Ο Πρωθυπουργός και οι υπουργοί τρέχουν να προλάβουν το...καλοκαίρι. Είπαμε, ο χρόνος κυλά αντίστροφα ήδη από την πρώτη ημέρα διακυβέρνησης. Προτού ακόμη αναγνωστούν οι προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή και πριν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης η Κυβέρνηση, ο Κ. Μητσοτάκης συναντά υπουργούς, άλλους στο Μαξίμου, άλλους με επίσκεψη του στο Υπουργείο για να συντονίσει την κυβερνητική ορχήστρα.
Σημασία έχουν ο ρυθμός, η ένταση, η ταχύτητα ώστε οι πολίτες να δουν αμέσως την κινητικότητα και την αποτελεσματικότητα, μετά τη νίκη που έδωσαν στη ΝΔ.
Ο κατηφής και κατσούφης Τσίπρας δίπλα στα χαμογελαστά για τις ανάγκες της νέας εποχής, τέως πια «παιδιά» του. Η ζωή και τα γυρίσματα της. Ο μέχρι προχθές παντοδύναμος αρχηγός ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα εμφανώς μόνος, συντροφιά με τον εαυτό του. Η μοίρα του ηττημένου αρχηγού, που δεν βρήκε το θάρρος να ξεσκαρτάρει το δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που δεν τόλμησε να κάνει εκείνος, δεν αποκλείεται να το επιφυλάξει για το κόμμα του η πραγματικότητα.
Ο Τσίπρας πήρε αγκαλιά το αποτέλεσμα των εκλογών το 2019 και παρέμεινε τέσσερα χρόνια ακίνητος. Δεν παρακολούθησε στοιχειωδώς και δεν αντιλήφθηκε τη μετατόπιση στη συμπεριφορά της κοινωνίας και τις νέες αναζητήσεις της. Οι πολίτες επέλεγαν τα ήρεμα νερά και τη σιγουριά της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Αυτό έλεγαν οι δημοσκοπήσεις, αρκεί να τις διάβαζε κανείς σωστά.
Ο Τσίπρας, ως αρχηγός της Αξ. Αντιπολίτευσης εμφανιζόταν πάντα καταγγελτικός, βλοσυρός, επιθετικός και ποτέ νουνεχής. Η εικόνα του ήταν απωθητική αλλά κανένας, όπως φαίνεται, από τους συνεργάτες του δεν έπαιρνε το ρίσκο να του μιλήσει. Έτσι συμβαίνει με τους παντοδύναμους αρχηγούς. Περιχαρακώνονται σε ένα στενό όριο, εμπνέουν φόβο γύρω τους και καταλήγουν απομονωμένοι. Επιρρεπείς στην κολακεία και στην ψευδαίσθηση που τους σερβίρει το περιβάλλον τους, δεν μπορούν να αντισταθούν.
Ο Αρχηγός είθισται να δίνει τον τόνο. Και αφού καθολικά το κομματικό σύστημα αναγνώριζε το αλάθητο του Τσίπρα όλοι μαζί ζούσαν μέσα στη δική τους πραγματικότητα. Όταν αυτό διαπιστωνόταν από τρίτους και λεγόταν δημοσίως, προκαλούσε οργή στον ΣΥΡΙΖΑ. Τους εκνεύριζε, επίσης, η αλήθεια, σαν μια δυσανεξία. Συνεπώς, σωστά ομολογούν σήμερα ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν πήραν χαμπάρι τι συνέβαινε γύρω τους. Δεν κατάλαβαν το παραμικρό από τις αλλαγές στην κοινωνία. Πρέφα δεν πήραν...
Ήταν δύσκολο το παιχνίδι με τον Μητσοτάκη, όπως η πρέφα. Εγκλωβίστηκαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι με τις κατηγορίες εναντίον του για «χούντα», «καθεστώς» «Όρμπαν» και λοιπές ανοησίες και ύβρεις που τελικά έριξαν στα βράχια τον ίδιο τον Τσίπρα. Δεν καταδίκασε ποτέ τα συνθήματα. Ικανοποιούσε μάλλον τον αντισυστημικό χαρακτήρα του! Έχει κάθε λόγο να είναι με μούτρα κατεβασμένα ο Τσίπρας. Οι άλλοι προχωρούν, εκείνος μένει καθηλωμένος. Οι συνεργάτες του αναζητούν ρόλο πρώτα για τον εαυτό τους και μετά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα πράγμα ακούγεται σαν καραμέλα: «Κέντρο». Κάτι σαν πανάκεια, που θα λύσει όλα τα υπαρξιακά του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι υποψήφιοι για την ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποφασίσουν πάνω στο σταυροδρόμι. Να κινήσουν προς τα Αριστερά και να επιστρέψουν στην κοιτίδα ή να τολμήσουν βηματισμό ελαφρώς δεξιά, προς το Κέντρο.
Ό,τι δεν τόλμησε ο Τσίπρας και έχασε...
