«Πολύ περισσότερο έκπληκτοι αισθανόμαστε οι πολιτικοί επιστήμονες γιατί πρόκειται για μια ιστορικά πρωτόγνωρη διαδικασία, είναι κάτι περίπου χωρίς ιστορικό προηγούμενο και καταλύει - δε νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία έχει ακριβώς συνειδητοποιήσει μέσα από αυτό τον πανηγυρικό χαρακτήρα που έχει πάρει η όλη διαδικασία- ένα πολιτικό πολιτισμό, ένα κομματικό πολιτισμό δύο αιώνων. Τα κόμματα υπήρξαν στοιχείο διαμόρφωσης και του πολιτικού πολιτισμού και ενός τρόπου συμμετοχής και λήψης αποφάσεων ή εν πάση περιπτώσει διαπραγμάτευσης κοινωνικών στρωμάτων στη λήψη αποφάσεων, που μέσα από την επίφαση της διάχυσης στην ευρύτερη κοινωνία ουσιαστικά καταλύεται. Και τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι μόνο σε αυταρχικά καθεστώτα ή κρυπτοαυταρχικά καθεστώτα έχει χρησιμοποιηθεί αυτή η ευρύτατη προσφυγή στις μάζες ή σε χώρες που δεν είχανε ισχυρό κομματικό πολιτισμό πραγματικό.
Ακόμα και στις ΗΠΑ που όλοι ξέρουμε πως η σχέση με την πολιτική είναι χαλαρή, που υπάρχει πολύ χαμηλή συμμετοχή κλπ από τα τέλη της δεκαετίας του `70, αρχές δεκαετίας του `80, μια σειρά από επιτροπές, η επιτροπή Χαντ, άλλες επιτροπές, κατήργησαν για τα κόμματα των Ηνωμένων Πολιτειών τις ανοικτές προκριματικές εκλογές, όπου ο κάθε πολίτης ενδιαφερόμενος ή μη κινούμενος από όποια ιδιωτικά, ιδιοτελή κίνητρα ή ενδεχομένως από ένα κλίμα που είχε δημιουργηθεί από τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς, μπορούσε να πάει να ψηφίσει τους συνέδρους των κομμάτων του Δημοκρατικού ή του Ρεπουμπλικανικού που θα έβγαζαν στη συνέχεια τον υποψήφιο πρόεδρό του. Μόνο στην πολιτεία του Βισκόντι -με χίλια βάσανα- επανήλθε αργότερα αυτό και αυτό εθεωρήθη και αντισυνταγματικό και αντίθετο προς τον πολιτικό πολιτισμό.
Δηλαδή η αίσθηση που έχω είναι ότι όταν ένα κομματικό όργανο, ένα συνέδριο παίρνει μια απόφαση, αν το συνέδριο επέλεγε μεταξύ του Γιώργου του Παπανδρέου, του Γιάννου του Παπαντωνίου, του Βενιζέλου κλπ ακόμη και αν δεν συζητούσε καθόλου, ακόμη και αν δεν εξέταζε το ιδεολογικό φορτίο της κάθε υποψηφιότητας, μόνο το γεγονός ότι ένα πολιτικό όργανο με σήματα, με σημαινόμενα, με καταγεγραμμένες θέσεις και συμφέροντα θα έπαιρνε την απόφαση, η όποια εκλογή σηματοδοτούσε και σήμαινε κάτι. Αυτό που γίνεται σήμερα σημαίνει απλώς τη μεταφορά των αποφασιστικών κέντρων στους κατόχους επικοινωνιακής δύναμης και ειδικά τηλεοπτικής επικοινωνιακής δύναμης που υποβάλλουν στη μάζα την επιθυμία να εκλέξει τον ένα ή τον άλλο και δημοψηφισματικά και αγεληδόν πηγαίνει η μάζα το επικυρώνει αυτό και αναρωτήθηκε κανείς τι θα σημαίνει αυτό σε μια άλλη εκλογή στο μέλλον που ενδεχομένως θα έχει αμφυποψήφιο, θα υπάρχει συνυποψηφιότητα; Θα μπορεί ο Χ υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ να συντάσσεται ή να συναλλάσσεται με τον αρχηγό ενός άλλου κόμματος του ΣΥΝ, της ΝΔ και να του λέει «στείλε μου 100 χιλιάδες μάζα να ψηφίσουνε για μένα και θα τα βρούμε σε κάποιο άλλο συμβιβασμό στην πορεία ή θα σε βοηθήσω αμοιβαία». Όλα αυτά τα ερωτήματα.. . γίνονται και γίνονται κραυγαλέα και ουδείς μιλάει γι αυτά».
