Ευρωσταυρός ή ευρωλίστα;

Το πιο δίκαιο εκλογικό σύστημα, είναι αυτό που και τους υποψηφίους τους ορίζει η εκλογική βάση του κόμματος, με εσωκομματικές διαδικασίες ανάλογες αυτών που εφαρμόζονται στην εκλογή αρχηγού

Μετά τo αίτημα άρσης της ασυλίας Γεωργούλη, τα κόμματα βρήκαν την ευκαιρία να ξιφουλκήσουν κατά του εκλογικού συστήματος των ευρωεκλογών, με το οποίο οι ευρωβουλευτές εκλέγονται με σταυρό σε μια ενιαία εκλογική περιφέρεια όλης της χώρας.
«Ιδού τα αποτελέσματα του σταυρού σε μια πανελλαδική περιφέρεια» τονίζουν, υποστηρίζοντας ότι η επαναφορά της λίστας προτίμησης, όπου τον εκλογικό συνδυασμό και την σειρά εκλογής ορίζει ο πολιτικός αρχηγός κάθε κόμματος, είναι πιο δίκαιο σύστημα.


Πιο δίκαιο σίγουρα δεν είναι. Επειδή ακριβώς δεν είναι δίκαιο να αποφασίζει ο πολιτικός αρχηγός σε ποιους θα κάνει δώρο μια θητεία στην Ευρωβουλή με παχυλές αποδοχές. Για αυτό και αποφασίστηκε από το 2014, σχεδόν ομόφωνα τότε, να αντικατασταθεί η λίστα εκλογής με σταυροδοσία και δικαίωμα τεσσάρων σταυρών ανά εκλογέα.
Προφανώς με αυτό το σύστημα έχουν προβάδισμα οι «αναγνωρίσιμοι υποψήφιοι», όπως είναι οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, οι αθλητές και οι τηλεαστέρες. Αλλά θα μπορούσαν να εκλείψουν από τα ψηφοδέλτια των κομμάτων, αν το αποφάσιζαν τα κόμματα.


Ο Αλέξης Γεωργούλης, ο Θοδωρής Ζαγοράκης, η Εύα Καϊλή, ο Κώστας Αρβανίτης και ο Γιώργος Κύρτσος, εξελέγησαν ευρωβουλευτές, όχι μόνο επειδή ήταν «αναγνωρίσιμοι» από κάθε Έλληνα πολίτη, αλλά κι επειδή κάποιοι τους επέλεξαν να είναι στους συνδυασμούς με την ψευδαίσθηση ότι θα κουβαλήσουν ψήφους από άλλους πολιτικούς χώρους.
Από την άλλη πλευρά, ως το 2014 που για την είσοδο ενός υποψηφίου στην Ευρωβουλή αποφάσιζαν οι πολιτικοί αρχηγοί, είδαμε αρκετές επιλογές από όλα τα κόμματα με αντίστοιχα κριτήρια, ή με κριτήριο του πόσο κοντά ήταν ο υποψήφιος στον αρχηγό του.


Μέχρι το 2014 οι πολιτικοί αρχηγοί επέλεγαν για ευρωβουλευτές τους «αυλικούς» τους. 
Μετά το 2014, επέλεγαν οι πολίτες τους «διασκεδαστές» τους.
Τους οποίους και πάλι οι αρχηγοί τους επέλεγαν για τους εκλογικούς συνδυασμούς τους.
Με λίγα λόγια, ούτε ο ευρωσταυρός, ούτε η ευρωλίστα είναι δίκαια εκλογικά συστήματα. 


Το πιο δίκαιο εκλογικό σύστημα, είναι αυτό που και τους υποψηφίους τους ορίζει η εκλογική βάση του κόμματος, με εσωκομματικές διαδικασίες ανάλογες αυτών που εφαρμόζονται στην εκλογή αρχηγού.
Αλλά με αυτή την διαδικασία, χάνουν ένα σημαντικό προνόμιό τους οι πολιτικοί αρχηγοί.
Ας αποφασίσουν λοιπόν τα κόμματα, τι πραγματικά επιθυμούν κι ας αφήσουν τις δαιμονολογίες. 
Αν θέλουμε αρχηγικές διαδικασίες, ο δρόμος είναι ανοιχτός. 
Αν θέλουμε δημοκρατικές διαδικασίες, ο δρόμος είναι ανοιχτός επίσης…