Του Γιώργου Δασιόπουλου
Σε ανύποπτο χρόνο, ο μεγάλος Βέλγος υπερρεαλιστής Λουΐ Σκουτεναίρ είχε πει πως «για την εκπαίδευση των νέων, θα ήταν χρήσιμο τις ιστορίες από τον πόλεμο να τις διηγούνται οι νεκροί και όχι οι ζωντανοί». Είδα, χθες βράδυ, σε όνειρό ότι βρισκόμουν ξαπλωμένος στο Τολέδο, δίπλα από ένα καμένο αυτοκίνητο μάρκας Peugeot με ισπανικό αριθμό κυκλοφορίας Μ54269, σειριακό αριθμό στο σασί 377006, τύπου 301 D και μου χάιδευε -απαλά- το μέτωπο με την στραταρχική του ράβδο. Πρόκειται για τον στερεοτυπικό απόκοσμο ήχο που αναδύεται από τα σκουριασμένα γκρυνεβαλντικά σπλάχνα της κόρης του Χανς Μπέλμερ, ακριβώς την στιγμή που καταπίνει τα χρυσοκέρινα ξερατά της με βουλιμία ο αλυσοδεμένος σκλάβος του Μανφρέντο Σετάλα.
Αριστούργημα.
Εν αναμονή του πολυθρύλητου «ατυχήματος» στην Ανατολική Μεσόγειο, γυρνοβολώντας ανάμεσα σε δηλώσεις για καιόμενες βάτους και ποδάρια και ενέργειες για αποκλιμάκωση της έντασης, η, μολυσμένη με σύφιλη, σκέψη που ακουμπάει δίπλα στον Μαρινέτι και τον Κάλας. Το στρουκτουραλιστικό ομόαιμο και δύσοσμο πνεύμα του νταντά βαυκαλίζεται επάνω από το κεραμιδοσταχτί κουφάρι των σκυλιών που ουρούσαν στο ιδεώδες. Ω! Πόσο όμορφη φωτιά και πόσο ερεθιστικά τα δάκρυα των περαστικών...
"Ας έλθουν, λοιπόν, οι εύθυμοι εμπρηστές με τα καπνισμένα δάχτυλα. Βάλτε φωτιά στα ράφια των βιβλιοθηκών. Αλλάξτε την πορεία των καναλιών να πλημμυρίσουν τα μουσεία."
Φωτιά σε όλα τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς να γίνουν μικρά κομματάκια ακαριαίας παλινδρόμησης και ακατάσχετης εμπειριοκριτικής ασυνέχειας. Προβάνς.
Δω και κάποιους μήνες, οι δύο πλευρές της διαμάχης τείνουν να υιοθετήσουν στην εξωτερική τους διπλωματία την μεσαιωνική παραδοσιοκρατία του Νοβάλις και την θεολογικό συντηρητισμό του Κόμη ντε Μαιστρ. Κει τους στρέφει σταδιακώς η πεποίθηση τους πως η ανθρώπινη λογική δεν διαθέτει καμία απολύτως ικανότητα να δημιουργεί οτιδήποτε άξιο λόγου η μη εφήμερο. Αν η ασήμαντη νοημοσύνη του ανθρώπου δεν μπορεί να πλάσει ούτε ένα έντομο, πως έχει επικρατήσει η ουτοπική φαντασίωση πως είναι ικανός να φτιάξει μια μακροπρόθεσμη κοινωνική και ηθική τάξη, όπως εύστοχα το περιέγραψε ο Νοβάλις; «Αν και δεν πιστεύω στο Θείο, ενστερνίζομαι τη θεολογική άποψη πως το Θέλημα του Θεού και όχι ο ανθρώπινος λόγος, έχει πλάσει όλους τους σταθερούς νόμους. Αγωνίζομαι ενάντια στη θέληση μου να μην αναγνωρίσω τον Πάπα και τους νόμους της Καθολικής Εκκλησίας ως τη Μοναδική Αλήθεια, μα αδυνατώ» .
Κάποτε, στη Ραγκούν, στο στρατόπεδο όπου ήμουν κρατούμενος, φτιάξαμε μια τράπουλα για να παίζουμε χαρτιά. Οι Ιάπωνες μας έδειραν, διότι αυτό πρόδιδε αλαζονεία, ωστόσο προς το τέλος του 1944 μας επέτρεπαν να παίζουμε σκάκι και μπριτζ.
Κάποια μέρα, ο ταγματάρχης Νάιτζελ Λόρινγκ φώναξε: " Έξι Σπαθί! ", τη στιγμή που άρχισαν να πέφτουν γύρω από τη φυλακή οι Συμμαχικές βόμβες.
Μέσα στις εκκωφαντικές εκρήξεις, οι οποίες σκότωσαν πολλούς κρατούμενους, η τράπουλα σκόρπισε παντού. Όταν τελικά όλα ησύχασαν, ο Λόρινγκ, κρατώντας το τραυματισμένο του πόδι, φώναξε οργισμένα: "Να πάρει! Ήταν το καλύτερο χαρτί που είχα ποτέ στο μπριτζ! "
Ω! Τα ερείπια του παλαιού κόσμου.
