Ο Ρ. Ερντογάν ακούγοντας την ομιλία Μητσοτάκη στη Γερουσία δεν χρειάστηκε τη λέξη «Τουρκία», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, για να καταλάβει. Μπορεί, αρχηγός κράτους να αντιδρά σαν κακομαθημένο, ανάγωγο ανήλικο παιδί; Δυστυχώς, ο απρόβλεπτος Ρ. Ερντογάν αιφνιδίασε πιθανότατα ακόμη και τον πιο φανατικό οπαδό του.
Με τη δήλωση ότι «δεν αναγνωρίζει πλέον τον Μητσοτάκη και δεν σκοπεύει να μιλήσει ξανά μαζί του στο μέλλον», είπε ατάκα που θα μείνει. Ίδια με εκείνη την ιστορική του Τούρκου καπετάνιου που αναζητούσε τη Μάλτα στον επιτραπέζιο χάρτη και δεν την έβρισκε επειδή το νησί καλυπτόταν από το φλιτζάνι του καφέ, ο Πρόεδρος αναφώνησε:
«Μητσοτάκης γιόκ»! Και με κακή μπαλιά, για ποδοσφαιριστής που ήταν στα νιάτα του, κλώτσησε τη λογική..
Ο Ερντογάν κτύπησε ξανά κόκκινο! Προ διμήνου έγινε η συνάντηση με τον Κ. Μητσοτάκη στο προεδρικό Μέγαρο στην Κωνσταντινούπολη. Αγναντεύοντας τον Βόσπορο προσπάθησαν να δώσουν δεύτερη ευκαιρία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις επειδή είχαν στραβώσει ήδη για τον κ. Ερντογάν μετά από την πρώτη επαφή τους στην Ν.Υόρκη το 2019. Ακολούθως ήρθε η κορύφωση της έντασης τον Μάρτιο 2020 με την απόπειρα εισβολής μεταναστών και η πολύμηνη στρατιωτική κινητοποίηση στο Αιγαίο το καλοκαίρι του ίδιου έτους.
Θέλαμε να πιστέψουμε ότι τουλάχιστον το καλοκαίρι του 2022 θα κυλούσε με την ηρεμία ενός μορατόριουμ, συμφωνημένο από τους αρχηγούς των δυο κρατών. Αντιθέτως, παρακολουθούμε τον Τούρκο Πρόεδρο να εκδηλώνει, αδικαιολόγητη, ένταση όλο το τελευταίο διάστημα. Με συνεχείς δηλώσεις εναντίον της Ελλάδας φανερώνει το ανικανοποίητο, ίσως γιατί εκείνος γνωρίζει, προφανώς, από πρώτο χέρι πως η υποτιθέμενη παρεμβατική διεθνής πολιτική του δεν αποφέρει κανένα κέρδος. Όσο κι αν επιχειρεί να παραστήσει τον παράγοντα μιας περιφερειακής δύναμης, τίποτε αξιοποιήσιμο δεν προκύπτει υπέρ του. Ο τερατώδης πληθωρισμός στην Τουρκία και ο συνεχιζόμενος πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία αφήνει πια πίσω τον Ερντογάν να έρχεται αντιμέτωπος με τη λαϊκή δυσαρέσκεια ενόψει των επερχόμενων εκλογών του ‘23.
Ας μη θεωρηθεί δικαιολογία. Το πολιτικό σύστημα στην Τουρκία ζει τα τελευταία χρόνια σε εθνικιστικό παροξυσμό. Η αντιπολίτευση σέρνει τον χορό μαζί του και άλλοτε τον στριμώχνει στο καναβάτσο στο ίδιο πεδίο του εθνικισμού. Καταλογίζουν στον Ερντογάν αδυναμία στην εκπλήρωση των εξαγγελιών και των υποσχέσεων του. Δεν δυσκολεύεται να ξεσπαθώνει λεκτικά και επιχειρησιακά στον εναέριο χώρο. Ο χρόνος που έχουμε μπροστά μας είναι εξαιρετικά κρίσιμος, ακριβώς γιατί δεν ξέρουμε τι μπορεί να φέρει. Άγνωστο το αποτέλεσμα των εκλογών, άγνωστο εάν μια ενδεχόμενη εναλλαγή στο πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας, σημάνει την αλλαγή του δόγματος γειτονίας και διεκδικήσεων που εφαρμόζεται τα τελευταία έτη από την Άγκυρα. Ο Τούρκος Πρόεδρος πορεύεται με την πολιτική αναθεωρητισμού των συνθηκών που καθορίζουν τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών τα οποία η γεωγραφία υποχρεώνει να συνορεύουν σε ξηρά και θάλασσα. Ταυτοχρόνως αναπτύσσει τακτικισμό που κινείται σε βάση εκβιασμού προσφορών προκειμένου να προσφέρει την συνδρομή του κράτους του. Άκρως επικίνδυνα πράγματα..
Εδώ, περιμένουμε δυναμική, θαρραλέα, διακυβέρνηση ...
Άρα, για την Ελλάδα παραμένει μονόδρομος, η σοβαρότητα, ο εξοπλισμός, η εκπαίδευση των ενόπλων δυνάμεων και ταυτόχρονα η ψυχραιμία να μην απαντά στις προκλήσεις. Σε μια δεύτερη εμπνευσμένη ομιλία στο Κολλέγιο της Βοστώνης προς πτυχιούχους, τις προάλλες, ο Πρωθυπουργός αναφέρθηκε στη γενιά του η οποία αγνόησε τα σημάδια ότι η δημοκρατία θα αντιμετώπιζε απειλές από εθνικισμούς και αυταρχικά καθεστώτα και πως επίσης καθυστέρησε να αντιληφθεί τον κίνδυνο του λαϊκισμού που προτείνει εύκολες λύσεις.
Ο λαϊκισμός ενδημεί, δυστυχώς, και στην Ελλάδα. Παράγει ανοησία, αναχρονισμό, καθυστέρηση. Αντιμετωπίζεται με συνεχή ενημέρωση, βεβαιότητα για την αναγκαιότητα μεταρρυθμίσεων αφού όμως πειστούν οι πολίτες, σύγκρουση και πιθανή ρήξη. Οι πολίτες εξακολουθούν να δίνουν πίστωση στον κ. Μητσοτάκη που ενθουσίασε με την παρουσία του στην Ουάσιγκτον.
