Πέρασε σχεδόν απαρατήρητη η είδηση, ενώ είναι ιδιαίτερα σημαντική: Το νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» ολοκλήρωσε την τελευταία εφημερία του, χωρίς να στηθεί ούτε ένα ράντσο στους θαλάμους του ή στα εξωτερικά ιατρεία.
Πώς συνέβη αυτό το θαύμα;
Με την πολύ απλή μέθοδο της συνεργασίας με το στρατιωτικό νοσοκομείο «ΝΙΜΤΣ» που βρίσκεται ακριβώς δίπλα του, σε ημέρες εφημερίας!
Αυτό το πρωτοφανές επίτευγμα, που αποτελεί πραγματικό άλμα στην προσπάθεια σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όταν ένας ανήμπορος και φτωχός ασθενής φτάνει στο νοσοκομείο, πήρε περίπου σαράντα χρόνια για να το πετύχει το ελληνικό κράτος.
Και δεν ξέρουμε ακόμα αν το κατόρθωσε σε μόνιμη βάση, ή μόνο προσωρινά…
Και τίθεται αυτόματα το ερώτημα: Γιατί αυτό που συνέβη στον «Ευαγγελισμό», δεν μπορεί να γίνει κανόνας σε όλα τα νοσοκομεία της Αθήνας; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να εξαφανιστούν τα ράντζα με συνεργασία μεταξύ των νοσοκομείων, όταν μόνο στο κέντρο της Αθήνας, λειτουργούν τουλάχιστον δέκα μεγάλα νοσοκομεία που είναι ενταγμένα στο ΕΣΥ;
Γιατί δεν μπορεί να συνεργαστεί αναλόγως στις εφημερίες το Ιπποκράτειο με το Ναυτικό Νοσοκομείο, ή το Λαϊκό με το 401;
Πιο σημαντικό για μια κυβέρνηση, αλλά και για ένα κράτος γενικότερα, δεν είναι να πετύχει τα υπερφιλόδοξα και τα μεγαλόσχημα που ακούμε κατά καιρούς. Το πιο σημαντικό είναι να επιτύχει τα αυτονόητα.
Κάποτε συζητούσαμε αν τα βιβλία θα είναι στα σχολεία, όταν ξεκινά η σχολική χρονιά. Αυτό το πετύχαμε.
Κάποτε συζητούσαμε αν μπορεί κάποτε να υποβάλλει ένας Έλληνας πολίτης μια αίτηση συνταξιοδότησης και να μην περιμένει για την σύνταξή του επί χρόνια.
Κι αυτό το πετύχαμε.
Είναι τόσο δύσκολο να εξαφανίσουμε τα ράντσα και να τηρείται μια αυστηρή σειρά προτεραιότητας στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων σε ημέρες που εφημερεύουν για να εξαφανιστούν οι εικόνες χάους και δυστυχίας;
Αυτά είναι τα πραγματικά επιτεύγματα κι όχι τα «θα» και τα φιλόδοξα σχέδια που ακούμε προεκλογικά με υποσχέσεις ότι όπου να ναι θα γίνουμε …Ελβετία.
Η πραγματική επανάσταση για χώρες όπως η Ελλάδα, είναι η επανάσταση του αυτονόητου. Αυτά δηλαδή που στις προηγμένες χώρες είναι αυτονόητα, αλλά στην Ελλάδα δεν είναι. Ας στοχεύσουμε πρώτα σε αυτά…
