Απολογήθηκε χθες ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, την ημέρα που η δολοφονία της Καρολάιν έκλεινε ακριβώς έναν χρόνο. Προσπάθησε να πείσει το δικαστήριο ότι έχει μετανιώσει και να προκαλέσει «λύπηση» προς τον ίδιο «που κατέστρεψε τη ζωή του και έχασε τον άνθρωπό του».
Γιατί όμως κανείς μας δεν πείστηκε; Γιατί για άλλη μια φορά τα όσα είπε ο δολοφόνος ήταν ένα κακό θέατρο.
Ένας άνθρωπος που έχει ναρκισσιστική συμπεριφορά ή ακόμα και ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Επιζητεί την προσοχή των άλλων και τον θαυμασμό, δημιουργεί προβληματικές σχέσεις και δεν έχει αισθήματα συμπόνιας προς τους άλλους και ενσυναίσθηση.
Πίσω από τη «μάσκα» ενός πολύ σίγουρου για τον εαυτό του ατόμου κρύβεται ένα άτομο με πολύ εύθραυστη αυτοπεποίθηση, που με την παραμικρή κριτική ή αμφισβήτηση μπορεί να «εκραγεί».
Χαρακτηριστικά, ένα άτομο με ναρκισσιστική διαταραχή θεωρεί ότι είναι υπεράνω όλων, επιζητεί την δύναμη και τη δόξα, μονοπωλεί συζητήσεις, εκμεταλλεύεται τους γύρω του, δε μπορεί να αναγνωρίσει τα συναισθήματα και τις ανάγκες των άλλων, έχει αλαζονική συμπεριφορά και «παίζει θέατρο», προσποιείται ότι είναι όλα τέλεια στη ζωή του.
Επίσης, θυμώνει εύκολα όταν δεν χρήζει ιδιαίτερης μεταχείρισης, εξοργίζεται όταν κάποιος άλλος «πάει να βγει από πάνω» και δε μπορεί να ελέγξει εύκολα τα συναισθήματά του.
Για όλα αυτά και πολλά παραπάνω ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος δε μας ξεγελάει πια.
Ευελπιστούμε όλοι ότι οι δικαστές δεν θα του χαριστούν και θα δουν πίσω από το προσωπείο του «μετανιωμένου».
Δεν είναι μόνο το αποτρόπαιο γεγονός της γυναικοκτονίας, είναι το όλο θέατρο και η χειραγώγηση του κοινού αισθήματος. Είναι το ότι αγκάλιαζε τη μητέρα της Καρολάιν με τα ίδια χέρια που στέρησε τη ζωή του παιδιού της και μετά ισχυριζόταν ότι δε μπορούσε να της γυρίσει την πλάτη γιατί αυτό θα ήταν «υποκριτικό».
Η κοινωνία μας πλέον εμφανίζεται πιο έτοιμη να αντιμετωπίσει τέτοια περιστατικά και να τα βλέπει όπως ακριβώς είναι και αυτό είναι ενθαρρυντικό για να μην υπάρξει άλλη Καρολάιν, άλλη Γαρυφαλλιά, άλλη Ελένη…
