Της Ηλέκτρας Σιαλμά*
Ολόκληρη η ζωή τελικά για κάποιους είναι η γνώμη που θα διαμορφώσουν οι άλλοι για εκείνους. Αυτή η περιποιημένη εικόνα και όχι η απόλαυση της ζωής σε όλες τις διακυμάνσεις της.
Πως δηλαδή, θα φιλοτεχνήσουν την «συναισθηματική τους γύμνια», με ότι μέσο διαθέτουν. Κάτι σαν την «τέλεια» εικόνα των προφίλ μας στα σόσιαλ μίντια..
Συχνά συναντώ γονείς που τρέχουν πίσω από τα παιδιά τους όχι για να παίξουν μαζί τους, αλλά για να συμμαζέψουν… Να μην σας εξομολογηθώ το εξωφρενικότερο (…) στο Βορειοανατολικό Λονδίνο που ζούσα το 2017 γνώρισα μια μητέρα που βγάζαμε μαζί τα παιδιά μας στο πάρκο, όπου μου εξομολογήθηκε πώς προτιμά να καθαρίζει το σπίτι της παρά να περπατά στο πάρκο μαζί με το παιδί της."
Τον τελευταίο μήνα, είχα την χαρά να παρακολουθήσω δύο παραστάσεις, έργα τεράστιων συγγραφέων εντελώς διαφορετικής γραφής και κουλτούρας. «το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» του Γκαρσία Λόρκα, όσο και «το σύνδρομο της άδειας φωλιάς» του Τενεσσί Γουίλιαμς. Φυσικά, ούτε μου αρμόζει, ούτε θα μπω στην διαδικασία να συγκρίνω τα μεγαθήρια Λόρκα και Γουίλιαμς. Κι όμως, και οι δύο παραστάσεις, παρά τις εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις και κοσμοθεωρίες τους, μαρτυρούν πως όλες οι οικογένειες στέκονται δέσμιες ενώπιων του «στόματος» και του «βλέμματος» της κοινωνίας. Της κοινωνίας και των νορμών της, έγγραφων και άγραφων, όπως αυτοί ορίζουν τις συμπεριφορές και τις αντιλήψεις μας.
Εμβαθύνοντας στον «γυάλινο κόσμο» του Τενεσσί Γούλιαμς, η αυλή του σπιτιού είναι η βιτρίνα.. «Τα εν οίκω» δεν είναι ορατά με γυμνό μάτι, αλλά η αυλή, η αυλόπορτα, ο περιβάλλοντας χώρος, είναι αυτά που μας «εκθέτουν».
Αποκορύφωμα του ψυχαναγκασμού βρίσκεται στο έργο του Λόρκα, όπου υπάρχει και το στερεότυπο: « πένθος για 8 χρόνια, απαγορεύεται οι κόρες να βγουν από το σπίτι μετά το θάνατο του πατέρα» Καθεστώς που επιβάλλει η τυραννία της μητέρας βάσει των στερεοτύπων της Ανδαλουσιανής κοινωνίας. Οτιδήποτε προοδευτικό, τιμωρείτε τουλάχιστον με λεκτικό «λιθοβολισμό», να μην πω και πραγματικό εξοστρασκισμό.
Έχω συναντήσει πολλές “αυλές” ή αλλιώς την επιφάνεια πολλών ανθρώπων ή αν θέλετε τις επιφανειακές σχέσεις τις οποίες συνάπτουν. Ένεκα της δουλειάς μου και όχι μόνο, βλέπω πολλές περιποιημένες αυλές που από κάτω, κρύβουν μυστικά, απωθημένα και πάθη. Όταν ξαφνικά, το άγχος τους καταβάλει και η νοσηρότητα τους περικυκλώνει, τότε εκρήγνυνται. Αν σταθούν τυχεροί και ζητήσουν εγκαίρως βοήθεια, δηλαδή να αφήσουν για λίγο την αυλή (την τακτοποιημένη κοινωνική τους βιτρίνα) και να ασχοληθούν με την «γύμνια» τους τότε ίσως σώσουν κάτι από τον ατομικό και ουσιαστικό τους πυρήνα.
«Γύμνια», ποίημα της Μυρτώς Κοκκινίδου, εκδ. ΕΡΙΦΥΛΗ
«Η αθωότητα της γύμνιας σώμα αμόλυντο.
Η αθωότητα της γύμνιας γυναίκας μόνη στις όχθες της λίμνης.
Τραχύς και δύσκολος ο δρόμος για εκεί.
Αν περπατάς με λάβαρα ηθικής σ’αυτόν τον δρόμο
θα φτάσεις με κουρασμένο σώμα.
Και με τρεμάμενα χέρια τα λάβαρα σου θα κοιτάς.
Σαν κρίνα χωρίς μίσχο.
Σαν πηγή που στέρεψε.
Η αθωότητα της γύμνιας
είναι το δώρο που μας δίνεται από την πρώτη μας ανάσα,
είναι το δώρο που χάνουμε.
Είναι το δώρο που κάποιοι δεν φοβούνται ξανά να συναντήσουν
Πληρώνοντας το τίμημα.»
Όσο όμορφα και να ντυθούμε, όσο περίτεχνα και να διακοσμήσουμε τα σπίτια μας, όσους καθρέπτες και να αγοράσουμε, την εσωτερική μας αλήθεια την γνωρίζουμε μόνο εμείς. Ωστόσο φροντίζουμε όλοι να ποστάρουμε την «ταχτοποιημένη» πλευρά της αυλής μας, μην τυχών και τσαλακωθούν τα προφίλ των σόσιαλ μίντια μας.
Και αν καμιά φορά η αλήθεια αυτή αποκαλύπτεται από τα φύλλα του φθινοπώρου της αυλής ( εφήμερη κατάθλιψη ) μην σπεύδετε να τα μαζέψετε… οι άνθρωποι που σας αγαπούν, σας αγαπούν και με την ακαταστασία της αυλής και ακόμα περισσότερο και με την αυθεντικότητα της «γυμνή σας ψυχής και του γυμνού σας κορμιού».
Ηλέκτρα Σιαλμά ΜSc
Ψυχοθεραπεύτρια-
Οικογενεική Θεραπεία-
Ψυχοσεξουαλική συμβουλευτική
