί ο ιός μεταδίδεται από την Θεία Κοινωνία. Και εκεί συγκρούονται οι δύο θρησκείες. Όταν η συζήτηση προσπαθήσει να περάσει την "γραμμή" της εκλογίκευσης της πίστης, είναι σαν να διαβάζεις αποσπάσματα από το Finnegans Wake του Joyce την στιγμή που προσπαθείς να εξηγήσεις έξω από το συνεργείο στον μηχανικό τι συνέβη και υπερθερμάνθηκε ο κινητήρας του αυτοκινήτου.
Προσωπικά, με τρομάζουν περισσότερο οι φονταμενταλιστές της επιστήμης. Οι σύγχρονοι πολέμαρχοι του "πίστευε και μη ερεύνα-ερεύνησα εγώ για σένα". Οι φυγόκεντροι μετεχμιακοί Τεύτονες του Άσματος του Μαλντορόρ που αποθέτουν την γερούνδια στάμπα τους επάνω στα ελώδη ρουθούνια των προγόνων. Φτερωτή ευθύνη που αναμιγνύεται με πηχτή σκόνη, η οποία κατευθύνεται στα γκρυνεβαλντικά πινέλα με την ορμή ενός ακρωτηριασμένου πιγκουΐνου. Τρία ζήτω για την πίστη, δύο τάληρα για το βιολετί ενδιάμεσο φάσμα και μια κανάτα για τον Αντιπρόεδρο Της Πρώτης Δυναστείας Της Ουρ, Αυτοσκοπώντας Την Δια Βίου Μελέτη, Κρεμασμένοι Με Το Κεφάλι Ανάποδα Και Τα Πόδια Πίσω Από Τα Αυτιά, Στα Δέντρα Του Αρχέγονου Δάσους. Αμήν.
