"Μπορεί να μην το σκέφτηκες, αλλά ο Σλόπι είναι καλός αναγνώστης εφημερίδων. Μιμείται τους αστυνομικούς χρησιμοποιώντας διάφορες φωνές.", αναφέρει η Μπέτυ Χίλγκτεν σε ένα απόσπασμα από το Our Mutual Friend (Ο κοινός μας φίλος) του Τσάρλς Ντίκενς. Το συγκεκριμένο απόσπασμα δεν θα είχε μεγάλη σημασία στο βιβλίο- και φυσικά σε ολόκληρο το συγγραφικό έργο του Ντίκενς- εάν δεν το χρησιμοποιούσε ο Τ.Σ. Έλιοτ.
Και όχι με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά με τον πιο εμβληματικό: "He Do the Police in Different Voices" ήταν ο αρχικός τίτλος ενός ποιήματος που έγραψε, το οποίο, τελικώς, μεταλλάχθηκε ως Έρημη Χώρα.
Ο διαχρονικός ύμνος στην άγονη πνευματική κατάσταση η οποία δεν είναι ούτε επίγνωση του θανάτου που καιροφυλακτεί, αλλά ούτε η επίγνωση της ζωής που κυλάει. Ένας τόπος σε κυκεώνα παραισθήσεων, με ένα συνονθύλευμα μεγαλείου και άκρατης ποίησης του θύματος, που αλλάζει απόψεις και οπτικές, άλλοτε εναρμονισμένες για σοβαρή υποψηφιότητα στο Νόμπελ Ειρήνης, άλλοτε πολεμοχαρείς μπάτλερ σε οίστρο του «νύχτα θα φύγουν». Εγκλωβισμένη σε γεγονότα που κινούνται αέναα και σε αυτά που παραμένουν ακίνητα στην τσίκνα των αιώνων, μια χώρα να χαζεύει το είδωλο της στην αντανάκλαση του αρχαιοπρεπούς ήλιου την στιγμή που βαλσαμώνεται επάνω από τις μαρμάρινες πλάκες.
Μια χώρα ακίνητη να παρακολουθεί αμέριμνη τον κιρκεγκορικό κλόουν να προειδοποιεί για το Τέλος και όλοι να χειροκροτούν σαν να βρίσκονται σε ομαδική νοσοαγνωσία. Σαν ένα δεξί χέρι που χειροκροτά μόνο του! Μια χελώνα που αλυχτά στα µέσα της παλίρροιας, προαναγγέλλοντας το τέλος των μυθολογικών κατορθωμάτων. Ένα πολιτισμικό τραπέζι από καουτσούκ που κυριεύεται από υστερία, υπνοβατώντας με χάζι στη λάθρα εισαγωγή ßιρτουόζων της αλλοίωσης. Πιέζω τον δεξί βρεγματικό λοβό να δώσω μια τόσο ολοκληρωμένη εικόνα της Χώρας, ώστε εάν εξαφανιζόταν ξαφνικά από προσώπου γης, να μπορούσε να ανοικοδομηθεί με επιτυχία με βάση τον εγκέφαλο μου.
Αυτή η χώρα έχει μια ικανότητα και δεν μπορεί να της την αφαιρέσει κανείς. Μιμείται με επιτυχία τους κάθε λογής ονειροπόλους που συγγράφουν οδηγίες χρήσης για το πως «να προσεδαφιστείτε σε έναν κομήτη», χρησιμοποιώντας διάφορες φωνές, σαν έτοιμοι από καιρό.
Είναι το Τέλος του Παιχνιδιού. Ένας τυφλός και ανάπηρος άνδρας του οποίου οι κουτσοί γονείς κάθονται, κοντά ο ένας με τον άλλον, σε κάδους σκουπιδιών.
Έρημη ή (αχ!) έρμη Χώρα.
