Είναι γεγονός πως η παραίτηση του Κώστα Καραμανλή την επόμενη του τραγικού δυστυχήματος διέσωσε τότε την κυβέρνηση. Είναι γεγονός επίσης πως το μέγεθος της καταστροφής συγκλόνισε κυριολεκτικά τη χώρα. Γιατί όλοι νιώσαμε τον ίδιο πόνο.
Ο πόνος όμως δεν μπορεί να παραμένει βουβός. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο συναίσθημα της οδύνης. Αλλά στη δικαίωση. Οπως και στο Μάτι. Το λαικό αίσθημα δεν αποτελεί βαρομετρο για την απόδοση της δικαιοσύνης και ορθώς. Αποτελεί όμως μια από τις βάσεις ενίσχυσης και της δικαιοσύνης αλλά και της πολιτικής σε ευρύτερο πλαίσιο. Είναι το αίσθημα του πολίτη πως τίποτα δεν μένει ατιμώρητο.
Υπό αυτή την έννοια οι σημερινές συγκεντρώσεις ξεπερνούν κατά τη γνώμη μου τα αιτήματα των επαγγελματικών τάξεων. Χωρίς να τα παραγνωρίζουμε. Δεν θυμάμαι ανάλογο γεγονός διαδηλώσεων με αφορμή ένα τραγικό γεγονός. Ο πονος των συγγενών δεν μπορεί να παραμένει βουβός και εντός των οίκων τους. Δεν είναι μόνο σεβασμός αλλά κυρίως πολιτική ενσυναισθηση. Πολιτική υπευθυνότητα.
Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών επίσης κατά τη γνώμη μου δεν αποδίδει ακριβώς το αίσθημα της απόλυτης δικαιοσύνης. Και ισως να μην ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση αλλά δεν θα μετατραπούμε σε δικαστές. Διαθέτουμε ένα από τα πιο προοδευτικά συντάγματα και η τήρηση του από όλους αποτελεί το βασικό θεμέλιο της ίδιας μας της Δημοκρατίας. Αλλά και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μας.
Δεν πιστεύω ότι θα επιδιωχθεί καμία συγκάληψη. Ούτε νομική ούτε πολιτική. Σε τέτοια γεγονότα ακόμη και η σκέψη περί συγκάλυψης και προστασίας αντίθετα αποτελέσματα φέρνει. Και κυρίως επαναλαμβάνω στο κοινωνικό αίσθημα. Η στάση του Κώστα Καραμανλή ήταν ένα βήμα ευθύνης. Αλλά δεν φτάνει αυτό από μόνο του. Από τότε έως σήμερα οι έρευνες δεν ανταποκρίνονται στις ικανές και αναγκαίες για την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης. Η δικαιοσύνη οφείλει να τρέξει και μάλλον το κάνει και η πολιτική οφείλει να μην ασχοληθεί. Και δεν πρέπει να το κάνει. Ας τελειώνουμε μια και καλή με τα φαινόμενα του παρελθόντος.
Ο πόνος δεν μπορεί να μείνει βουβός. Και κυρίως «μόνος» του.
