Του Στέλιου Κάνδια
Είναι τελικά εκπληκτικό τι ιστορίες ελληνικού παραλογισμού και ανατολίτικου σουρεαλισμού, τι πηγές έμπνευσης μπορεί να αλιεύσει στα καφέ ένας δημοσιογράφος, ένας συγγραφέας ένας οποιοδήποτε ή οποιαδήποτε. Η πραγματικότητα και τα σκετσάκια της συχνά υπερβαίνουν και τη γόνιμη φαντασία ενός συγγραφέα και σου καίνε τις εγκεφαλικές συνάψεις. Όταν κάνει καμώματα η Φωφώ (αρσενική θηλυκή ή μη δυαδική, γιατί ζούμε και σε εποχές πολιτικής ορθότητας) προσκυνά κι ο Ντάριο Φο.
Έτσι λοιπόν τον πόνο του σε φίλο του σε καφετέρια του Χαλανδρίου διεκτραγωδούσε πρόσφατα στο διπλανό τραπέζι ένας ψαρομάλλης κύριος κοντά στη σύνταξη. Και χωρίς να το θέλουμε, γίναμε ωτακουστές, και ας μας το συγχωρέσει μεταφέρουμε την ιστορία. Όντας προϊστάμενος, τμηματάρχης ή κάτι τέτοιο (δεν είχαμε το θράσος να ρωτήσουμε) σε μια δημόσια υπηρεσία ο κυριούλης διηγούνταν σε φίλο του ότι ένας υφιστάμενος του προ μηνών τού ζήτησε να πάει να προσκυνήσει τη σορό του Μίκη Θεοδωράκη στη Μητρόπολη Αθηνών. Και μπράβο του θα έλεγε εδώ ο Μάνος ο Βουλαρίνος, κι ο προϊστάμενος το ίδιο έπραξε. Και γιατί άλλωστε να ζητήσει την άδεια του τμηματάρχη να πάει στο λαϊκό προσκύνημα του Μίκη; Σε εποχές κηδείας Παλαμά επί κατοχής ή Σεφέρη επί χούντας ζούμε; Πλην όμως ο υφιστάμενος ήθελε να τιμήσει τον Μίκη εντός... ωραρίου, ήθελε να αφήσει τη δουλειά και να πάει στη Μητρόπολη. "Να πας μετά τη δουλειά όπως έκανα εγώ χθες" του είπε ο εμβρόντητος προϊστάμενος και τον έστειλε στο γραφείο του.
Δε μάθαμε άραγε πώς ένιωσε ο υπάλληλος. Αδικημένος σαν τον Κούρκουλο στο “Κατάχρηση Εξουσίας”; Πίστεψε πως απουσιάζει ο προσήκων σεβασμός στο Μίκη Θεοδωράκη του οποίου μάλλον αυτοανακηρύχθηκε εκπρόσωπος υπαλλήλων δημοσίου; Θεώρησε ότι δεν υπήρξε ενσυναίσθηση της πολιτείας επειδή δεν έκλεισαν οι υπηρεσίες για να σπεύσουν(;) αγελαδόν για το λαϊκό προσκύνημα οι δημόσιοι υπάλληλοι; “Ξαναχτύπησε” άραγε, ζητώντας να αφήσει πάλι το πόστο του για να πάει στο λαϊκό προσκύνημα της Φώφης Γεννηματά; Μήπως θα άφηνε το Μίκη και θα πήγαινε για πουρνάρια σε διπλανή καφετέρια εάν ο προϊστάμενος του τού άναβε “πράσινο φως”;
Φαίνεται πως στη χώρα μας για κάθε τιτανιαίο Μίκη υπάρχουν αμέτρητοι σπιθαμιαίοι Μίκυ εντός και εκτός δημοσίου (μη γενικεύουμε, άξιοι και φιλότιμοι πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι). Κοπανατζήδες, θρασείς, οι οποίοι νομίζουν ότι έχουν μεγαλύτερο μπόι από το πραγματικό τους. Και εμείς πρέπει να υφιστάμεθα, συχνά αδιαμαρτύρητα, τα σκέρτσα τους, τα νάζια τους, τις κοπάνες τους, την κατάχρηση της όποιας εξουσίας τους τους ακροβατισμούς της λογικής τους. Ο Ευγένιος Ιονέσκο θα είχε μείνει έκπληκτος από το ελληνικό θέατρο του παραλόγου. Από τις ενδημικές νοοτροπίες μας που υπερβαίνουν τον εκσυγχρονισμό ή το επιτελικό κράτος και είναι ανθεκτικότερες από τις κατσαρίδες στον πυρηνικό πόλεμο ή τη μετάλλαξη Δέλτα στο μπόλι.
“Όσο περισσότερο προσπαθώ να με εξηγήσω τόσο λιγότερο με καταλαβαίνω” είχε πει ο Ιονέσκο. Η ρήση ταιριάζει γάντι στη νεοελληνική σάγκα. On with the show Mickey.
