«Η ελπίδα έρχεται». «Ξεμπερδεύουμε με το παλιό». Αυτά τα εύπεπτα και άκρως ελπιδοφόρα συνθήματα σίγουρα κάτι σας θυμίζουν. Συνόδευαν τα προεκλογικά σποτ του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου και του Σεπτεμβρίου του 2015. Και σε ένα βαθμό απηχούσαν το κλίμα εκείνης της εποχής. Ένα κλίμα δυσπιστίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα της χώρας.
Η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών αναζητούσε, εν είδει Μεσσία, ένα νέο πολιτικό φορέα για να εκφραστεί. Ένα κόμμα που δεν είχε ασκήσει εξουσία κατά το παρελθόν και θα ερχόταν να διορθώσει τις ανορθογραφίες ενός σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που οδήγησε τη χώρα στην ξέρα του μνημονίου. Ένα κόμμα αμόλυντο και άσπιλο. Ένα κόμμα χωρίς δεσμά και βαρίδια, με νέα άφθαρτα πρόσωπα, και με συγκρουσιακή διάθεση απέναντι στην οικονομική ελίτ της χώρας. Με λίγα λόγια, τα συμφέροντα θα έβρισκαν τον δάσκαλό τους.
Πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι από το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών, οι βαρύγδουπες εξαγγελίες για πάταξη της διαπλοκής και διαφάνεια στο δημόσιο βίο καταχωνιάστηκαν στα συρτάρια των νέων ενοίκων του Μαξίμου. Η «Πρώτη φορά Αριστερά» ακολούθησε την πεπατημένη των προηγούμενων κυβερνήσεων, επιχειρώντας να στήσει ένα δικό της σύστημα εξουσίας. Real politic αλά ελληνικά.
Οι εξόφθαλμες παρεμβάσεις στο έργο της δικαιοσύνης, η καταδίωξη πολιτικών αντιπάλων, η τοποθέτηση κομματικών στελεχών στον κρατικό μηχανισμό, οι γέφυρες φιλίας σε επιχειρηματίες και η απόπειρα ελέγχου μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων μας δίνουν το περίγραμμα της κυβερνητικής ατζέντας στο νευραλγικο τομέα της δικαιοσύνης και της διαφάνειας.
«Μα οι πρώτοι είναι που επιχειρούν κάτι τέτοιο; Όλοι τα ίδια δεν έχουν κάνει;» εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς. Προφανώς όχι. ΟΛΟΙ οι προκάτοχοι του κ. Τσίπρα, άλλοι σε μικρότερο άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό, ακολούθησαν το ίδιο μοντέλο διακυβέρνησης. Όσα, όμως, αποκαλύπτονται τις τελευταίες ημέρες μέσα από τα στοιχεία που προσκόμισε στην Προανακριτική Επιτροπή ο επιχειρηματίας Σάμπυ Μιωνής, συνηγορούν στην άποψη πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ενδεχομένως είχε περάσει σε… άλλη πίστα.
Η ύπαρξη ενός παραδικαστικού κυκλώματος, που εκβίαζε επιχειρηματίες, είχε στο τσεπάκι του εισαγγελικούς λειτουργούς και έψαχνε, μανιωδώς, να βρει τις βρωμιές των αντιπάλων, φαντάζει ως άπιαστο όνειρο ακόμη και για τον πανούργο Frank Underwood της τηλεοπτικής σειράς House of Cards. Ο Νίκος Παππάς, τότε υπουργός Επικρατείας και στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, λειτουργούσε ως ο μεσάζοντας της κυβέρνησης με τον επιχειρηματικό κόσμο. Ο δε Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, ως άλλος δικαστής Ντρεντ, αποφάσιζε ποιος θα διωχθεί και ποιος όχι, ποιος είναι ένοχος και ποιος αθώος. Και ο Αλέξης Τσίπρας; Δεν γνώριζε, δεν άκουσε, δεν είδε…
Η συνομιλία Παππά-Μιωνή άνοιξε μια μικρή χαραμάδα για να δούμε τι γινόταν πίσω από τις κλειστές πόρτες του Μαξίμου την τετραετία 2015-2019. Αν όλα αυτά γινόντουσαν κάτω από την μύτη του πρώην πρωθυπουργού, δίχως να έχει αντιληφθεί το παραμικρό, οι ευθύνες του είναι ακόμη μεγαλύτερες. Διότι κέρδισε τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις το 2015 υποσχόμενος την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής. Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε. Τότε που η ελπίδα χάθηκε, μαζί με το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ.
