Το βράδυ της περασμένης Τρίτης, ήταν ένα κολασμένο βράδυ για όσους βρέθηκαν με τα αυτοκίνητά τους στο κέντρο της Αθήνας. Το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε πορεία από το Σύνταγμα ως την Αμερικανική πρεσβεία για να διαμαρτυρηθεί για την επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος όμως είχε ήδη αναχωρήσει από την Αθήνα. Κι έτσι χωρίς λόγο, παρέλυσε η Βασιλίσσης Σοφίας και οι γύρω δρόμοι τουλάχιστον για τρεις ώρες.
Το πρωί της επομένης, παρέλυσε ξανά το κέντρο της Αθήνας, από πορεία των υγειονομικών που ζητούν από την κυβέρνηση να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα που προβάλλουν για χρόνια, κι από τα οποία αρκετά έχουν ήδη ικανοποιηθεί. Μόλις ξεμπλόκαρε το κέντρο της πρωτεύουσας από του υγειονομικούς, το ξαναμπλόκαραν οι καλλιτέχνες, οι οποίοι κάνουν πια μια συγκέντρωση κάθε μέρα, ενώ η κυβέρνηση αποδέχθηκε σχεδόν το σύνολο των αιτημάτων τους.
Σου λένε όλοι αυτοί, «αν δεν πιέσουμε τώρα που έχουμε εκλογές να πάρουμε ότι μπορούμε, πότε θα πιέσουμε»; Μέχρι ενός σημείου ακούγεται λογικό.
Μόνο που στην εξίσωσή τους, όλοι αυτοί ξεχνούν να βάλουν κι αυτές τις χιλιάδες πολιτών που τiς ταλαιπωρούν κάθε μέρα.
Όλοι αυτοί που διαδηλώνουν, μιλούν κάθε μέρα για τις ευθύνες του κράτους, και ξεχνούν ότι ευθύνες έχουν και οι ίδιοι. Διότι όσοι διαδηλώνουν, έχουν κι αυτοί υποχρεώσεις έναντι της κοινωνίας. Δεν έχουν μόνο δικαιώματα.
Κι αν κάποτε αποφάσιζε να διαδηλώσει όλος αυτός ο κόσμος που ταλαιπωρείται από τις πορείες και τις διαδηλώσεις, όλοι αυτοί οι επαγγελματίες διαδηλωτές και συνδικαλιστές, θα έψαχναν τρύπα να κρυφτούν.
Είναι ζήτημα χρόνου πότε θα ξεσπάσει κι αυτός ο αδικημένος, ανώνυμος πολίτης που πληρώνει εδώ και χρόνια τους ακτιβισμούς όλων των άλλων.
Κι όταν θα ξεσπάσει, τότε θα αλλάξουν πολλά σε αυτή την χώρα. Στη χώρα που οι μειοψηφίες, καταδυναστεύουν επί χρόνια την σιωπηλή πλειοψηφία…
