Η μάχη για το κέντρο 

Η Αθήνα αλλάζει, το κέντρο μεταλλάσσεται και στο στέμμα της πρωτεύουσας προστέθηκαν πετράδια όπως η νέα Εθνική Πινακοθήκη, το ΕΜΣΤ, το Μουσείο της Ακρόπολης ή το Μουσείο Γουλανδρή    

Αν στο παρόν άρθρο είστε προετοιμασμένοι να διαβάσετε για τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ, τότε θα σας απογοητεύσω. Όταν μιλάμε για τη μάχη για το κέντρο δεν μιλάμε με πολιτικούς όρους. Δεν μιλάμε για τον περίφημο κεντρώο χώρο. Μιλάμε για τη μάχη για το κέντρο της Αθήνας. Είναι μια μάχη διαρκής, σκληρή, αλλά μια μάχη που κερδίζεται. Και κερδίζετε εσείς οι πολίτες με τη συμμετοχή σας. Το κέντρο της Αθήνας, η Αθήνα ολόκληρη ως μητροπολιτικό κέντρο, ως πυρήνας της Αττικής που έρχεται πια πολύ κοντά με το δίκτυο του μετρό, εισέρχεται σε μια νέα εποχή με τη σύμπραξη πολιτείας και ιδιωτικού τομέα. Γνωρίζει τα τελευταία χρόνια μια επιταχυνόμενη κοσμογονία, μια δημιουργική εντροπία. Από το Πεδίον του Άρεως που γίνεται ύπαιθρο μουσείο με τη συμβολή ιδιωτικών φορέων και την αναγέννηση του ιστορικού Green Park, μέχρι την πλατεία Ομονοίας, επιταχυντή ριζικών αλλαγών στην περιοχή, η αλλαγή σελίδας εντυπωσιάζει. Και τι να πει κανείς για του Ψυρρή. Είναι συγκλονιστική η ταχύτατη μεταμόρφωση της συνοικίας από τη φολκλορική εκδοχή του ελληνικού τουρισμού σε μια εναλλακτική πιο σύγχρονη πρόταση. Hotels και hostels με ιδιαίτερη αισθητική, νεαρόκοσμος και καλόγουστα μπαράκια ή εστιατόρια με μια εναλλακτική κουλτούρα ξεφύτρωσαν από το πουθενά. Κάποιοι δε θα αναγνωρίσουν την περιοχή. Η Αθήνα αλλάζει, το κέντρο μεταλλάσσεται και στο στέμμα της πρωτεύουσας προστέθηκαν πετράδια όπως η νέα Εθνική Πινακοθήκη, το ΕΜΣΤ, το Μουσείο της Ακρόπολης ή το Μουσείο Γουλανδρή στο Παγκράτι. Η σύγχρονη Αθήνα συνυπάρχει αρμονικά με τη μακραίωνη ιστορία της, με την Ακρόπολη την τριλογία και τα υπόλοιπα νεοκλασικά, αλλά δεν βασίζεται μόνο σε αυτή, δεν ορίζεται μόνο από αυτή. 

Είναι όλα καλώς καμωμένα; Αναμφισβήτητα όχι. Ελλοχεύουν κίνδυνοι από την αλλοίωση του οικιστικού χαρακτήρα ορισμένων περιοχών και μέλλουν πολλά να γίνουν σε επίπεδο  αστικού σχεδιασμού ακόμη και στην κυψέλη της γειτονιάς; Αναμφισβήτητα ναι. Αλλά θα πρέπει να επαινέσουμε αυτή τη συλλογική φυγή από τη μιζέρια και την υποβάθμιση, από τα ναρκωτικά και την πορνεία. Η πρωτεύουσα δείχνει ένα φωτεινότερο, πιο όμορφο πρόσωπο, μια φυσιογνωμία διαφορετική και σύγχρονη. Δεν λείπουν από αυτό το πρόσωπο μαζί με τις γοητευτικές ρυτίδες οι ατέλειες και τα σημάδια κακοποίησης προηγούμενων ετών. Όμως ακριβώς γι' αυτό το σύγχρονο πρόσωπο της Αθήνας δεν είναι προσωπείο, ακριβώς γι' αυτό είναι και τόσο ελκυστικό.