Ένα από τα στοιχεία που εντυπωσιάζουν στην υπόθεση Πολάκη εναντίον Κυμπουρόπουλου είναι η σιωπή ή στην καλύτερη περίπτωση η αμηχανία των γεφυροποιών του ΣΥΡΙΖΑ. Φαντάζομαι θα αισθάνονται εξαιρετικά άβολα. Ξεκίνησαν για να πετύχουν την ενότητα της «πληθυντικής» αριστεράς, ως απάντηση στον σκληρόκαρδο νεοφιλελευθερισμό και βρέθηκαν να συμπλέουν με έναν αριστερό πρωτογονισμό, τύφλα να έχει ο κοινωνικός ρατσισμός της ακροδεξιάς. Ως νεόφυτοι ριζοσπάστες μάλιστα, οι περισσότεροι δεν τολμούν να διαφοροποιηθούν από την επίσημη γραμμή, όπως ακόμα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν.
Η σιωπή τους ωστόσο τείνει να γίνει μόνιμο χαρακτηριστικό τον τελευταίο καιρό. Γιατί βέβαια καλές οι επικλήσεις ενότητας, όταν είναι γενικές και αφηρημένες, τι συμβαίνει όμως όταν πάμε στο πεδίο της συγκεκριμένης πολιτικής; Τι να πουν για παράδειγμα για τον καταστροφικό τυφώνα Γαβρόγλου αυτοί οι υποστηριχτές, ως πρόσφατα τουλάχιστον, της μεταρρύθμισης Διαμαντοπούλου; Εκκωφαντική σιωπή και εκεί, με μοναδικό επιχείρημα ότι το «μείζον» είναι ο νεοφιλελευθερισμός.
Για να μην πούμε για την προηγούμενη εβδομάδα των σκανδάλων. Της Νοβάρτις με την στοχοποίηση Λοβέρδου, των καταγγελιών Μαρινάκη αλλά και της υπερήφανης επίκλησης του νόμου για την ευθύνη υπουργών από τους Πολάκη Καμένο προκειμένου να μην αρθεί η ασυλία τους; Βλέπετε σε όλα αυτά τα ζητήματα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουν τοποθετηθεί στο παρελθόν, είναι δύσκολο να πουν σήμερα τα αντίθετα. Διότι μπορεί να πεις αλλάζουν οι συνθήκες, αλλάζει και η στάση μου απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, αν έχεις υποστηρίξει όμως ότι ο Παππάς πήγε να βάλει χέρι στα μέσα ενημέρωσης, αυτό δεν αλλάζει. Κι αν έχεις χαρακτηρίσει μια υπόθεση σκευωρία, παραμένει σκευωρία ακόμα κι αν «αλλάξουν οι συνθήκες».
Ας μην είμαστε τόσο αυστηροί μαζί τους όμως. Στην πραγματικότητα η δική τους σύγχυση είναι και σύγχυση του ΣΥΡΙΖΑ, Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός την πρόταση δυσπιστίας προς τον Πολάκη την έκανε ψήφο εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση. Γνώριζε ότι σε αντίθετη περίπτωση πολλοί βουλευτές θα τον τιμωρούσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Βλέπετε όσο κι αν έχουν βολευτεί με τα προνόμια της θέσης, με άλλα όνειρα μπήκαν στην πολιτική. Η αριστερά του πνεύματος και της κουλτούρας που ονειρεύτηκαν, πόσο να ανεχτεί έναν Πολάκη και μάλιστα λίγες μόλις ημέρες μετά από έναν Κουρουπλή; Θέλουν να ανεβάσουν την πολιτική εκεί που της αξίζει, να μιλήσουν για την Ευρώπη των λαών, την αριστερά της αλληλεγγύης κι όλο τους τραβά προς τα κάτω ένας Παππάς, ένας Πετσίτης ή ένας Καλογρίτσας.
Ίσως αυτός να είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον κ. Τσίπρα. Μέχρι σήμερα έχει δείξει, παρόλες τις «αυταπάτες», ότι μπορεί να διαβάσει πολύ καλά και να εκφράσει τα αισθήματα των πολιτών. Με την απόφαση του να καλύψει πλήρως τον Πολάκη, είναι η πρώτη φορά που έρχεται σε τόσο προφανή αντίθεση όχι μόνο με το κοινό αίσθημα αλλά και με τους ίδιους τους βουλευτές του. Μπορεί να μην έχει άμεσες πολιτικές συνέπειες καθώς την ψήφο εμπιστοσύνης θα την εξασφαλίσει. Το ότι φάνηκε ανήμπορος όμως να δείξει στοιχειώδη ανθρώπινη κατανόηση σε ένα τόσο ευαίσθητο κοινωνικά θέμα, δείχνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, πόσο το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμα συριζέικο προπαγανδιστικό τρικ. Για όσους το είχαν πιστέψει φυσικά. Ενδεχομένως και για ορισμένους από τους συνοδοιπόρους του.
