Του Φώτη Νάκου
Αυτές τις ημέρες που λόγω επαγγέλματος τις καθημερινές αναγκαστικά βγαίνω από το σπίτι μου για να μεταβώ στην εργασία μου, οι ώρες κυλούν βασανιστικά.
Από τη μία η ευθύνη της ενημέρωσης, που ειδικά σε αυτές τις δύσκολες και αντίξοες συνθήκες που ζούμε, αποτελεί υπέρτατη υπηρεσία, για όσους υπακούν στις συστάσεις και τις οδηγίες των ειδικών και μένουν σπίτι, από την άλλη το άγχος και ο φόβος του κορωνοϊού, καθώς νιώθεις εκτεθειμένος ερχόμενος σε επαφή με άλλους ανθρώπους.
Στην δική μου περίπτωση, το άγχος και ο φόβος είναι να μην μεταφέρω το μικρόβιο στην οικογένειά μου που μένει σπίτι, αλλά και κυρίως στην ηλικιωμένη μητέρα μου, που ανήκει στις ευπαθείς ομάδες.
Έχω να την δω πολλές ημέρες πριν καν αρχίσουν τα περιοριστικά μέτρα, όμως της τηλεφωνώ κάθε μέρα.
Στην καθημερινότητα μου, έχω βαρεθεί να μετράω πόσες φορές πλένω τα χέρια μου, πόσες φορές εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου, ειδικά όταν ξεχνιέμαι και ακουμπάω το πρόσωπο μου, πόσες φορές αποστειρώνω με μαντηλάκια το γραφείο το πληκτρολόγιο, το σταθερό και κινητό τηλέφωνο μου.
Κρατάω αποστάσεις από τους συναδέλφους μιλάμε μέσω τηλεφώνου και SKYPE, ανοίγω τις πόρτες με τα πόδια μου, ή με καλυμμένα χέρια, τα οποία πάλι ξαναπλένω -πολύ σχολαστικά.
Θερμομετρούμαι κάθε μέρα, μια το πρωί και μια το βράδυ και κάθε φορά που είμαι φυσιολογικός ανακουφίζομαι εν μέρει για το γεγονός ότι τουλάχιστον μέχρι τις προηγούμενες 3-4 μέρες, δεν έχω κολλήσει τον ιό. Και αυτό όμως με πάσα επιφύλαξη καθώς ακούω τους ειδικούς που λένε για ασυμπτωματικές περιπτώσεις και η αγωνία μου, αλλά και οι τύψεις μην τυχόν εν αγνοία μου, έχω κάνει κακό σε κάποιους, με βασανίζουν το βράδυ που προσπαθώ να κοιμηθώ.
Μόνο στο σπίτι μου νιώθω πιο ασφαλής.
Λόγω της δουλειάς μου κυκλοφορώ τις καθημερινές. Επίσης για να περιορίσουμε τον κίνδυνο στο σπίτι αποφασίσαμε πλέον με την επέκταση του ωραρίου στα σούπερ μαρκετ να κάνω εγώ τα ψώνια.
Οι εικόνες που βλέπω με κάνουν πραγματικά να ανησυχώ καθώς θεωρώ -και ελπίζω να κάνω λάθος- ότι το έχουμε πάρει λίγο αψήφιστα. Βλέπω πολλούς ανθρώπους προχωρημένης ηλικίας να κυκλοφορούν οι περισσότεροι με μάσκες και γάντια (άσχετα αν οι γιατροί έχουν τονίσει σε όλους του τόνους ότι δεν μας παρέχουν ανοσία) και μάλιστα να στήνουν πηγαδάκια σε πλατείες και παγκάκια ή έξω από τα μαγαζιά με κυρίαρχο θέμα τι άλλο… τον κορωνοϊό.
Ακούω και βλέπω από την τηλεόραση, μια μειοψηφία συμπολιτών μας να άδραξε την ευκαιρία του ότι δεν έχουν δουλειά και ξεκίνησαν τις εκδρομές στο χωριό, στο εξοχικό, ή τις μονοήμερες στις παραλίες με κάποιους να παίζουν ρακέτες και άλλους να κάνουν ακόμα και μπάνιο με τι δικαιολογία ότι δεν μπορούν να κλειστούν σπίτι.
Ανοησίες και τίποτε άλλο.
Πρέπει να σταματήσουμε να αδιαφορούμε όταν το πρόβλημα είναι στο σπίτι του γείτονα και να κινητοποιούμαστε μόνο όταν το πρόβλημα φτάσει στο δικό μας. Τότε θα είναι πολύ αργά.
Πρέπει εδώ και τώρα να μείνουμε σπίτι και να παροτρύνουμε ακόμα μιλώντας αυστηρά στις γιαγιάδες και στους παππούδες μας να κάνουν το ίδιο. Μπορούμε να επικοινωνούμε μαζί τους καθημερινά στο τηλέφωνο, να βάλουμε τα εγγόνια τους να τους πιέσουν.
Πρέπει η κάθε οικογένεια να περάσει δημιουργικό χρόνο με τα παιδιά της και να τα κρατήσει σπίτι. Ευκαιρία να ξαναγνωρίσουμε τα παιδιά μας, καθώς στην φρενήρη καθημερινότητα μας, κάπου το χάσαμε...
Αυτήν την φορά πρέπει όλοι να ακούσουμε τους γιατρούς και ειδικά τον λοιμοξιολόγο Σωτήρη Τσιόδρα που βούρκωσε για τους συνανθρώπους μας, των ευπαθών ομάδων και της τρίτης ηλικίας. Δεν θα υπάρχει αύριο για πολλούς από αυτούς, αν οι υπόλοιποι ΣΗΜΕΡΑ δεν λειτουργήσουμε με όρους ατομικής ευθύνης και υπευθυνότητα.
Τους το οφείλουμε γιατί είναι οι πιο αδύναμοι και περιμένουν από εμάς να τους βοηθήσουμε.
Ειδικά για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, τους το οφείλουμε γιατί οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε στα πόδια τους, ακούγοντας παραμύθια…
