Να ξεκινήσω από το παράδειγμα: Η φίλη μου που ζει τα τελευταία χρόνια στη Γερμανία έλαβε πέρσι από τον οικογενειακό της γιατρό (ναι, εδώ και πολλά χρόνια έχουν οικογενειακό γιατρό) το ραντεβού της για τη μαστογραφία της και το Παπ- τεστ της.
Φυσικά ανταποκρίθηκε- παρότι ένα χρόνο νωρίτερα όλα ήταν «καθαρά». Πέρσι, λοιπόν, δεν ήταν. Διαγνώσθηκε με καρκίνο στο στήθος, αλλά σε αρχικό στάδιο. Η αντιμετώπιση του προβλήματος κράτησε λίγους μήνες, με πολλή αγωνία μεν, αλλά με αρχή, μέση και τέλος. Καμία στιγμή δεν είχε κίνδυνο ζωής, δεν χρειάσθηκε μαστεκτομή, το αφήνει πίσω της με τις προληπτικές επαναληπτικές εξετάσεις της να προγραμματίζονται από το σύστημα υγείας.
Θα μου πείτε τί συγκρίνεις; Ελλάδα και Γερμανία; Δεν συγκρίνω. Αναγνωρίζω όμως, ότι το πρόγραμμα «Φώφη Γεννηματά» για τις προληπτικές εξετάσεις για τον καρκίνο του μαστού και τα sms για τις ψηφιακές μαστογραφίες που άρχισαμε να λαμβάνουμε οι γυναίκες άνω των 50, είναι ένα βήμα μπροστά. Θα έπρεπε να αφορά γυναίκες από την ηλικία των 40; Να μη σταματά σ’ εκείνες που είναι 69; Ναι, θα απαντήσω. Αλλά το ότι δεν έγιναν όλα, δεν μπορεί να σημαίνει πως δεν θα αναγνωρίσουμε το κάτι, ακριβώς γιατί πρέπει να περιμένουμε και τα περισσότερα. Αλλιώς είμαστε μίζεροι. Και όταν υπονομεύουμε ένα τέτοιο εγχείρημα, γινόμαστε εκτός από μίζεροι και επικίνδυνοι.
