To Πεδίον του Άρεως σφύζει πια από ζωή. Γονείς, παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι κάνουν βόλτες στις διαδρομές του, χαλαρώνουν στα παγκάκια του, ασκούνται με ποδηλασία και τζόγκινγκ ανάμεσα στα καταπράσινα δρομάκια του και πιάνουν κουβέντα με γνωστούς και αγνώστους που θα συναντήσουν στη βόλτα τους. Με άλλα λόγια, χρησιμοποιούν τον χώρο σύμφωνα με τον ορισμό του: ένα δημόσιο αστικό Πάρκο για την ανακούφιση των κατοίκων της πρωτεύουσας από τους αγχωτικούς ρυθμούς της πόλης.
Κι όμως. Μόλις πριν από 7 μήνες, το Πεδίον του Άρεως ήταν ένας απωθητικός τόπος εξαθλίωσης, μία χωματερή της πρωτεύουσας που φιλοξενούσε την πιάτσα ναρκωτικών – την πιο «σκληρή» της Αθήνας – με την παραβατικότητα να παραμονεύει σε κάθε θάμνο του και τους γύρω κατοίκους να κάνουν ολόκληρους κύκλους προκειμένου να μην το διασχίσουν. Ο φωτισμός; Σε τραγική κατάσταση. Η καθαριότητα; Ανύπαρκτη. Η φροντίδα του πρασίνου; Ανέκδοτο.
Πως έγινε η μεταμόρφωση μέσα σε 7 μήνες;
Όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους, η απάντηση είναι «με την αστυνόμευση του χώρου».
Στα τέλη του Αυγούστου του 2018 η Ελληνική Αστυνομία αποφάσισε να εκδιώξει τους πρεζέμπορους από το Πεδίον του Άρεως (και μαζί τούς τοξικοεξαρτημένους που τους ακολουθούν παντού), οργανώνοντας και υπηρετώντας με συνέπεια ένα σχέδιο καθημερινής δράσης και παρουσίας στον χώρο, το οποίο σταδιακά δημιούργησε αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες.
Με την ενεργή παρουσία της Αστυνομίας στο Πεδίον του Άρεως, η Περιφέρεια Αττικής, με τη σειρά της, μπόρεσε να αποκαταστήσει μεγάλο μέρος του φωτισμού, και με την ανάθεση σε εργολάβους του πρασίνου, επιτέλους άρχισε η απομάκρυνση των ξεραμένων δέντρων, τα κλαδέματα και η περιποίηση της χαμηλής και της υψηλής βλάστησης.
Ενώ πριν χρειαζόταν να οργανωθεί ολόκληρη επιχείρηση με άνδρες της ΔΙΑΣ και των Μέτρων Τάξης για να γίνει μία απλή εξόρμηση καθαρισμού, τώρα πλέον οι εργάτες καθαριότητας (πάλι από εργολαβία) κάνουν καθημερινά απερίσπαστοι και ασφαλείς τη δουλειά τους με αποτέλεσμα ο χώρος (τουλάχιστον οι κεντρικές διαδρομές του) να είναι σε πολύ καλή κατάσταση.
Το Πεδίον του Άρεως επιτέλους παραδίδεται στους πολίτες. Με μεγάλες ελλείψεις ακόμα αλλά ασφαλές και ελκυστικό για όλους.
Γιατί δεν είχε γίνει αυτό τα τελευταία 7 – 8 χρόνια παρακμής και ερήμωσης του Πάρκου;
Διότι οι πολίτες αδράνησαν.
Μοιρολατρικά είχαν αποδεχτεί τη μετατροπή του χώρου σε χωματερή ανεπιθύμητων ατόμων της πρωτεύουσας, κάτι που βόλευε τις Αρχές (αυτοδιοικητικές και κεντρικής εξουσίας), ώστε να κρύβουν το πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης πίσω από τις φυλλωσιές του Πάρκου και να μην έχουν να το αντιμετωπίσουν σε δρόμους, πλατείες και μαγαζιά, στη λεγόμενη «βιτρίνα» της πόλης.
Οι Αρχές με άλλα λόγια, «θυσίαζαν» τον μεγαλύτερο χώρο πρασίνου της Πρωτεύουσας για να μην αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης.
Μέχρι που οι σημερινοί κάτοικοι, μαζί με όλους εκείνους που είχαν αναμνήσεις από την κανονική λειτουργία του Πάρκου, ξεσηκώθηκαν. Ξεκίνησαν μία κανονική «μάχη» ενημέρωσης της κοινής γνώμης για την εξαθλίωση του Πεδίου του Άρεως και την ανάγκη να ξανα-αποδοθεί στους πολίτες.
