Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, χιλιάδες παιδιά σε ολόκληρη την χώρα ξεκινούν την μάχη των Πανελλαδικών εξετάσεων, το αποτέλεσμα των οποίων πολύ συχνά φέρει ένα έντονο ψυχοκοινωνικό αποτύπωμα. Ο μαθητής που δεν επιτυγχάνει τα επιθυμητά για εκείνον ( ; ) αποτελέσματα, συχνά στιγματίζεται ως κακός ή αποτυχημένος. Πότε όμως θα καταρρίψουμε ως κοινωνία τον μύθο του κακού μαθητή; Πότε θα σταματήσουμε να περιορίζουμε το δικαίωμα στο όνειρο μέσα στα στενά πλαίσια των Πανελλαδικών εξετάσεων; Η επόμενη, μετά τις Πανελλήνιες, ημέρα δεν πρέπει να είναι αφιερωμένη μόνο στα συγχαρητήρια σε εκείνους που πέτυχαν τους στόχους τους αλλά πολύ περισσότερο σε εκείνους που απέτυχαν.
Προσπάθησε ξανά παιδί μου, απότυχε ξανά, απότυχε καλύτερα.
Η ζωή μας είναι γεμάτη με εξετάσεις και κάθε μία από αυτές έρχεται να αποτελέσει μια μεθοδολογία διαχείρισης τόσο του καλού όσο και του κακού αποτελέσματος - ή αν θέλετε κυρίως του κακού αποτελέσματος. Αν η εκπαίδευσή μας υιοθετεί ένα σύστημα αξιολόγησης όπως αυτό των Πανελληνίων το οποίο απευθύνεται σε συγκεκριμένη μερίδα μαθητών, τότε συντηρούμε μάλλον άθελά μας μια εκπαίδευση για λίγους - κάτι το οποίο μοιραία οδηγεί πολλά παιδιά στην απομόνωση, στην απογοήτευση και στην εσωστρέφεια. Εν ολίγοις, δεν υπάρχουν επιτυχημένοι, αποτυχημένοι, καλοί και κακοί μαθητές. Υπάρχουν μόνο ευτυχισμένοι άνθρωποι και είναι χρέος του σχολείου σε αυτή την κατηγορία να μην υπάρχουν εξαιρέσεις.
Ο μύθος του κακού μαθητή μπορεί να καταρριφθεί μόνο από την ιστορία του ίδιου του Αϊνστάιν.
Αν ζούσε λοιπόν στην εποχή μας ο Αϊνστάιν, το πιο πιθανό είναι να μην ήταν ανάμεσα στους επιτυχημένους των Πανελλαδικών εξετάσεων. Αυτό γιατί πολύ απλά ένα σύστημα το οποίο βασίζεται στην αποστήθιση της γνώσης, μοιραία θα απέρριπτε τον σπουδαίο Φυσικό που λογικά δεν θα απαντούσε ποτέ αμέσως σε μια ερώτηση, θα σκεφτόταν ώρες προτού απαντήσει και δεν θα ήταν σε θέση να αποστηθίζει ποτέ τίποτα.
