Υπάρχει ένα αξίωμα στην πολιτική που αναφέρει ότι αν μια κυβέρνηση θέλει να κάνει τολμηρές μεταρρυθμίσεις, αυτές πρέπει να τις θεσπίσει στον πρώτο χρόνο της θητείας της.
Η νέα κυβέρνηση στις 120 πρώτες ημέρες της θητείας της έχει κάνει ελάχιστα πράγματα. Αλλά έχει την δικαιολογία ότι μεσολάβησαν δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα δύσκολο καλοκαίρι.
Τώρα που ξεκινά τις μεταρρυθμίσεις, μια από τις πιο τολμηρές που επιχειρεί, είναι να κόψει τον ομφάλιο λώρο μεταξύ του κράτους και των κομμάτων, που τόσο πολύ έχει πληγώσει την δημόσια διοίκηση τις τελευταίες δεκαετίες.
Η καθιέρωση αντικειμενικών κριτηρίων στην επιλογή των διοικητών των δημόσιων φορέων, είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα.
Με τις διατάξεις που ψηφίζονται στη Βουλή, δεν θα ξαναδούμε ιδιοκτήτη βουλκανιζατέρ, η γυμναστή να αναλαμβάνει την διοίκηση νοσοκομείου. Δεν θα ξαναδούμε υπέργηρους αποτυχημένους πολιτευτές να αναλαμβάνουν δημόσιες επιχειρήσεις. Ή τουλάχιστον αυτό ελπίζουμε…
Διότι ορισμένες παρατηρήσεις που ακούστηκαν χθες στη Βουλή από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, προκαλούν καχυποψία για το αν η κυβέρνηση είναι πράγματι αποφασισμένη να διακόψει αυτή την σχέση της με τα «γαλάζια παιδιά».
Προκαλεί πράγματι ερωτηματικά, γιατί η προφορική συνέντευξη θα μοριοδοτείται περισσότερο από τα τυπικά προσόντα ενός υποψηφίου, που θα διασφαλίζουν ότι δεν θα διορίζονται άσχετοι σε κρατικές θέσεις.
Όπως και το γεγονός ότι για κάθε διορισμό θα αποφασίζει και πάλι ο υπουργός, επιλέγοντας έναν από τους τρεις επικρατέστερους από την διαγωνιστική διαδικασία.
Άρα και πάλι από τον υπουργό της κυβέρνησης εξαρτάται, το αν θα επιλέξει τον πιο άξιο, ή τον εκλεκτό του κομματικού μηχανισμού.
Γιατί ένα άλλο αξίωμα στην πολιτική αναφέρει πως για να επιτύχει μια κυβέρνηση μια μεταρρύθμιση, θα πρέπει πάνω από όλα να έχει τόλμη και αποφασιστικότητα να συγκρουστεί με την κομματική της πελατεία.
Όλα τα άλλα είναι εύκολα…
