Η επική ταινία του «Μπακαλόγατου» κατά τη γνώμη μου, περιγράφει απολύτως την διαμάχη του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Και αν στην ταινία δεν μπορούμε να κρατηθούμε από τα γέλια για το πολιτικό σκηνικό που παρατηρήσαμε δεν άξιζε ούτε το εισιτήριο.
Η αποτυχημένη παράσταση του Στέφανου Κασσελακη να επιδιώκει να είναι πρωταγωνιστής σε στημένο θέατρο δεν έπεισε κανέναν. Οι διαπληκτισμοί οι χειροδικίες οι τραμπουκισμοί και οι γηπεδικές ύβρεις δεν αντέχουν σε σχολιασμό. Και ειδικά για το χώρο της αριστεράς. Πίστευα μέχρι χθες πως η εποχή του «αυριανισμού» έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Πλανήθηκα ομολογώ.
Δεν έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ από το συνέδριο του αλλά εκείνοι που μέχρι χθες έδιναν τον δικό τους αγώνα. Οι τίτλοι τέλους για την αξιωματική αντιπολίτευση έχουν ήδη τεθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ σταμάτησε να υπάρχει. Η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντέχει επι του τυπικού. Οι θεατές θα σταματήσουν να υπάρχουν γιατί το έργο δεν αντέχει σε πολλαπλές σεζόν. Οι πρωταγωνιστές ή αποχώρησαν ή σταμάτησαν να παίζουν με κέφι. Και έτσι δεν υπάρχει πλέον ενδιαφέρον από το κοινό. Και φυσικά δεν αντέχει σε σχολιασμό ο ανύπαρκτος πολιτικός πολιτισμός.
Η επόμενη ημέρα θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Όχι γιατί ο κ. Κασσελακης θα είναι υπό επιτροπεία αλλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αναξιόπιστος στην κοινωνία. Και σε αυτό φέρουν ευθύνες όλοι οι παράγοντες προεξάρχοντος του νυν προέδρου. Όπως είχε και τότε ευθύνες ο Αλέξης Τσιπρας.
Δεν είναι κακό να κλείνουν κάποιοι κύκλοι. Ούτε είναι λάθος. Σε όλους τους πολιτικούς χώρους και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη τα κόμματα αλλάζουν. Εν κινήσει είναι τα κόμματα και έχουν δυναμικές. Δεν είναι στατικοί οργανισμοί. Κακό είναι να μην το αντιλαμβάνεσαι εγκαίρως και με γενναιότητα να το αναγνωρίζεις. Η ευθύνη στους ηγέτες δεν είναι μόνο απέναντι στο κόμμα τους αλλά στην κοινωνία.
Το ζητούμενο δεν είναι η μακροβιότητα του νυν προέδρου αλλά η ύπαρξη μιας ισχυρής κεντροαριστεράς. Μιας ισχυρής αντιπολίτευσης. Σύγχρονης δημιουργικής και με λύσεις. Και όχι αντί- θέσεις και ανέξοδες προτάσεις. Και αυτό απεδείχθη στις εθνικές εκλογές.
