Του Στέλιου Κάνδια
“Το θλιβερό πεπρωμένο των ταπεινών, οι οποίοι ήταν καταδικασμένοι να ζουν σε ένα κόσμο που, αν και ήταν φτιαγμένος απ' αυτούς, δεν ήταν φτιαγμένος γι' αυτούς”
Το όνειρο του Κομφούκιου – Ζαν Λεβί
Ύφος στην κάμερα αυθεντικά αλαζονικό. Ύφος ανέγγιχτου. Ύφος αφέντη. Ύφος αρπακτικού που έχει γραπώσει το θήραμα έχοντας πάνω του μόνο δικαίωμα θανάτου. Ύφος ενδεχομένως ανάλογο αυτού που είχε κάποιος πρόγονός του προς τη “σάρκινη ιδιοκτησία” του το 19ο αιώνα. O Ντέρεκ Σόβιν είναι η νεγκατίφ altera pars του Τζορτζ Φλόιντ που υποφώσκει στο στερέωμα των φλεγόμενων καταστημάτων και των χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Ο στερεοτυπικός “λευκός μπάτσος των ΗΠΑ” που αδικεί εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια, άλλους αστυνομικούς. Μαζί με άλλους τρεις "συναδέλφους" του, συνεργούς όπως ορθά τους αποκάλεσε ο αρχηγός της τοπικής αστυνομίας της Μινεάπολης, έγινε από όργανο της τάξης φονικό όργανο γιατί ήταν πάντοτε έτσι, αλλά κανείς δεν νοιαζόταν. Και από φονικό όργανο έγινε πυροκροτητής της Τραμπικής Αμερικής, που θυμίζει όσο ποτέ την Αμερική της δεκαετίας του '60 σε ένα άλλο σύμπαν από τα sitcoms με τους επιτυχημένους Αφροαμερικανούς. Οι ΗΠΑ δε φλέγονται μόνο λόγω των γκέτο και των διακρίσεων, αλλά γιατί τίποτε δεν θα αλλάξει· φλέγονται ακριβώς επειδή στη συντριπτική τους πλειονότητα οι Αφροαμερικανοί ή οι ισπανόφωνοι δε θα γίνουν ποτέ πριγκίπες του Μπελ Αίρ. Γιατί η προοπτική τους είναι στην καλύτερη περίπτωση η ανέχεια του “τόσο όσο”, και οι ασφυκτικοί ορίζοντες των υποβαθμισμένων συνοικιών, της εγκληματικότητας και των ανύπαρκτων υποδομών. Μόνη θέα τους στο American success story στο παράθυρο της τηλεόρασης.
Κι οι ασφυκτικοί ορίζοντες προκαλούν αχαλίνωτη οργή που δεν εκλογικεύεται από κάποιον που μένει στo Κουκάκι, σίγουρα όχι από κάποιον που μένει στo Mπέβερλι Χιλς του Λος Άντζελες ή το Γκράμερσι της Νέας Υόρκης. Ηφαιστιώδη οργή που όταν ξυπνά εκτονώνεται και ρέει σε σώματα, βιτρίνες και κάδους μέχρι αργά ή γρήγορα να εκτονωθεί. Γιατί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Μάλκολμ Χ και ο Φρέντερικ Ντάγκλας έχουν μετατραπεί σε ακίνδυνα εικονίσματα, σε μπλουζάκια και μπρελόκ για λευκούς εικονολάτρες. Γιατί ο Μπαράκ Ομπάμα μπορούσε μόνο να διαχειριστεί τις πληγές του κοινωνικού σώματος, αλλά δεν μπορούσε να τις γιατρέψει. Γιατί μετά το 1865 στις ΗΠΑ σιγοκαίει ένας ακήρυχτος εμφύλιος.
“Διαχωρισμός τώρα, διαχωρισμός αύριο, διαχωρισμός για πάντα” είχε βροντοφωνάξει το 1963 ο τότε κυβερνήτης της Αλαμπάμα Τζορτζ Γουάλας, μετέπειτα υποστηρικτής των δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών. Πόσο δίκιο είχε. Τα αόρατα τείχη ακόμη υπάρχουν, οι διαχωρισμοί έχουν βαθιές ρίζες που τρέφονται από αίμα ιστορία και δολάρια. Τηλεοπτική λησμονιά περιμένει τον Φλόιντ. Μέχρι τον επόμενο Φλόιντ ή τον επόμενο Τρέβορ Μάρτιν ή τον επόμενο Έρικ Γκάρνερ. Και βέβαια μέχρι τον επόμενο Σόβιν. Η άλλη Αμερική, της κοινωνικής και οικονομικής καθυστέρησης, του ρατσισμού και του NRA δε θα μπορέσει να αναπνεύσει ποτέ.
