Tου Πέτρου Κιρκιλή
«Δεν υπάρχει λόγος για πανικό». Αυτό ανέφερε μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα μια συμπαθέστατη και συνάμα χαμογελαστή κυρία η οποία είχε σπεύσει να επισκεφθεί το πλησιέστερο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς της για να προμηθευθεί τα «απολύτως απαραίτητα», προ της επέλασης του κορωνοϊού. Για κάποιους η συγκεκριμένη κυρία μπορεί να είναι απλώς προνοητική, για τους περισσότερους όμως θα πρέπει να αποτελεί την καλύτερη υπενθύμιση για όσα στραβά και ανάποδα εξακολουθούν να συμβαίνουν τις τελευταίες δεκατίες σε αυτήν εδώ τη χώρα.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Εμείς οι Έλληνες διακρινόμαστε για την ψυχραιμία, την οργανωτικότητά μας και την αίσθηση συλλογικής ευθύνης, όσο ο Ντόναλντ Τραμπ διακρίνεται για τα αγγλικά του ή ο Ταγίπ Ερντογάν για τον σεβασμό του στους θεσμούς και τη δημοκρατία. Αν κάτι λειτουργεί σωστά στην Ελλάδα, σπανίως οφείλεται σε έναν σωστό σχεδιασμό ή σε ένα καλά καταρτισμένο πλάνο το οποίο ακολουθούν πιστά οι πολίτες. Πού οφείλεται; Κυρίως στο γεγονος ότι η θεά Τύχη έχει την καλοσύνη που και που να μας χαμογελά αλλά και σε κάποιους ευσυνείδητους πολίτες. Ως επί το πλείστον, εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Δυστυχώς η ελληνική πολιτεία έχει δώσει εξετάσεις σε μεγάλες κρίσεις και έχει κατ’ επανάληψη αποτύχει. Αρκεί κανείς να ανατρέξει στο πρόσφατο παρελθόν για να το διαπιστώσει. Για αρχή, θυμηθείτε πως διαχειριστήκαμε τον «κωρονοϊό» της οικονομικής κρίσης το 2007. Η χώρα βρέθηκε έρμαιο στις ορέξεις διεθνών αγορών και κερδοσκόπων, παρά τις διαβεβαιώσεις των τότε κυβερνώντων πως η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη. Αφήστε που χώρες με παρόμοια προβλήματα με τα δικά μας κατάφεραν να εξέλθουν της κρίσης μέσα σε δύο-τρία χρόνια, ενώ εμείς χρειαστήκαμε μία ολόκληρη δεκαετία.
Όμως και στις μεγαλές προσφυγικές ροές του 2015 ο κρατικός μηχανισμός πιάστηκε πάλι στον ύπνο. Αδράνεια, αργά αντανακλαστικά, αστοχίες και αντιδράσεις από πολίτες που θέλουν το πρόβλημα να μεταφερθεί «μακριά από την πόρτα τους». Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και σήμερα με την κυβέρνηση να τρέχει ασθμαίνοντας να προλάβει τις εξελίξεις.
Μήπως όμως στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών, που δεν αποτελούν μία τόσο έκτακτη κατάσταση για τη χώρα μας, τα αποτελέσματα ήταν καλύτερα; Μάτι, Ηλεία, Γραμματικό, Πεντέλη, Πάρνηθα και η λίστα δεν έχει τελειωμό με περιοχές που έγιναν στάχτη και ανθρώπους που χάθηκαν την τελευταία δεκαπενταετία. Το μάθημα κάθε άλλο παρά έγινε πάθημα και σε αυτή την περίπτωση...
Συμπερασματικά, η χώρα αυτή αδυνατεί να αντιμετωπίσει έκτακτες καταστάσεις, διότι πρωτίστως υπολειτουργεί σε συνθήκες κανονικότητας. Όταν σε μια φαινομενικά συνηθισμένη μέρα τα περισσότερα πράγματα δεν γίνονται σωστά και η αδιαφορία επικρατεί κατά κράτος της υπευθυνότητας, θα πρέπει να είσαι αφελής για να πιστεύεις ότι όλα θα κυλήσουν ρολόι όταν γίνει η... στραβή.
Και φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα των ημερών: πόσο θωρακισμένοι είμαστε άραγε απέναντι στον κορωνοϊό; Η απάντηση είναι εύκολη. Όσο θωρακισμένοι είμασταν στην οικονομική κρίση του 2007, στις πυρκαγιές του 2009, στην προσφυγική κρίση του 2015. Η χώρα ήταν και παραμένει απροστάτευτη στον κορωνοϊό, όποια απόχρωση και αν έχει.
