Η παχυσαρκία στη μεγάλη οθόνη: Η κοινωνία «κρύβει» τους παχουλούς ανθρώπους - Το μέγεθος του σώματος διασταυρώνεται με την καταπίεση

Η αντι-παχυσαρκία είναι μια αποδεκτή, ευρέως διαδεδομένη διάκριση και οι «χοντροί» άνθρωποι παραμένουν πολιτισμικά περιθωριοποιημένοι

Η σύγχρονη τηλεοπτική μυθοπλασία δεν αποφεύγει τα πολωτικά θέματα. Από τον καπιταλιστικό εφιάλτη του «Severance» (2022) έως τα ζητήματα ψυχικής υγείας του «Euphoria» (2019),) οι σειρές και οι ταινίες ενσωματώνουν όλο και περισσότερο τις κοινωνικές συζητήσεις στις πλοκές τους, ανταποκρινόμενες στο αυξανόμενο ενδιαφέρον. Σήμερα, για να πετύχει μια σειρά ή μια ταινία πρέπει να συμμετέχει ενεργά στο κοινωνικό γίγνεσθαι. 

Αυτή η τάση αντικατοπτρίζεται ιδιαίτερα σε βραβεία όπως οι Χρυσές Σφαίρες. Ωστόσο, παρά την πρόοδο αυτή, οι περισσότερες σειρές ή ταινίες δεν έχουν ακόμη «σπάσει» ένα από τα τελευταία ταμπού στη μυθοπλασία: την έλλειψη σωματικής ποικιλομορφίας και αναπαράστασης των παχουλών χαρακτήρων.

Η αντι-παχυσαρκία είναι μια αποδεκτή, ευρέως διαδεδομένη διάκριση - μικροσκοπικά καθίσματα αεροπλάνων, σχόλια σχετικά με το σώμα - και οι χοντροί άνθρωποι παραμένουν πολιτισμικά περιθωριοποιημένοι. Στην κοινωνία «δεν αρέσει να μιλάμε με χοντρούς ανθρώπους, να κοιτάμε χοντρούς ανθρώπους, να πιστεύουμε χοντρούς ανθρώπους και να ακούμε χοντρούς ανθρώπους», λέει η Lyla Byers, ερευνήτρια στο Virginia Tech, η οποία μίλησε στην «El Pais». «Θα προτιμούσαμε, πραγματικά, οι χοντροί άνθρωποι να μην υπάρχουν δημόσια».

Ακόμη και ορισμένοι ιατρικοί όροι όπως «παχυσαρκία» ή «υπέρβαρος» είναι προβληματικοί, καθώς βασίζονται σε μια μη περιεκτική μέτρηση: τον δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ). «Ο ΔΜΣ δεν προοριζόταν ποτέ να χρησιμοποιηθεί για τη μέτρηση της ατομικής υγείας. Είναι μια πολύ απλή μέτρηση για ένα πολύ περίπλοκο ζήτημα», επισημαίνει η Jennifer Graves, συγγραφέας του βιβλίου «Framing Fat», ενός βιβλίου που αμφισβητεί τους κυρίαρχους λόγους για το βάρος. «Υπάρχουν ακόμη σημαντικά ζητήματα πολιτικών δικαιωμάτων που αντιμετωπίζουν οι παχύσαρκοι άνθρωποι όσον αφορά στην έλλειψη προστασίας από τις διακρίσεις στο ιατρικό σύστημα».

Η τεμπελιά, η βλακεία, η λαιμαργία ή η ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή είναι μερικές από τις έννοιες που συνδέονται με τους χοντρούς ανθρώπους, σύμφωνα με την Jeanine Gailey, καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο Texas Christian University. «Όταν οι γυναίκες δεν είναι επιθυμητές, σύμφωνα με τα πρότυπα ομορφιάς, δεν προβάλλονται στην οθόνη», σημειώνει η ίδια. 

Και, όταν η μυθοπλασία εισάγει χοντρούς χαρακτήρες, συχνά περιορίζονται σε στερεότυπα της παλιάς σχολής, από το κοριτσάκι που εκφοβίζεται στο «Insatiable» (2018) της Ντέμπι Ράιαν μέχρι τον ηλίθιο, τεμπέλη Χόμερ Σίμπσον. «Πολλοί άνθρωποι στην κοινωνία παρακολουθούν αυτές τις σειρές ή αυτές τις ταινίες, εσωτερικεύουν αυτές τις απεικονίσεις και πιστεύουν αυτά τα πράγματα για τους χοντρούς ανθρώπους», λέει η Ariane Prohaska, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα. «Αυτό μας οδηγεί στο να αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τους χοντρούς ανθρώπους και να αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τους εαυτούς μας, με τρόπο που μας κάνει να πιστεύουμε ότι πρέπει να βελτιώνουμε συνεχώς το σώμα μας».

Η αναγωγή των παχύσαρκων ανθρώπων σε καρικατούρες επηρεάζει ιδιαίτερα τις παραδοσιακά περιθωριοποιημένες μειονοτικές ομάδες. Το μέγεθος του σώματος διασταυρώνεται με την καταπίεση. Η Big Shirley, ένας χαρακτήρας στην τηλεοπτική σειρά «Martin», είναι ένα κλασικό παράδειγμα προβληματικής απεικόνισης των χοντρών μαύρων γυναικών στην τηλεόραση, όπως και ο χαρακτήρας της America Ferrera στο «Ugly Betty».

Οι χοντρές λευκές γυναίκες έχουν καταφέρει να διαφοροποιήσουν τους ρόλους τους στην αμερικανική μυθοπλασία χάρη στο έργο ηθοποιών όπως η Melissa McCarthy ή η Lena Dunham. Αλλά το «Hollywood Fatness» δεν είναι αντιπροσωπευτικό των ΗΠΑ στο σύνολό τους. Η Chrissy Metz, για παράδειγμα, δήλωσε το 2016 ότι στο πλαίσιο του συμβολαίου της στο «This is Us», όπου υποδύεται μια γυναίκα που παλεύει με τις διατροφικές της συνήθειες, έπρεπε να χάσει βάρος. 

Αν και η μυθοπλασία υστερεί σε σχέση με μια κοινωνία που ασκεί σε μεγάλο βαθμό κριτική στις αρνητικές αναπαραστάσεις των χοντρών χαρακτήρων σε παραγωγές όπως η «Φάλαινα», η βιομηχανία θα αποδεχτεί τελικά ότι τα μη χολιγουντιανά σώματα υπάρχουν και αξίζουν να αναπαριστώνται, με σύνθετες ιστορίες και χωρίς εξευτελιστικά κοστούμια χοντρού. Είναι ένας αργός δρόμος, αλλά θα φτάσουμε κάποια στιγμή και στην άλλη πλευρά… 

Πηγή: skai.gr