Του Φώτη Καρύδα*
Δεκαεπτά χρόνια πέρασαν από εκείνη την ανεπανάληπτη στιγμή του EURO 2004. Δεκαεπτά χρόνια, λες και ήταν χθες. Βλέπουμε το εφετινό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και το μυαλό μας γυρνάει στα περασμένα. Στο πορτογαλικό γήπεδο, εκεί όπου η εθνική Ελλάδος του ποδοσφαίρου έγραψε την πιο «χρυσή» σελίδα στην ιστορία της. Αντίστοιχη χαρά είχαμε, μέχρι τότε, νιώσει μόνο με την εθνική μπάσκετ, το 1987.
Το ημερολόγιο έγραφε 4 Ιουλίου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής γιόρταζαν τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας από τη Μεγάλη Βρετανία (1776) αλλά οι, πάντα εντυπωσιακοί εορτασμοί, παραλίγο να μοιάζουν… λίγοι μπροστά στη μεγάλη γιορτή που είχε στηθεί από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη. Ατμόσφαιρα χαράς όμως επικρατούσε και στους απανταχού ομογενείς μας, οι οποίοι είχαν στήσει το δικό τους γλέντι μεταφέροντας την ελληνική χαρά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Τι είχε γίνει; Μία τρελή ομάδα με έναν, επίσης, τρελό προπονητή έγραψε ένα από τα σπουδαιότερα έπη όλων των εποχών. Η παρέα των Ζαγοράκη, Νικοπολίδη, Σεϊταρίδη, Φύσσα, Δέλλα, Καψή, Κατσουράνη, Ζαγοράκη, Μπασινά, Χαριστέα, Βρύζα, Γιαννακόπουλου κλπ. πέτυχε μία επιτυχία που δεν θα ξεχαστεί όσο υπάρχουν πιτσιρικάδες να κλωτσάνε μπάλες στις αλάνες.
Και τι καλοκαίρι ήταν αυτό του 2004. Ένα γαλανόλευκο καλοκαίρι. Από την επιτυχία της εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας μέχρι τις επιτυχίες των πρωταθλητών μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ένα καλοκαίρι γεμάτο εθνική υπερηφάνεια. Κάθε πλατεία ήταν γεμάτη με γιγαντοοθόνες. Οι επιτυχίες της παρέας της Πορτογαλίας είχαν μετατραπεί σε… λαϊκό θέαμα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας παρακολουθούσαν τις αναμετρήσεις και ύστερα πανηγύριζαν όλοι μαζί. Πόσα μπορούμε να πετύχουμε οι Έλληνες όταν είμαστε ενωμένοι…
Φυσικά πάντα θα υπάρχουν οι… αντιρρησίες επιτυχιών. Γι΄ αυτούς «κοιμήθηκε ο Θεός», «υπήρχε τύχη» και τόσα άλλα. Είναι οι συνηθισμένοι γνωστοί – άγνωστοι. Ό,τι δεν μπορούν να το φτάσουν θα προσπαθήσουν να τα μειώσουν για να νιώσουν αυτοί καλά. Χθες τους έφταιγε ο Χαριστέας, ο Νικοπολίδης, ο Μπασινάς, σήμερα τους φταίει ο Τσιτσιπάς, η Σάκκαρη, η Στεφανίδη, η Κορακάκη. Αύριο θα τους φταίει και πάλι ό,τι πάει να ξεχωρίσει. Είναι οι άνθρωποι που δεν θα χαρούν ποτέ με την χαρά του άλλου. Όμως, πλέον, οι αντιδράσεις τους είναι τόσο συνηθισμένες που δεν κάνουν εντύπωση. Έχουν γίνει πιο γραφικοί και από την Καλντέρα της Σαντορίνης. Μόνο που δεν αποτελούν αξιοθέατο…
Το καλοκαίρι του 2004 είχα με και τους Ολυμπιακούς και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Μία διοργάνωση με τα καλά και, σίγουρα, και τα κακά της. Και λάθη έγιναν και κερδισμένοι υπήρξαν. Όμως γιατί να σταθούμε μόνο στα μελανά σημεία; Γιατί να μη δούμε τα θετικά; Οι προβολείς του παγκόσμιου αθλητισμού ήταν στραμμένοι σε αυτή τη μικρή γωνιά της γης που λέγεται Ελλάδα. Παρόλο που έχουν περάσει 17 χρόνια, οι ξένοι αθλητές ακόμη γράφουν σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης τις θετικές εντυπώσεις που αποκόμισαν από τη χώρα μας.
Κι αφού αναφερθήκαμε σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το ρολόι του χρόνου μετράει αντίστροφα για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Μία ομάδα με περισσότερους από 80 αθλητές και αθλήτριες θα βρεθούν σε στάδια της Ιαπωνίας με την ελληνική σημαία στις φόρμες και τις καρδιές τους, και θα προσπαθήσουν να φτάσουν… πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά. Citius, altius, fortius, όπως λέει και το ολυμπιακό σύνθημα. Θα είναι τα παιδιά όλης της Ελλάδος. Οι εκπρόσωποι της χώρας μας σε ένα τόσο σπουδαίο αθλητικό γεγονός. Θα ακολουθήσουν οι Παραολυμπιακοί. Άλλη σπουδαία διοργάνωση που δείχνει τη δύναμη της ψυχής κάποιων ανθρώπων.
Ο νέος κορωνοϊός δυσκόλεψε τις ζωές των αθλητών μας, όπως και όλων μας. Οι προκρίσεις που πήραν τα μέλη της ολυμπιακής ομάδας ήρθαν κάτω από δύσκολες συνθήκες. Αυτό θα πρέπει να το θυμόμαστε πριν παρακολουθήσουμε τις προσπάθειές τους. Όπως, επίσης, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι εκεί δεν θα είναι η Άννα, ο Στέφανος, η Μαρία, ο Λευτέρης, η Κατερίνα κλπ. Θα είναι οι εκπρόσωποί μας. Στο τέλος της διοργάνωσης ο συνολικός πίνακας των μεταλλίων δεν θα γράφει τα ονόματά τους αλλά Ελλάδα.
Όλα αυτά θα πρέπει να τα θυμηθούμε σε λίγες ημέρες. Και, φυσικά, να στείλουμε τη θετική μας ενέργεια. Όταν οι Έλληνες ενώνονται μεγαλουργούν. Citius, altius, fortius για τους εκπροσώπους μας. Citius, altius, fortius για την Ελλάδα μας. Κι όσο για τους γνωστούς – άγνωστους ας βγάλουν τη χολή τους στο πληκτρολόγιο. Ας πανηγυρίζουν με κάθε ήττα Έλληνα αθλητή. Μόνο αυτό μπορούν να κάνουν μήπως ισοφαρίσουν έτσι τις νίκες που δεν πέτυχαν ποτέ….
Ο Φώτης Καρύδας είναι δημοσιογράφος