Μέσω των social media γέμισαν το διαδίκτυο με φωτογραφίες, βίντεο, παρεμβάσεις, επιστολές, συγκέντρωση υπογραφών, διαδικτυακά δημοψηφίσματα, έστησαν την πιο επιτυχημένη δράση flash mob που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα, το «Φωτίζουμε το Πεδίον του Άρεως» με περίπου 3.000 ανθρώπους, και έτσι κινητοποίησαν πολύ κόσμο να ενδιαφερθεί ξανά για έναν «ξεγραμμένο» τόπο της Αθήνας.
Η πίεση των κατοίκων κινητοποίησε στη συνέχεια και κάποια ΜΜΕ που δεν είχαν εξαρτήσεις από κέντρα εξουσίας, ώστε να δώσουν χώρο και χρόνο στο πρόβλημα, φιλοξενώντας τους ίδιους τους ενεργούς πολίτες και όχι μόνο εκπροσώπους Αρχών.
Η “εξέγερση των πολιτών”, θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, δεν ήταν ανέφελη. Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό της ένωσης δυνάμεων παλιότερων ομάδων και συλλόγων με μεμονωμένους ενεργούς πολίτες κάτω από το σχήμα «Επιμένουμε Πεδίον του Άρεως», δεν άργησαν να εμφανιστούν προσωπικές στρατηγικές, απόπειρες «καπελωμάτων» και τακτικές «γκρουπούσκουλων», καθώς κάποιοι ήθελαν μία μικρή αλλά απόλυτα ελεγχόμενη από τους ίδιους ομάδα, και όχι ένα ανοιχτό και ευρύχωρο σχήμα ενεργών πολιτών.
Η επακόλουθη διάλυση του «Επιμένουμε Πεδίον του Άρεως» στα εξ ων συνετέθη όμως, δεν απογοήτευσε τους ενεργούς πολίτες. Νέες ομάδες εμφανίστηκαν και οι παλιότεροι Σύλλογοι και Κινήσεις Πολιτών ανανεώθηκαν, γνωρίζοντας πλέον πως πρέπει να κινηθούν για να διεκδικήσουν το αυτονόητο δικαίωμά τους στον δημόσιο χώρο.
Ποιο θα είναι το μέλλον του Πεδίου του Άρεως;
Πολλοί είναι απαισιόδοξοι, πιστεύοντας ότι η «ανάσταση» του Πεδίου του Άρεως θα έχει χρονικό ορίζοντα τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Στηρίζουν την απαισιοδοξία τους στο γεγονός ότι η Περιφέρεια Αττικής δεν έχει προχωρήσει στην επαναλειτουργία σημαντικών υποδομών του Πάρκου, παρά εστιάζει μόνο στα τρέχοντα θέματα ηλεκτροφωτισμού, πρασίνου και καθαριότητας.
Και είναι αλήθεια ότι η μεγάλη παιδική χαρά του Πεδίου του Άρεως παραμένει ερειπωμένη (η Περιφέρεια είχε υποσχεθεί ότι θα την επαναλειτουργήσει και μάλιστα με πρόβλεψη να εξυπηρετεί και παιδιά με ειδικές ανάγκες), τα μαρμάρινα πλακόστρωτα είναι γεμάτα τρύπες, οι μισές τουαλέτες δεν λειτουργούν, όπως δεν λειτουργούν και ο Ροδώνας, η Υδάτινη Διαδρομή, το κεντρικό σιντριβάνι, τα κιόσκια της «Γαρδένιας» και το Green Park.
Από την άλλη πλευρά η ενοικίαση του «Άλσους» στον επιχειρηματία Ηλία Μαροσούλη (με καλλιτεχνικό πρόγραμμα υπό την καθοδήγηση του Διονύση Σαββόπουλου) αποδίδει καρπούς τόσο για την προσέλκυση νέων επισκεπτών στο Πάρκο, όσο και για τον «αποχαρακτηρισμό» του Πεδίου του Άρεως από χώρο ανομίας και παραβατικότητας. Ο επιχειρηματίας μάλιστα, προχωρά τώρα σε μία νέα μεγάλη επένδυση για τη διαμόρφωση του «θερινού Άλσους», ως του μεγαλύτερου και αρτιότερου θερινού θεάτρου της Αθήνας (χωρητικότητας άνω των 2.000 θέσεων), που είναι σίγουρο ότι θα προσελκύσει ακόμα περισσότερο κόσμο στο Πάρκο και θα το βάλει και πάλι στο χάρτη των σημείων ψυχαγωγίας της πρωτεύουσας.
Ασφαλώς όμως ένα δημόσιο Πάρκο δεν μπορεί να εξαρτάται από τις δυνατότητες που θα έχει ένας επιχειρηματίας να υπερασπιστεί την επένδυσή του. Χρειάζεται η επαγρύπνηση των πολιτών και το διαρκές ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την πορεία του χώρου.
Κανένας εφησυχασμός των πολιτών για τους δημόσιους χώρους– μόνο ενδιαφέρον!
Αυτό διδάσκει η περίπτωση του Πεδίου του Άρεως.
Αναδημοσίευση από το postmodern.gr
