Το πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει από τα μεγέθη αυτά, είναι πως η κυβέρνηση δεν έχει χάσει τον στόχο της αυτοδυναμίας. Αν στις εκλογές που θα διεξαχθούν με απλή αναλογική καταγράψει ένα ποσοστό κοντά στο 34%, είναι αρκετά πιθανό στις επόμενες εκλογές που θα διεξαχθούν με ενισχυμένη αναλογική κι αφού θα έχει προηγηθεί το σοκ της ακυβερνησίας, να κατακτήσει ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό που μπορεί να της χαρίσει την αυτοδυναμία.
Το δεύτερο συμπέρασμα, είναι πως αυτός ο διπολισμός που παραμονές των εκλογών, συρρικνώνει την δύναμη των άλλων κομμάτων, αρχίζει να λειτουργεί και πάλι ενισχύοντας και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αντιθέτως το ΠΑΣΟΚ που μετά την εκλογή Ανδρουλάκη άρχισε να καταγράφει ποσοστά κοντά στο 15%, έχει αρχίσει να υποχωρεί μετά τον Ιούλιο.
Το τρίτο συμπέρασμα, είναι πως η υπόθεση της «επισύνδεσης Ανδρουλάκη» δεν έχει προκαλέσει σοβαρό πολιτικό κόστος στη κυβέρνηση. Το ποσοστό της όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά αντιθέτως αυξήθηκε ελαφρά, προφανώς γιατί η κοινή γνώμη ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς η χώρα διαχειρίζεται την κρίση με την Τουρκία και την κρίση με την ενέργεια, ζητήματα για τα οποία εμπιστεύεται τον πρωθυπουργό, περισσότερο από κάθε άλλον πολιτικό αρχηγό.
Αν δεν συμβεί λοιπόν κάτι απρόοπτο, που να αλλάξει σημαντικά τα πολιτικά δεδομένα και τις διαθέσεις της κοινωνίας στους μήνες που θα μεσολαβήσουν ως τις εκλογές, είναι σχεδόν βέβαιο πως κι αυτές οι εκλογές θα είναι ντέρμπι για δύο.
Το κορυφαίο δίλημμα θα είναι και πάλι Νέα Δημοκρατία ή ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως Μητσοτάκης ή Τσίπρας. Το ΠΑΣΟΚ που κάποια στιγμή έδειξε ικανό να μπει σφήνα στον δικομματισμό και να διεκδικήσει ρόλο ρυθμιστικού παράγοντα στο πολιτικό σκηνικό, δεν το δείχνει πλέον.
Μπορεί να φταίει η στρατηγική που ακολουθεί ο αρχηγός του, που τον τελευταίο καιρό ασχολείται μόνο με τις υποκλοπές. Μπορεί και να μην φταίει και να επικρατούν και πάλι οι αμείλικτοι κανόνες της πολιτικής.
Αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Κι οι επόμενες εκλογές θα είναι ντέρμπι για δύο…
