Του Στέλιου Κάνδια
“To σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι, μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος, μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό”
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
Καλά τα έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα πει κανείς, αλλά ποιος τον ακούει, σίγουρα δεν τον άκουγε ο δολοφόνος του. Και μια που μιλάμε για δολοφονίες, την Τρίτη στη Νέα Σμύρνη δεν είχαμε μόνο την απόπειρα δολοφονίας ενός αστυνομικού της Ομάδας Δίας, αλλά είχαμε και μια απόπειρα δολοφονίας της κοινής λογικής.
Πρώτα πρώτα να πούμε ότι μετά το σοβαρό τραυματισμό του αστυνομικού κάποιοι θα πρέπει να έχουν πάψει να τρέφουν ψευδαισθήσεις ότι είναι ευαίσθητοι και καταδικάζουν “τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται”, ένα κλισέ που ειλικρινά προκαλεί θυμηδία. Ασφαλώς (δεν) καταδικάζουν τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, υπάρχουν α λα καρτ ευαισθησίες, ας είναι ειλικρινείς στον εαυτό τους τουλάχιστον. Στην Ελλάδα η φυλή των “ναιμεναλλάδων” είναι πολυπληθής. Όμως μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο και τον εαυτό σου για πάντα.
Για τον “μπάτσο” που κινδύνεψε να βρεθεί στον τάφο στα κοινωνικά Μήδεια στις πρώτες ώρες στην καλύτερη περίπτωση είχαμε μια ηχηρή σιωπή, μια “άκρα του τάφου σιωπή”, στη χειρότερη μηνύματα μίσους, γραφικές δικαιολογίες, σαρκασμούς και ανεπίκαιρα της στιγμής αντικυβερνητικά σχόλια πάνω από μια λίμνη αίματος - δυστυχώς και από κοινοβουλευτικό κόμμα. Ένας άνθρωπος που μπορεί να βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη στη θέση τους θα καταδίκαζε απερίφραστα την απόπειρα δολοφονίας, δηλώνοντας ότι αμαύρωσε και επισκίασε τη συγκέντρωση κατά της αστυνομικής βίας και των φαινομένων κατάχρησης εξουσίας, που βέβαια δεν είναι σημερινά. Ανάλογα περιστατικά έχουν σημειωθεί τόσο επί ΠΑΣΟΚ όσο και επί ΣΥΡΙΖΑ. Η υιοθέτηση των προτάσεων της επιτροπής Αλιβιζάτου και η μεταφορά του πειθαρχικού ελέγχου των αστυνομικών στο Συνήγορο του Πολίτη, είναι βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά πρέπει να έχουν έμπρακτα αποτελέσματα όπου και όποτε χρειάζεται. Αλλά άλλο αυτό, άλλο να μιλάμε για “αστυνομοκρατία”. Είμαστε στην Ελλάδα της υπερβολής και κάποιοι “πληκτρολογιομάχοι” ζουν το μύθο του Άουσβιτς και της δημοκρατικής εκτροπής καθήμενοι με το λάπτοπ στους αναπαυτικούς καναπέδες τους.
Κι από τους “μπάτσους” πάμε στις ορδές των προγλωσσικών. Πρέπει να καταλάβουν ότι η μόνιμη οργή είναι σαν τον πριαπισμό, στο τέλος προκαλείται ανήκεστος βλάβη· στην προκειμένη περίπτωση όχι στις νότιες αλλά στις βόρειες περιοχές του σώματος, ήγουν στον εγκέφαλο. Μέσα στην περιφρόνησή τους για την “αστική δημοκρατία”, ένας μπάτσος, δεν μπορεί να είναι ένας κακοπληρωμένος εργαζόμενος, σύζυγος, αδελφός, πατέρας. Δεν μπορεί να είναι άνθρωπος. Μπορεί να είναι μόνο “μπάτσος”, ένα a priori κάθαρμα, μια μηχανή βίας που μπορεί ανά πάσα στιγμή να εξοντωθεί. Μήτρα κάθε φασισμού η γενίκευση.
Κάποιοι ζουν στη φούσκα της φαντασιακής τους αυτάρκειας στιγμές εμφυλίου, βλέποντας μόνο “στρατόπεδα”. Θέλουν ξεκάθαρα νεκρούς, είτε “εχθρούς” είτε “συντρόφους” για να τροφοδοτήσουν με αίμα το κανάλι του μίσους, θυσία στο βωμό της κοινωνικής ανωμαλίας που φαντασιώνονται. Απάνθρωποι; μισάνθρωποι; Μη άνθρωποι, εν τέλει κτήνη, καθώς είναι απογυμνωμένοι από βασικές ευαισθησίες που μας ξεχωρίζουν από τα θηρία. Ανθρωποβόροι. Το σκοτάδι θέλει το σκοτάδι, το μίσος θέλει το μίσος. Όμως όλα αυτά ερήμην της κοινωνίας.
