Η βία ως πολιτική έκφραση μέσα στο ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι ζωτικής σημασίας θέμα που δεν έχουμε, ακόμη, επιλύσει, τακτοποιήσει. Η ΝΔ είχε υποσχεθεί ότι για αυτήν ήταν ζήτημα πρώτης προτεραιότητας. Οι πολίτες την υπερψήφισαν και για αυτόν τον λόγο. Η εξέλιξη είναι δυστυχώς απογοητευτική. Κάτι που έπρεπε να τεθεί σε εφαρμογή όταν ήταν φρέσκια στην εξουσία, δυστυχώς σέρνεται καθώς ολοκληρώνει τον κύκλο της.
Η βία ως πολιτική έκφραση στα Πανεπιστήμια δεν παρατηρείται σε κανένα σοβαρό κράτος. Έχει εξαλειφθεί σε εκείνα με δημοκρατική διακυβέρνηση, προφανώς, με συναινέσεις και συμφωνίες, αλλά και στα κράτη με αυταρχικά καθεστώτα όπου τα ζητήματα λύνονται με κρατική επιβολή.
Η βία ως πολιτική έκφραση με τη μορφή αφισορύπανσης, ρύπανσης, μουντζούρας στους τοίχους έως τη χειροδικία εφαρμόζεται, δυστυχώς, στη δημοκρατική Ελλάδα. Μειοψηφικές πολιτικές ομάδες επιβάλλουν τη θέληση τους με την προβολή δύναμης και η δημοκρατική τάξη εκδηλώνει φοβία στη ριζική αντιμετώπιση του φαινομένου. Μια πρακτική δεκαετιών που γεννά απογοήτευση στην κοινωνική πλειοψηφία.
Βρωμιά, παρακμή, συνήθεια και στο τέλος η αίσθηση ότι το σκηνικό αυτό είναι η κανονικότητα. Για την κυβέρνηση η περίοδος θυμίζει εξεταστική. Θα κριθεί ως προς την αποτελεσματικότητα της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας που θέσπισε αλλά κωλυσιέργησε στην εφαρμογή της.
Δεν θα συναντήσει τέτοια συναίνεση πουθενά αλλού..
Υ.Γ. Βίντεο από την Βιβιοθήκη του Δημοσίου Πανεπιστημίου της Βιέννης
