Γνωρίζουν τον Μιθριδάτη οι νέοι του 1990. Οι σημερινοί ξέρουν τους τράπερ! Πολλά σκαλιά πιο κάτω, στον πάτο της βίας, στην υποκουλτούρα του σεξισμού, των όπλων, των ναρκωτικών.
Ο Μιθριδάτης νεόγερος, όπως πολλοί λανσάρονται στον ΣΥΡΙΖΑ, στρατεύτηκε για να κρατήσει άμυνα στην ομάδα, ανάχωμα στις διαρροές προς τα αριστερά. Θυμίζει περισσότερο στους σημερινούς 40άρηδες και 50άρηδες τα δήθεν αντισυστημικά νιάτα τους.
Με τα στερεοτυπικά αστεία εκείνης της εποχής γεμάτα μισογυνισμό, σεξισμό και άφθονη καφρίλα, με ρόδα, τσάντα και κοπάνα...
Έχει κάτι ουσιαστικό η προεκλογική περίοδος έως αυτή τη στιγμή; Εκτός από τον Μητσοτάκη που κυκλοφορεί για να υπενθυμίζει τα επιτεύγματα της πολιτικής του, παρέα με τους υπουργούς του, μάλλον τίποτε. Συγγνώμη λάθος. Έχει: Τις εξαγγελίες ΣΥΡΙΖΑ περί των φόρων τους οποίους βρίσκουν χαμηλούς και την υπόσχεση της διαγραφής των χρεών. Μια συγκεκαλυμμένη εκδοχή του 2014. Προφανώς, δεν έχουν να πουν τίποτε καινούργιο. Αναμασούν τις ιδεοληψίες και τον αριστερό συντηρητισμό τους.
Ότι δηλαδή δεν «βγαίνουν» οι πολιτικές αναδιανομής του πλούτου εάν, όπως είπε ο Γ. Δραγασάκης, κρατηθεί ο φόρος μερισμάτων στο 5%. Εννοείται πως δεν θα είχε κανείς αντίρρηση να αυξηθεί ο φόρος μερισμάτων των βαθύπλουτων κεφαλαιοκρατών Ελλήνων επιχειρηματιών, αλλά πόσοι είναι αυτοί; Μπορούν να ταίσουν τα εκατομμύρια των πολιτών; Όχι βεβαίως.
Απλώς ο Δραγασάκης επανέφερε δια της γνωστής πλαγίας οδού την αύξηση της φορολογίας για τους πολλούς του μεσαίου εισοδήματος πολίτες που αναθάρρησαν από την πολιτική μείωσης των φόρων του Μητσοτάκη και επένδυσαν από το 2019 και μετά. Αυτούς στοχεύει ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, οι λίγοι βαθύπλουτοι Έλληνες επιχειρηματίες δεν φέρουν αντίρρηση με την υπερφορολόγηση τους, στο πλαίσιο των νέων αντιλήψεων του καπιταλισμού και κάποιοι εξ αυτών δεν θα είχαν αντίρρηση να κάνει «παιχνίδι» ο Τσίπρας. Άσε που ορισμένοι αυτής της κατηγορίας ψηφοφόρων είναι και θυμωμένοι με τον Μητσοτάκη. Θα έχουν τους λόγους τους...
Το θέμα μας, φυσικά, δεν είναι οι Έλληνες κεφαλαιούχοι. Αντιθέτως, οι πολλοί των λιγότερων κεφαλαίων, που θέλουν να είναι βέβαιοι και ήσυχοι ότι δεν θα τους περιμένει η δυσάρεστη έκπληξη εάν επιλέξουν Τσίπρα. Κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν εγγυάται την παραμικρή βεβαιότητα. Ακόμη και η Κυβέρνηση των ηττημένων είναι ανοικτή ως ενδεχόμενο, όπως είπε σε πρόσφατη τηλεοπτική του παρουσία ο Γιώργος Τσίπρας.
Κι ας φαίνεται ότι απορρίπτει την ιδέα ο εξάδελφος Αλέξης. Εν ολίγοις η τακτική ΣΥΡΙΖΑ λέει, «θα δούμε» το αποτέλεσμα, «θα κρίνουμε» και «θα αποφασίσουμε» εκείνη τη στιγμή. Παίζουν όλα. Από το χιπ χοπ του Μιθριδάτη να ανοίξει το πρόγραμμα και όσο προχωράει η νύχτα με τις εκπλήξεις της. Γιατί, ήξεραν πρωτύτερα οι ψηφοφόροι για τον Καμμένο το 2015; Απλώς, αντίκρισαν τις αγκαλιές με τον Τσίπρα όσο ερχόταν η νύχτα...
Από την άλλη ο Μητσοτάκης υποχρεωμένος, εκ των πραγμάτων, να κινείται σοβαρότερος καλείται να δίνει απαντήσεις σε όλα. Από τα πιο φαιδρά και τα καθαρά ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης του νερού, μέχρι τη βελτίωση του Κράτους και των προσφερόμενων υπηρεσιών του. Και ας επαναλαμβάνει κάθε ημέρα τα ίδια.
Ότι δεν θα ιδιωτικοποιήσει τη διαχείριση των νερού, ότι θα επιμείνει στην αξιολόγηση στο Δημόσιο, διότι αλλιώς δεν θα έχουμε αξιόπιστες υπηρεσίες. Δεν αρέσει η λέξη αξιολόγηση, εκνευρίζει ακόμη και τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας που εργάζονται στο Κράτος. Όμως όλοι ξέρουν ότι δεν γίνεται διαφορετικά. Στην κοινωνία έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία πενήντα χρόνια συγκεκριμένες τάσεις στις οποίες εντάσσονται οι πολίτες ανάλογα με την εξέλιξη τους κατόπιν των χρόνων της εκπαίδευσης τους.
Εκείνοι που συσπειρώνονται πέριξ μιας υποτιθέμενης αντισυστημικής στάσης με άφθονο κρατισμό κατόπιν του διορισμού τους στο Δημόσιο που αποστρέφεται έννοιες όπως μεταρρύθμιση, αξιολόγηση, εκσυγχρονισμός κλπ. θεωρούνται (νεο)φιλελευθερισμός τον οποίο φυσικά και βδελύσσονται.
Ο Πρωθυπουργός πρέπει να επιμείνει. Το 70% των ψηφοφόρων από τους οποίους αντλεί την πολιτική του νομιμοποίηση περιμένουν από τον ίδιο πρωτοβουλίες και εφαρμογές που ακόμη και κόντρα στις στερεοτυπικές αντιλήψεις θα φέρουν την πρόοδο, την εξέλιξη και τις προοπτικές για το μέλλον των πολιτών. Αυτό είναι το καθήκον του.
Πάντως δημοσκοπικά προκύπτει ότι οι πολιτικές στην κατεύθυνση αυτή, σε συνδυασμό με την επιμονή σε θέματα δημόσιας ασφάλειας και ευταξίας προηγούνται στον κατάλογο των απαιτήσεων και των προϋποθέσεων που τίθενται για θετική ψήφο προς τον Μητσοτάκη.
Στην ανερμάτιστη αντιπολίτευση οι πολίτες αντιτείνουν σοβαρότητα, αποφασιστικότητα και θάρρος ακόμη και για σύγκρουση με τα κατεστημένα συντεχνιακά, συνδικαλιστικά συμφέροντα.
Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί ο Μητσοτάκης. Όχι στις συναυλίες κρατικοδίαιτων καλλιτεχνών...
