Και συ, τέκνον, Τσίπρα;

Τα δαχτυλίδια μπορεί να είναι και ροζ ή μπορντοροδοκόκκινα, ειδικά όταν αποτελούν συνισταμένη πολλών και διαφορετικών αποχρώσεων. Ένα τέτοιο δαχτυλίδι, το δακτυλίδι του ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε να προσφέρει ο Αλέκος Αλαβάνος στον Αλέξη Τσίπρα. Είναι βέβαιο ότι περίμενε ευγνωμοσύνη. Την γεύτηκε, άλλωστε, για λίγο. Εκείνο που, προφανώς, δεν περίμενε να δεί, λίγα χρόνια αργότερα, ήταν τον εαυτό του σε ρόλο Ιούλιου Καίσαρα ―να δέχεται τις μαχαιριές από το «θετό του υιό».

Η πολιτική υιοθεσία έλαβε χώρα το 2005, όταν ο Αλαβάνος επέβαλε ουσιαστικά τον Αλέξη Τσίπρα ως υποψήφιο δήμαρχο Αθηνών, παραγκωνίζοντας τον παλαίμαχο Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Η αξιοπρεπής παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στις δημοτικές εκλογές έδωσε την δυνατότητα στον Αλέκο Αλαβάνο να συνεχίζει το προμοτάρισμα του πρώτου στο κόμμα, ως άτομου της απολύτου εμπιστοσύνης του ―ή «του απολύτου ελέγχου του», όπως έλεγαν οι κακές γλώσσες.

Εν αντιθέσει με τον Ιούλιο Καίσαρα, πάντως, ο Αλέκος Αλαβάνος φρόντισε να παραδώσει οικοιοθελώς την εξουσία στον νεαρό πολιτικό, προτείνοντας τον, το 2007, ως διάδοχο του στην προεδρία του ΣΥΝ. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε τελικά την προεδρία, στις αρχές του 2008, οι σχέσεις τους δεν θα μπορούσαν να πηγαίνουν καλύτερα ―το αυτό και οι δημοσκοπικές ψήφοι του κόμματος, οι οποίες όδευαν από τα ψηλά στα ψηλότερα. Ο Αλέκος Αλαβάνος επαινέθηκε δεόντως από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ως ο πολιτικός που έδωσε έμπρακτα «τόπο στα νιάτα».

Η κρίση στις σχέσεις των δυο ανδρών εμφανίστηκε μετά τα «Δεκεμβριανά», και επισημοποιήθηκε με τη χαμηλή απόδοση του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές. Ακολούθησαν σκληρές αλληλοκατηγορίες, κομματικές ίντριγκες, και ένα μίνι θρίλερ «παραιτούμαι ― δεν παραιτούμαι» με πρωταγωνιστή τον Αλ. Αλαβάνο.

Σε αυτές τις συνθήκες, και σε ένα κλίμα γενικότερης διάλυσης, η σχετική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου ―καίτοι μακράν των πάλαι ποτέ δημοσκοπικών του επιδόσεων― φαίνεται αν όχι να δικαιώνει, τουλάχιστον να ισχυροποιεί την θέση του Αλέξη Τσίπρα. Το ματς, βεβαίως, συνεχίζεται, σε ένα κόμμα στο οποίο οι αγώνες της ηγεσίας είχαν πάντα ενδιαφέρον.

Ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου δημιουργήθηκε το 1989, επιστέγασμα των, επί 21 χρόνια, ονείρων της Ελληνικής αριστεράς για ενότητα. Οι δύο πρώτες και κύριες συνιστώσες του ήταν ΚΚΕ και ΕΑΡ, μετεξέλιξη του (εκ του 1968 προερχόμενου) ΚΚΕεσ.. Ο Χαρίλαος “Να λείπει το Βύσσινο” Φλωράκης, ιστορικός ηγέτης και γενικός γραμματέας του ΚΚΕ ανέλαβε πρόεδρος. Γραμματέας ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος. Δύο χρόνια αργότερα, η προεδρία παρεδόθη στο “σύμβολο της γενιάς του Πολυτεχνείου”, πρώην ΚΚΕ, κατόπιν ΣΥΝ και νυν ΠΑΣΟΚ, Μαρία Δαμανάκη.

Το ΚΚΕ αποχώρησε από το Συνασπισμό το 1991. Τιμωρήθηκε στις εκλογές του 1993 με ποσοστό λίγο πάνω από 4%. Ο Συνασπισμός, από την άλλη, πληρώνει την συγκυβέρνηση και, με ποσοστό 2,94%, χωρίς το προαπαιτούμενο 3%, βρίσκεται εκτός βουλής.

Η Μαρία Δαμανάκη παραιτείται, και στο έκτακτο συνέδριο του 1993, το κόμμα καλείται να εκλέξει νέο πρόεδρο μεταξύ τεσσάρων υποψηφίων. Αλέκος Αλαβάνος, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Φώτης Κουβέλης, Μιχάλης Παπαγιανάκης διεκδικούν την ηγεσία. Στο δεύτερο γύρο, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος στηρίζεται από Κουβέλη - Παπαγιαννάκη και εκλέγεται με 600 ψήφους έναντι 526 του Αλέκου Αλαβάνου.

Ο Αλέκος Αλαβάνος ανέλαβε το 2004, με την αποχώρηση Κωνσταντόπουλου, οπότε και εξελέγη από τον πρώτο γύρο, με 58%, στην προεδρία. Η παραίτηση Κωνσταντόπουλου είχε συνδεθεί τότε με έντονη φημολογία περί πρότασης που του έγινε από την κυβέρνηση της ΝΔ για να αναλάβει την προεδρία.
Πηγή: Λαμπρινή Χ. Θωμά