Ανέχομαι, σημαίνει ότι διαφωνώ αλλά προς την επίτευξη ενός μεγαλύτερου στόχου, δέχομαι να συμφωνήσω. Ο λαός, βέβαια λέει, «με βαριά καρδιά» που σημαίνει ότι το κάνω μεν αλλά…
«Με βαριά καρδιά» δεν πας πουθενά, όμως. Γιατί όσο το νερώνεις το κρασί, στο τέλος φτάνεις να πίνεις σκέτο νερό και τότε έχεις χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια. Βασικά έχεις χάσει εσένα.
Και για να τα πούμε ανοιχτά. Ας κάνουμε, λοιπόν τη λεγόμενη υπόθεση εργασίας και ας πούμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος και καλεί την ελάσσονα αντιπολίτευση να το στηρίξει. Είτε δια της αμέσου συμμετοχής, με υπουργεία και κοινοβουλευτική σύμπραξη είτε δια της εμμέσου υποστήριξης, δηλαδή της ανοχής. Ούτε αντισυνταγματικό είναι ούτε περίεργο ακούγεται. Κάποιος, μάλιστα, δύναται να υποστηρίξει πως αυτό αποτελεί και δείγμα υψηλής ευθύνης.
Το πρώτο ερώτημα που εξάγεται είναι πόσο ικανή είναι η έμμεση ανοχή για να εξαντληθεί η τετραετής θητεία της κυβέρνησης; Σε πόσα νομοσχέδια θα εξέρχονται της ολομελείας της βουλής οι βουλευτές των κομμάτων που «ανέχονται»; Και μπορεί σε κάποια νομοσχέδια να υπερψηφίσουν. Αλλά σε εκείνα με τα οποία διαφωνούν; Απλώς θα εξέρχονται; Και αυτό θα αποτελέσει εφαλτήριο για τη δική τους, επόμενη πολιτική στάση; Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να συμφωνήσει στην κρατικοποίηση της ΔΕΗ ή μιας συστημικής τράπεζας;
Αλλά ακόμη και αυτό να μην είναι, τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης ανοχής; Εκτός αν συνομολογήσουμε πως η «κυβέρνηση ανοχής», θα διαρκέσει ένα διάστημα μικρότερο ή μεγαλύτερο έτσι ώστε να προετοιμαστεί κατάλληλα η χώρα προκειμένου να εξαγγελθούν νέες εκλογές. Προκειμένου να;…
Ας προχωρήσουμε, και σε μια άλλη υπόθεση εργασίας. Ας πούμε, λοιπόν, πως τα κουκιά βγαίνουν και πως υπάρχει η δυνατότητα να συγκροτηθεί κυβέρνηση ηττημένων. Κάτι που βεβαίως αρνείται ο Αλέξης Τσίπρας και προς τιμή του. Αν βγαίνουν, όμως; Αν δυο ή τρία κόμματα βγάζουν τα ικανά και αναγκαία «κουκιά»; Αυτό που θα μετρήσει θα είναι οι «ηττημένοι»;…
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν αποτελούν πανάκεια. Ούτε, όμως, είναι a priori καταδικαστέες. Εξάλλου τις σημαντικότερες αποφάσεις για το μέλλον της χώρας, τις έλαβαν κυβερνήσεις συνεργασίας. Είναι διαφορετικό, κατά τη γνώμη μου, η κυβέρνηση που εδράζεται σε δυο ή σε τρία κόμματα που συμμετέχουν ενεργά σε όλα τα ζητήματα και διαφορετικό η ανοχή.
Βεβαίως τα κόμματα ανάλογα με τα ποσοστά τους, έχουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί. Και για την επόμενη ημέρα των εκλογών αλλά και για το βάθος της τετραετίας. Και η υπεύθυνη ή ανεύθυνη στάση τους, απέναντι στη χώρα, αξιολογείται και κρίνεται.
Γιατί είναι διαφορετικό να σε ανεχτώ και άλλο να σε αποδεχτώ. Το δεύτερο απαιτεί μια βαθιά και ουσιαστική πολιτική συμφωνία. Στη βάση προγραμμάτων. Και αυτό θα κριθεί. Όπως και όλες οι κυβερνήσεις συνεργασίας των τελευταίων ετών…
