Του Θάνου Πλεύρη*
Ως πολιτικός και θεωρητικός του ποινικού δικαίου διαχρονικά υποστηρίζω τις αυστηρές ποινές, την έκτιση τους και ότι σκοπός της ποινής δεν είναι μόνο ο σωφρονισμός και ο παραδειγματισμός της κοινωνίας που μας δίδασκε η προοδευτική σκέψη του ποινικού δικαίου, αλλά και η τιμωρία του θύτη. Μάλιστα για κάποια αδικήματα η τιμωρία πρέπει να είναι ο βασικός σκοπός της ποινής και ο σωφρονισμός να είναι παντελώς αδιάφορος. Για τους δολοφόνους στα Γλυκά Νερά σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη φαντάζει παγερά αδιάφορος ο σωφρονισμός τους και προέχει η αυστηρότατη τιμωρία τους.
Η ποινική σκέψη διαχρονικά έχει επηρεαστεί από έναν δήθεν προοδευτικό ή φιλελεύθερο ανθρωπισμό που θέλει μικρές ποινές και δυνατότητα υπό όρους απόλυση δηλαδή αποφυλάκιση. Με τον παλιό ΠΚ σε αδικήματα, όπως η ανθρωποκτονία εκ προθέσεως η βασική ποινή ήταν μόνο ισόβια που στην πραγματικότητα σήμαινε έκτιση 16 ετών. Άρα και με τον παλαιό ποινικό κώδικα αυτός που καταδικαζόταν σε ισόβια αποφυλακιζόταν στα περίπου 16 έτη, ενώ εάν καταδικαζόταν περισσότερες φορές ισόβια η ποινή θα έφθανε σε πραγματική έκτιση τα 25 έτη. Πάντως τα ισόβια δεν σήμαινε ισόβια με τελικό ταβάνι τα 25 έτη.
Με τον Νέο Ποινικό Κώδικα τα όρια έγιναν πιο ελαστικά. Πλέον δεν υπάρχει έστω και ονομαστικά η ποινή των ισοβίων ως μοναδική ποινή. Από σκέτο ισόβια η ποινή είναι από 10 έτη έως ισόβια που σε πραγματική έκτιση μεταφράζεται υπό όρους από 4 έτη έως 16 έτη και πάλι ταβάνι τα 20 με 25 έτη. Δηλαδή και πάλι τα ισόβια δεν σημαίνουν ισόβια.
Δυνατότητα αποφυλάκισης υπό όρους σε όλες τις δυτικές χώρες υπάρχει με ένα βασικό στοιχείο. Ελέγχεται κατά πόσο ο θύτης έχει επιδείξει αλλαγή στην εγκληματική του συμπεριφορά εντός των φυλακών που δικαιολογεί την αποφυλάκιση του. Στην Ελλάδα αυτό γίνεται τυπικά και ο καθείς αποφυλακίζεται με τη συμπλήρωση συγκεκριμένων ετών πραγματικής έκτισης, εάν δεν έχει διαπράξει άλλο αδίκημα.
Η υποχώρηση των βασικών αρχών του ποινικού δικαίου με μείωση ποινών και μη έκτιση των ισοβίων στο όνομα ενός απροσδιόριστου δήθεν ανθρωπισμού προοδευτισμού και δήθεν φιλελευθερισμού ήταν μεγάλη ήττα για την κοινωνία. Επιτέλους πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Για την χαμηλή εγκληματικότητα είναι λογική η αντιμετώπιση των θυτών με στόχο τον σωφρονισμό και την επανένταξη τους στην κοινωνία. Για την βαριά εγκληματικότητα σκοπός πρέπει να είναι η τιμωρία των εγκληματιών ειδεχθών εγκλημάτων και η προστασία της κοινωνίας.
Όσοι λοιπόν θέλουν χαμηλές ποινές και αποφυλακίσεις να το υποστηρίζουν και στα ειδεχθή εγκλήματα. Όσοι υποστηρίζουμε τις παραδοσιακές αρχές του ποινικού δικαίου και την κοινωνία επιθυμούμε για συγκεκριμένα αδικήματα αυστηρές ποινές που θα εκτίονται κανονικά.
Αποσυμφόρηση φυλακών από τη βαριά εγκληματικότητα συνιστά έγκλημα για την κοινωνία. Εάν οι φυλακές δεν επαρκούν η λύση είναι όχι η αποφυλάκιση των εγκληματιών αλλά το κτίσιμο νέων φυλακών για να εκτίουν οι εγκληματίες το σύνολο των ποινών τους.
Ο Θάνος Πλεύρης Aν. Κοιν. Εκπρόσωπος ΝΔ, Βουλευτής ΝΔ Α Αθηνών, δικηγόρος ΔΝ LLM
