Του Βασίλη Κωστόπουλου
Από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα παρατηρούμε αρκετούς σταθμούς στην ιστορία της χώρας για να μπει στο πραγματικό ευρωπαϊκό τρένο οι οποίοι επί του πρακτέου πλην ελαχίστων εξαιρέσεων χαρακτηρίστηκαν αποτυχημένοι.
Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις το ιδεολογικό χάσμα της χώρας ήταν τέτοιο όπου κάθε βήμα προς την Ευρώπη
Το διαδέχονταν μια κατρακύλα προς τον Βαλκανικό μας Αέρα.
Ο Τσώρτσιλ σε μια απ τις μνημειώδες ατάκες είπε ότι τα Βαλκάνια αναπαράγουν περισσότερη ιστορία από αυτή που μπορούν να καταναλώσουν.
Όπως στις περισσότερες των περιπτώσεων είχε δίκιο.
Ξεκινώντας απ 1979 η Είσοδος της Ελλάδας στην Ευρώπη επί του μεγάλου Εθνάρχη ήταν ομολογουμένως ένα Βήμα για να βγούμε απ το σκοτάδι.
Το βήμα αυτό διαδέχθηκαν βαρύγδουπες ατάκες περι γκαρσονιών της Ευρώπης όπου χτυπώντας το κοινό αίσθημα μας ρίξανε σε χρόνια
αμφιβόλου αισθητικής και ποιότητας δημόσιας εικόνας.
Συνεχίζοντας την προσπάθεια μας να μπούμε στον Ευρωπαϊκό χάρτη η ρητορική Μητσοτάκη την τριετία του 1990, η οποία δικαιώθηκε πανηγυρικά 30 χρόνια μετά,
έβρισκε αντίπαλο το βαθύ κράτος το οποίο πλέον έτρωγε απ το μέλλον της χώρας παράγωντας μηδενικές υπηρεσίες.
Η Τετραετία της εισόδου στο Ευρώ ήταν απλά μια απόδειξη ότι είχαμε πλάσει έναν ΒαλκανοΑμερικάνικο τρόπο ζωής αλλά με κομμουνιστικού τύπου οικονομία.
Όλο αυτό το περίεργα υβριδικό οικονομικό μοντέλο είχε πλέον πορεία προς τα βράχια.
Ακολούθησαν η πενταετία Καραμανλή η οποία συνοψίζεται στην δήλωση «Η Ελλάδα διοικείται από Νταβατζήδες» αλλά και η θητεία Παπανδρέου όπου με δύο λέξεις « Λεφτά Υπάρχουν» σηματοδοτούσε ότι πλέον ο ελληνικός λαός ζούσε τον δικό του ΜΥΘΟ.
Μετέπειτα η βαθειά κρίση απέδειξε ότι είχαμε δει και τα προηγούμενα.
Όλοι λέγανε για αλλαγή αλλά κανείς δεν ήθελε επί της ουσίας να αλλάξει απ το παλιό σύστημα του κάθομαι και πλουτίζω χωρίς να παράγω, κοινώς με δανεικά.
Όταν δε τα νούμερα γινόντουσαν θετικά μετά κόπων του λαού, όταν άλλαζε κάτι το οποίο πολλοί το θεωρούσαν αυτονόητο γιατί δεν γινότανε τόσα χρόνια, τότε ο Λαός πάλι επέλεγε πάλι να ζήσει ένα άλλο ΜΥΘΟ.
Τον Μύθο της Αριστεράς όπου με παλαιάς κοπής ρητορική ξύπνησε το ένστικτο του πεινασμένου Έλληνα για χρήμα και πλιάτσικο.
Και βρισκόμαστε στο σήμερα, ένα κομβικό σημείο όπου χωρίς υπερβολές είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για μια πραγματική Ευρωπαϊκή Ελλάδα.
Την Ελλάδα της Ανάπτυξης.
Μια Ελλάδα για όλους , χωρίς διχόνοιες και ιδεοληψίες, εργαζόμενοι όλοι από κοινού για την βελτίωση της καθημερινότητας των Ελλήνων απ τον Έβρο έως το Καστελόριζο.
Ίσως είναι η μοναδική φορά που ακούμε τόσο έντονα ρητορική με λύσεις , ρητορική για το αυτονόητο και ανάπτυξη του δημοσίου με πρότυπα ιδιωτικών εταιρειών .
Ίσως είναι η μοναδική φορά που κάποιος μιλάει για όλους του Έλληνες και δεν διαχωρίζει Αριστερούς , Δεξιούς , Κεντρώους όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Πρώτη φορά στην Ελλάδα το ταμπού της ανάπτυξης με ιδιωτική πρωτοβουλία μπαίνει πρώτο στην ατζέντα και το κράτος γίνεται ρυθμιστής και όχι νταβατζής.
Μία Ελλάδα που οφείλει να ακολουθεί τα διεθνή πρότυπα και τους διεθνής κανόνες εναρμονισμένη με την αισθητική της Ιστορίας της.
Ίσως είναι και αυτή η τελευταία μας ευκαιρία να γίνουμε αυτό που προσπαθούσαμε τόσα χρόνια. Ένα Γνήσιο Ευρωπαϊκό κράτος σαν αυτά που μνημονεύουμε κατά καιρούς.
Ένα μένει σε όλα τα παραπάνω.
Ου γαρ το ειπείν καλώς καλόν, αλλά τω ειπόντι δράσας τα ειρημένα
O Βασίλης Κωστόπουλος είναι Marketing Director / Entrepreneur