ΔΗΜ.: Συνεπώς λέτε ότι το ποιο «μελανό» στοιχείο είναι η έλλειψη δεύτερης υποψηφιότητας ή η μετατροπή του πολίτη σε αυτή την αγεληδόν συμπεριφορά, σε μάζα ή και τα δύο;
ΔΙΑΜ.: Και τα δύο ανάγονται στο ίδιο πρωτογενές αίτιο. Το πρωτογενές αίτιο είναι ότι ο μονοψήφιος αριθμός ανθρώπων που κατέχει ισχυρή γνωμοδιαμορφωτική δύναμη υποκαθίσταται στον πολιτικό θεσμό που ονομάζεται πολιτικό κόμμα και ουσιαστικά τον καταργεί. Και τον καταργεί μέσα από αυτή την επίφαση δημοκρατίας που είναι η διάχυση του δικαιώματος απόφασης πέρα από το κόμμα στην ευρύτερη ασαφή, απροσδιόριστη και ανοιχτή κατηγορία των φίλων, των προσκείμενων, των «τρέχα γύρευε» ποιος πηγαίνει.
ΔΗΜ.: Η απάντηση ως αντεπιχείρημα που διατυπώνεται ότι όλα αυτά είναι «πρόδρομα φαινόμενα άμεσης δημοκρατίας» τι σας λέει;
ΔΙΑΜ.: Ότι αντίστοιχες αναφορές έκαναν ο Περόν και όλοι οι άλλοι, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν την υποτιθέμενη προσφυγή στο λαό. Δεν υπάρχει κανείς θεσμός υπάρχει μόνο ο λαός για να καταργήσουν τα όργανα ουσιαστικής διαβούλευσης, ουσιαστικής συζήτησης, ουσιαστικής αντιπαράθεσης απόψεων που δεν είναι και δεν μπορεί να είναι άλλα από τα κόμματα. Δεν αναβαθμίζονται.. .. (έτσι) κόμματα, ξέρω πάρα πολύ καλά ότι τα κόμματα (είναι) εν πολλοίς φθαρμένοι και εν πολλοίς ξεπερασμένοι...
ΔΗΜ.: Είναι ξεπερασμένοι μηχανισμοί;
ΔΙΑΜ.: Εν πολλοίς είναι ξεπερασμένοι αλλά δεν έχει βρεθεί το υποκατάστατό τους και η κατάργησή τους θυμίζει το «πονάει χέρι, κόβει χέρι».
ΔΗΜ.: Ποια θα είναι η χρήση του αρχείου προσωπικών δεδομένων που θα δημιουργηθεί; Μήπως για να ξεχωρίσουν οι δικοί μας και οι άλλοι; Διότι θα καταγράφονται τα στοιχεία των φίλων που θα ψηφίσουν στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και μπαίνουμε πια στο πεδίο των προσωπικών δεδομένων εκτός των άλλων...
ΔΙΑΜ.: Εκεί εμπεριέχεται ένα είδος -πλέον- άμεσης συναλλαγής, «ντισκάμπιο» που έλεγαν οι Ιταλοί ή ενδεχόμενο ή προσμονής ή προοπτικής που -τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών δεν εξομοιώνω και δεν καταργώ την πρόοδο που έχει συντελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες-, θυμίζει είτε την περίπτωση του περιβόητου δημοψηφίσματος Κονδύλη το 1935 που η βασιλεία πήρε κάπου γύρω στο 100% και οι απειροελάχιστοι πολίτες που ήθελαν να πάνε στο ιδιαίτερο για να ρίξουν την ψήφο τους κατεγράφοντο και αποστέλεντο στην δημόσια διοίκηση για τα περαιτέρω είτε την περιβόητη στάση του ΚΚΕ στις εκλογές του `46 και στο δημοψήφισμα του `46 που είχε δώσει το ΕΑΜ γραμμή αποχής από τις εκλογές και συμμετοχής στο δημοψήφισμα, όπου η αντιπαράθεση των δυο εκλογικών καταλόγων των αποσχόντων από τις εκλογές της άνοιξης του `46 και των μετασχόντων στο δημοψήφισμα του φθινοπώρου του `46 ήταν η βάση για πάρα πολλές πολιτικές διακρίσεις στο γκρίζο μετεμφυλιακό πολιτικό τοπίο εκείνης της εποχής. Τηρουμένων των αναλογιών υπάρχουν αντίστοιχοι κίνδυνοι.
