Δεν είμαι τόσο σίγουρος πως η Τράπεζα Θεμάτων δέχθηκε διαπλανητική επίθεση. Ούτε πως δεν θα είμαστε έτοιμοι για τις πανελλήνιες. Είμαι σίγουρος και για τα δυο. Και πως η πολιτεία έχει ευθύνη για τα παιδιά και πως θα είμαστε έτοιμοι για τις πανελλήνιες εξετάσεις.
Όπως, λένε και οι ειδικοί της ασφαλείας, που σήμερα οι απόψεις τους, φιλοξενούνται στην «Καθημερινή», η επίθεση δεν φαίνεται να είναι ούτε πρωτοφανής ούτε μεγατόνων. Έχω την εντύπωση όπως ενημερώνομαι και από το ρεπορτάζ, πως η ελληνική γραφειοκρατία έκανε για μια ακόμη φορά το θαύμα της. Χρόνια είχε επισημανθεί από τους ειδικούς η πιθανότητα ανάλογων επιθέσεων. Μάλιστα, λέγεται πως είχαν δοκιμαστεί και διάφορα συστήματα. Λέγεται, επισης, πως την περίοδο της πανδημίας, το Εθνικό Δίκτυο Υποδομών και Τεχνολογίας είχε προτείνει ένα σύστημα για την αποτροπή επιθέσεων. Οι διάφορες επιθέσεις συνεχιζόντουσαν αλλά το ελληνικό κράτος αγρόν ηγόρασε.
Υπάρχουν πολλαπλά τμήματα, λέγεται, που ασχολούνται με αυτές τις τεχνολογικές άμυνες. Αλλά κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί σοβαρά και κάποιοι είχαν αρνηθεί ουσιαστικά εμποδίζοντας με γραφειοκρατικές διαδικασίες τον εκσυγχρονισμό των υπηρεσιών. Ίσως για αυτό το λόγο έχει αποφασιστεί να ενοποιηθούν οι διάσπαρτες υπηρεσίες κυβερνοασφάλειας.
Ξεπερνώντας αυτό καθεαυτό το γεγονός η ελληνική παθογένεια, ο ωχαδελφισμός, η αποφυγή ευθυνών, η αρτηριοσκληρωτική νοοτροπία και η κουλτούρα ενός κακώς εννοούμενο συνδικαλισμού, αποτελούν τις βασικές αιτίες μιας εθνικής μιζέριας. Μιας αρρώστιας που έχει κολλήσει σαν βδέλλα και έχει μετατραπεί σε εθνική συνήθεια. Επηρεάζοντας ακόμη και την ίδια την πολιτική που σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί με τη λογική της αναβολής. «Έχει ο Θεός», μόνο που μερικές φορές «…δεν έχει». Και η καταστροφή επέρχεται φυσιολογικά. Και με μεγάλες επιπτώσεις.
Και η πολιτική ενισχύει αυτή την αρρώστια. Μόνο που πια είναι ανάγκη να αλλάξει. Να βάλει πλαίσια, να ρυθμίσει κανόνες, να επιβάλει νόμους και τελικά να αλλάξει την αρρωστημένη κουλτούρα. Ουσιαστικά να εμπνεύσει. Μόνον έτσι γκρεμίζεται το παλαιολιθικό κράτος.
Με γενναίες αποφάσεις και όχι με φοβισμένες ηγεσίες. Από οποιαδήποτε ηγετική θέση.
Ακόμη και αρχηγού κόμματος…
