Της Ιωάννας Μάνδρου
Το αδιανόητο και αποτρόπαιο του εγκλήματος στην Πάτρα προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, ακαριαίο σοκ στο κοινωνικό σώμα. Εμβρόντητη η κοινή γνώμη, που για καιρό παρακολουθούσε το θρίλερ με τα τρία παιδάκια, βεβαιώθηκε από τις έρευνες της αστυνομίας και της δικαιοσύνης, ότι η μάνα ήταν η δολοφόνος.
Η πρωτοφανής εγκληματική προσωπικότητα αυτής της μάνας, μάνας τρόπος του λέγειν, αλλά και οι μέθοδοι του στυγερού εγκλήματος είναι αδύνατον να αφομοιωθούν και να εξηγηθούν με όρους ενσυναίσθησης και λογικής.
Η οργή και η αγανάκτηση των πολιτών, φυσική συνέπεια και αντίδραση για τα πρωτοφανή που αποκαλύφθηκαν, πήρε τη μορφή διεκδίκησης για άμεση αυτοδικία, για λυντσάρισμα της στυγερής δολοφόνου και το αίτημα για επαναφορά της θανατικής ποινής επανήλθε με έντονο τρόπο.
Δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς, ότι ο νομικός πολιτισμός που έχει εμπεδωθεί από τους πολίτες και εφαρμόζεται από την Πολιτεία, μπορεί να σταθεί ανάχωμα σε αυτή την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου, που πληροφορείται τις συνθήκες ενός εγκλήματος, που είναι έξω και πέρα από τα όρια της φύσης.
Και λέω έξω από τα όρια και της φύσης, διότι ακόμα και στο βασίλειο των ζώων παιδοκτονίες δεν παρατηρούνται.
Το έγκλημα της Πάτρας είναι πράγματι αδιανόητο. Και η οργή του κόσμου δικαιολογημένη και δεδομένη. Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες, που ο νόμος και η ποινική κύρωση μοιάζουν παντελώς αδύναμα εργαλεία, για να μπορεί η Πολιτεία να επιβάλλει τιμωρία σε ένα στυγερό δολοφόνο, όπως η Ρούλα Πισπιρίγκου, που έχει προκαλέσει βάναυσα το αίσθημα δικαιοσύνης, που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του.
Η περίπτωση της, ίσως είναι η πιο δύσκολη άσκηση για όλους μας, που θέλουμε την παραδειγματική της τιμωρία, αλλά οφείλουμε να πειθαρχήσουμε με τους κανόνες μιας έννομης τάξης, που έχει προχωρήσει και έχει αφήσει πίσω, ως όφειλε, τις αυτοδικίες και τα λυντσαρίσματα. Άσκηση πραγματικά για γερά νεύρα, καθώς οφείλουμε, παρά την δικαιολογημένη οργή, να αποδείξουμε, πράγμα που είναι δύσκολο, ότι ο νομικός πολιτισμός δεν είναι μόνο λόγια..