ΔΗΜ.: Αίρεται η αρχή της μυστικότητας της ψήφου ή όχι;
ΔΙΑΜ.: Σε κάποιο βαθμό ναι και...εν προκειμένω δε -στην συγκεκριμένη περίπτωση - που δεν υπάρχει άλλος υποψήφιος, από παρά πολλές πλευρές ναι, γιατί πια διεισδύει το πανεποπτικό μάτι της δημόσιας εξουσίας- αν υποθέσουμε ότι εκλεγεί φορέας δημόσιας εξουσίας- στην κοινωνία μέσα από αυτούς τους καταλόγους και είναι μια φάση διαφοροποίησης. Δηλαδή σε μία μικρή τοπική κοινωνία που κάποιος άνθρωπος που ευρύτερα έχει κοινωνικά, όχι πολιτικά, ταυτιστεί με το ΠΑΣΟΚ, δύσκολα θα διστάσει να καταθέσει την προσφυγή του και νομιμοποίηση αυτής της διαδικασίας στην προοπτική κάποιων ανταμοιβών στο μέλλον. Ναι, υπάρχει και αυτό το πρόβλημα που λέτε.
ΔΗΜ.: Υπάρχει λέτε...
ΔΙΑΜ.: Ειδικά στις μικρές τοπικές κοινωνίες... Μου κάνει τρομακτική εντύπωση ότι υπήρξε πολύ μικρή αντίσταση σε αυτή την διαδικασία. Είναι μια διαδικασία οπισθοδρόμησης πολιτικών κεκτημένων αιώνων και στην εποχή της επικοινωνίας...ουσιαστικά δηλαδή επιβεβαιώνεται η απόλυτη υποκατάσταση της πολιτικής δύναμης από τους κατόχους επικοινωνιακής δύναμης.
ΔΗΜ.: Χωρίς καμία αντίδραση λέτε;
ΔΙΑΜ.: Φοβάμαι πως όχι, δηλαδή αν μπορούσαμε να κάνουμε απολογισμό της τελευταίας δεκαετίας περίπου, οκταετίας Σημίτη, ο Σημίτης δε θα μείνει στην ιστορία ως πρωθυπουργός χωρίς επιτεύγματα. Νομίζω ότι παρά το κάπως ξινό του στυλ, που πολλούς ενοχλούσε, θα μείνει ως ένας σημαντικός πρωθυπουργός της χώρας. Δυο όμως νομίζω θα του καταλογιστούν: Το ένα που ενδεχομένως ήταν υπεράνθρωπο, δεν μπόρεσε να εξανθρωπίσει τις σχέσεις του δημόσιου τομέα με τον απλό πολίτη, ειδικά τον πολίτη που είναι της ιδιωτικής οικονομίας και υφίσταται μια τρομοκρατία από πολλούς κρατικούς μηχανισμούς και από την δημόσια διοίκηση και δεύτερον και κυρίως ότι παρέδωσε αμαχητί την πολιτική.. .-ότι δεν αντιστάθηκε να το πω αλλιώς-, στη βελούδινη δικτατορία των ΜΜΕ και ειδικά των τηλεοπτικών ΜΜΕ που είναι πολύ πιο επίφοβη από την τυπική δικτατορία που η δική μου γενιά έζησε στην πρώτη εφηβεία της, διότι είναι μια δικτατορία που δεν αφήνει σημάδι, που περνάει υποδόρια, που δεν γίνεται αισθητή, που περνάει με αναισθητικό των διαφόρων εκπομπών και έτσι η κοινωνία αφομοιώνει την υποταγή της.
Πηγή: skai.gr
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
